Το ξεφούσκωμα της συνωμοσίας των Τεμπών, με την αποκάλυψη των ψεμάτων και των λογικών πλανών που κυριάρχησαν στη χώρα μετά το συλλαλητήριο της 28ης Ιανουαρίου, δεν έφερε τα πράγματα εκεί όπου βρίσκονταν έως τότε. Αυτό κατά πρώτον φαίνεται δημοσκοπικά: η ΝΔ βρίσκεται λίγες μονάδες πάνω από το 20% των ψηφοφόρων, και ενώ παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη, η χωρίς πολιτικές κατευθύνσεις αντιπολίτευση, παρά τον κατακερματισμό της, έχει ξαναγίνει πλειοψηφική δύναμη. Είναι, δηλαδή, ξανά πλειοψηφία ο ανορθολογισμός και η ρητορική μίσους, που εκδηλώνεται ως τυφλός αντιμητσοτακισμός.

Πράγμα που σημαίνει ότι τα συλλαλητήρια, ακόμα και αν δεν πέτυχαν τον αρχικό σκοπό τους, να πιέσουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί ή τη ΝΔ να υποχρεώσει τον Μητσοτάκη σε αλλαγή φρουράς, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν αναταραχή και αμφισβήτηση αυτού που είπαμε κανονικότητα. Κατ’ αναλογίαν, το πολιτικό αποτέλεσμα των συλλαλητηρίων και του κύματος ενοχοποίησης της κυβέρνησης ως υπαίτιου για το αποκληθέν «έγκλημα» των Τεμπών, θυμίζει πολύ το 2012-13. Και τότε, οι δυνάμεις που δεν ήθελαν τη μόνη λύση για τη σωτηρία της χώρας, το αντιμνημόνιο, ήταν κατακερματισμένες, ωστόσο η αντιμνημονιακή ρητορική κυριαρχούσε – και η βασική πολιτική των τότε άκρων ή, έστω, του τότε αντισυστημισμού, το σκίσιμο των μνημονίων, εδραιωνόταν πλειοψηφικά. Εμενε απλώς να δούμε πώς θα κατανεμόταν η δυναμική του στις επόμενες εκλογικές διαδικασίες – και βέβαια τα ολέθρια αποτελέσματά του.

Στις εκλογές του 2019 και στις εκλογές του 2023 οι πολίτες εξέλεξαν καθαρά τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, τη μόνη δύναμη που έδειξε διάθεση για ανασυγκρότηση, διαχειρίστηκε σοβαρά μεγάλες κρίσεις, με δημοσιονομική σύνεση και με σοβαρές κινήσεις επανέφερε τη χώρα στην επενδυτική βαθμίδα, ενώ είχε νόημα η εξωτερική πολιτική της – εκσυγχρονισμός της αμυντικής θωράκισης, ενδυνάμωση της διεθνούς δυναμικής της Ελλάδας, προσπάθεια διατήρησης ήπιου κλίματος στη σχέση με την Τουρκία. Επιπλέον, με ανοιχτά δυο σοβαρά πολεμικά μέτωπα, στην Ουκρανία και στο Ισραήλ, η Ελλάδα επέλεξε ανοιχτά να ακολουθήσει την ευρωπαϊκή στάση, ταυτόχρονα ρεαλιστική και σύμφυτη με τις αξίες μας: με την Ουκρανία, μια ανεξάρτητη χώρα που έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και οφείλει να υπερασπίσει την ακεραιότητά της, με το Ισραήλ απέναντι στη μόνιμη απειλή του εξτρεμιστικού ισλαμιστικού φονταμενταλισμού που αρνείται τη συμβίωση.

Οι επιλογές αυτές έκαναν την Ελλάδα κόκκινο πανί του αντιευρωπαϊσμού, και εντός και εκτός. Που σημαίνει ότι συντονίστηκαν πολλές δυνάμεις για να τσαλακώσουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με τα Τέμπη, το πέτυχαν σε ικανοποιητικό βαθμό – πλέον, και μετά την κατάρρευση των ψεμάτων, ακούγονται δυνατά οι φωνές που θα ήθελαν αυτή η κυβέρνηση να φύγει, χωρίς να έχει σημασία η επόμενη μέρα.

Μαζί τους, μάλιστα, οι φωνές αυτές παίρνουν ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που είχαν επενδύσει στη δημοκρατική κανονικότητα. Πώς; Διασπείροντας και διαδίδοντας μια εν γένει απογοήτευση, με αφορμή τους κυβερνητικούς χειρισμούς στο θέμα των Τεμπών: αναφέρονται σε κάποιες αντιφατικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, στη συνέντευξη του Πρωθυπουργού όπου εκφράστηκε ως ευαίσθητος και πληγωμένος πολίτης και λιγότερο ως στιβαρός πολιτικός, σε λάθος επιλογές στη στελέχωση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ…

Η κριτική για λανθασμένες επιλογές είναι κατανοητή. Δεν είναι κατανοητή η ισοπέδωση που οδηγεί στην απογοήτευση. Αφού δεν έπεσε ο Μητσοτάκης, νέος στόχος του κινήματος είναι η πρόκληση απογοήτευσης και αμφιβολιών για τη δυναμική της κυβέρνησής του. Αλλά η έκφραση απογοήτευσης, η παραίτηση, η αποδοχή τού «όλοι ίδιοι είναι» από πολίτες που μετά τη διακυβέρνηση Τσίπρα επιδίωξαν μια άλλη χώρα, οδηγεί με ασφάλεια στο «αντισύστημα», στην οργανωμένη αμφισβήτηση της κανονικότητας και στην υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας και της μεταρρυθμιστικής πορείας της χώρας. Αφού δηλαδή δεν αποδείχτηκε ότι η κυβέρνηση εγκλημάτησε και συγκάλυψε, τώρα πρέπει να δοθεί έμφαση στο ότι είναι άχρηστη και ότι ευθύνεται για τη διάλυση των τρένων και για όποια άλλα αρνητικά ζητήματα αναδύονται στην επικαιρότητα.

Κατανοώ την γκρίνια για οπισθοχωρήσεις, για λάθη, για κακές επιλογές στελεχών. Οι πολίτες δικαιούνται να διεκδικούν από την κυβέρνηση να ασχοληθεί σοβαρά με όσο το δυνατόν περισσότερα ζητήματα.

Αλλά είναι ανοησία οι πολίτες που προσβλέπουν σε μια καλύτερη χώρα, και δεν εκφράζονται από τους συνωμοσιολόγους των άκρων και από τους έξαλλους της Αριστεράς (του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου όπως φαίνεται στις περισσότερες δημόσιες δηλώσεις στελεχών του), αφού τσίμπησαν για εβδομάδες το δόλωμα του «εγκλήματος», του ξυλολίου, του μπαζώματος, της συγκάλυψης, να πέφτουν τώρα θύματα ενός επιτηδευμένου κλίματος απογοήτευσης για τις πεποιθήσεις τους.

Η χώρα οφείλει, ακόμα μια φορά, να φύγει μπροστά, με μια θετική πολιτική ατζέντα. Είναι η καλύτερη απάντηση στον εξουσιομανή μηδενισμό των νεοαγανακτισμένων και των φορέων τους. Το κίνημα των Τεμπών ήταν μια οργανωμένη απόπειρα εκτροπής – κι αυτό ας μην το ξεχνούμε. Και ας μην πέφτουμε στις επόμενες παγίδες όσων εργάζονται συστηματικά για τον επόμενο γύρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News