Κανένας νόμος δεν απαγορεύει σε κάποιον να έχει σαν ήρωα τον Τεντ Μπάντι. Ούτε υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να διακοσμήσει κάποιος το σπίτι του με φωτογραφίες από σφαγεία. Κάτι όμως πάει στραβά σε κάποιον που λατρεύει τον Μπάντι ή ονειρεύεται να ξυπνάει κοιτάζοντας φωτογραφίες γδαρμένων ζώων. Στη Χρυσή Αυγή θα υπήρχαν αυτοί που δεν είχαν πρόβλημα να βλέπουν φωτογραφίες από στρατόπεδα συγκέντρωσης, πιστεύοντας ότι με το έργο τους απάλλαξαν την ανθρωπότητα από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους. Οι περισσότεροι όμως θα προτιμούσαν να κοιτάνε τις εντυπωσιακές στολές των διαφόρων μονάδων, τις τέλειες γραμμές στις παρελάσεις της Νυρεμβέργης και τα παιδάκια που έδιναν μπουκέτα με λουλούδια στον Φύρερ.

Κοιτάμε αυτό που θέλουμε να δούμε και οι 440.000 που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2012 δεν είχαν διάθεση να βλέπουν ούτε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ούτε τις στολές. Προτιμούσαν να φτιάχνουν εικόνες στη φαντασία τους για κάποια, δεμένα ομολογουμένως, παιδιά με μαύρα, που περνούσαν γριές στον δρόμο για να σηκώσουν με ασφάλεια τη σύνταξη από το ΑΤΜ, που έδωσαν ξανά την πλατεία Αγίου Παντελεήμονος στους ντόπιους και που αγωνιζόντουσαν στο Ανω Σύνταγμα για να διώξουν από την Ελλάδα τους ευρωπαίους τοκογλύφους που μας πίνουν το αίμα.

Η Χρυσή Αυγή βασίστηκε στην επιλεκτική όραση. Η «αόρατη» σβάστικα στο χέρι του Κασιδιάρη είναι αντίστοιχη με το «αόρατο» Νταχάου για τους χωρικούς της Βαυαρίας που ζούσαν λίγα χιλιόμετρα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κανένας δεν μπορεί να επιβάλει σε κάποιον τι θέλει να βλέπει. Υπάρχει όμως μια φωτογραφία (κάτω) που κάθε Ελληνας θα πρέπει να δει.

Την είδα στο Facebook και προέρχεται από το αρχείο της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού. Εχει τραβηχτεί τον χειμώνα του 1941-42 στο κέντρο του Πειραιά και δείχνει μια γιαγιά να ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει, ένα παιδάκι, που δεν φαίνεται το πρόσωπό του, με πόδια σαν καλάμια, να την παρακολουθεί και δίπλα να φαίνονται τα ξυπόλητα πόδια ενός άνδρα. Οι ναζιστές, αυτοί που η Χρυσή Αυγή θαύμαζε, είχαν φέρει Ελληνες σε αυτό το κατάντημα.

Για τον Χειμώνα του 1940-41 συστήνω το ομώνυμο βιβλίο ή την «Κατοχή» του Δημήτρη Ψαθά. Mε gallows humor, το χιούμορ της κρεμάλας που λένε και οι Εγγλέζοι, εξιστορεί τον πιο δραματικό χειμώνα της Ελλάδας της Κατοχής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News