Τι είναι αυτό που διαθέτει ο Μητσοτάκης και που αποδείχτηκε περίτρανα στο διήμερο της ΔΕΘ και στις δυο πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις; Την πολυπόθητη πολιτική κυριαρχία που επιζητά κάθε πολιτικός, κάθε Πρωθυπουργός. Την γκραμσιανή πολιτική ηγεμονία. Την δυνατότητα του δηλαδή να καθορίζει απολύτως την πολιτική ατζέντα, να παίρνει τις πολιτικές του πρωτοβουλίες με όρους λαϊκής αποδοχής και να κάνει κινήσεις δίχως αξιόλογη αντίδραση. Ο Κυριάκος αυτή την στιγμή παίζει χωρίς αντίπαλο.

Φυσικά βρισκόμαστε μόλις δυο μήνες μετά από θριαμβευτικές γι’ αυτόν εκλογές. Αλλοίμονο αν δεν είχε τώρα πολιτική επικυριαρχία. Τι θα τον περίμενε τότε στο τέλος της τετραετίας του; Τώρα βρίσκεται στο χρονικό σημείο όπου κάρβουνο πιάνει, χρυσάφι γίνεται. Στην αντίστοιχη δική του περίοδο, ο Τσίπρας πήρε άνετα ένα δημοψήφισμα και δεύτερες εκλογές, με το κόμμα του διασπασμένο και με τους άφραγκους Έλληνες να πηγαίνουν χαρούμενοι από τις ουρές των ATMs στα εκλογικά τμήματα για να τον αποθεώσουν.

Το πραγματικό ζήτημα για τον Κυριάκο είναι να αξιοποιήσει αυτή την ηγεμονία κατάλληλα, ώστε να μπορέσει να κάνει σήμερα αυτά που αύριο θα φαντάζουν δυσκολότερα ή αδύνατα. Να μην την σπαταλήσει όπως ο Αλέξης, που ρευστοποίησε την λαϊκή υποστήριξη σε ψέματα της κακιάς ώρας, σε πολώσεις και διχασμούς με ημερομηνία λέξεως και σε πολιτικές επιλογές με αποτύπωμα παρελθόντος όχι μέλλοντος. Αντί να κάνει τομές έκανε διορισμούς κι αντί να αλλάζει νοοτροπίες ψαχνόταν για το ποιους θα στείλει στα δικαστήρια.

Ο Μητσοτάκης φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει. Εξάλλου ο πήχης της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο χαμηλά, που οι λογικές και αυτονόητες ενέργειες της κυβέρνησης του, στα μάτια των συφοριασμένων Ελλήνων φαντάζουν με κανονική επανάσταση και μάλιστα ειρηνική και αποτελεσματική. Η συνολική φορολογία ενός επαγγελματία πέφτει κάτω από το 75% του εισοδήματος του, η αστυνομία εισχωρεί σε μια συνοικία του κέντρου της πρωτεύουσας, οι υποψήφιοι οδηγοί μπορούν να δώσουν για δίπλωμα. Τα πιο απλά και φυσιολογικά πράγματα, που επί Σύριζα είχαν καταντήσει βουνά αδύνατο να υπερφαλαγγιστούν.

Πλην η πραγματική επανάσταση, αυτή που χρειάζεται ο τόπος αν είναι να ξεπεράσει τα κακομοιριασμένα ποσοστά ανάπτυξης, είναι μπροστά μας. Και μπροστά στον Κυριάκο. Δεν θα καθαρίσει με 120 δόσεις και 20 ευρώ την δόση, ούτε με δύο ντου των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ για την κατάσχεση λαθραίων τσιγάρων. Χρειαζούμενα αυτά, καλοδεχούμενα και ήδη πιστωμένα σ’ αυτόν και τους υπουργούς του, όμως τα σκληρά ακόμα δεν τα ακούμπησε. Τα οποία πρέπει να ακουμπήσει τώρα, πριν παρέλθει η περίοδος που αυτός μιλά και οι άλλοι ακούνε άπρακτοι.

Και το πρώτο από τα σκληρά, το σκληρότερο, είναι το κράτος. Αυτή η τερατώδης, υδροκέφαλη, πολυδαίδαλη, αρτηριοσκληρωτική και πολλαπλώς διαπλεκόμενη μηχανή, που τώρα στέκει αμήχανη και τρομαγμένη αλλά που ταχύτατα θα προσαρμοστεί στα δεδομένα του καινούριου αφεντικού. Το χει κάνει άλλωστε πολλές φορές. Θα μαντέψει τα χούγια του, θα ψυλλιαστεί τις αδυναμίες του, θα βρει τα κουμπιά του, θα ανακαλύψει τους φόβους και σε λίγους μήνες όλα θα είναι όπως σήμερα. Μία από τα ίδια.

Δεν είναι ο Πιερρακάκης που θα αλλάξει το κράτος με τα κομπιούτερ του και τις διαδράσεις του ανάμεσα στις υπηρεσίες. Εδώ απαιτείται μια σύγκρουση που θα φέρει βίαιη και υποχρεωτική αλλαγή νοοτροπίας του κρατικού μηχανισμού και των υπαλλήλων του. Η οποία πρέπει να γίνει τώρα. Στην ΔΕΘ του 2020 θα είναι αργά. Σήμερα μιλάς στους δημοσίους υπαλλήλους για μετρήσιμες αποδόσεις και αξιολόγηση που επιφέρει συνέπειες και σε κοιτάνε έντρομοι. Αλλά είναι έτοιμοι να το αποδεχτούν. Του χρόνου τέτοιο καιρό, θα γελάνε. Θα ξέρουν ότι για μια ακόμα φορά την γλύτωσαν. Αν όμως τους δείτε να γελάνε ήσυχοι, το χάσαμε το στοίχημα της ραγδαίας ανάπτυξης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News