Η άνοιξη που διανύουμε θα είναι βασανιστική και το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι μακρύ. Κάπου εκεί στην Κουμουνδούρου μπορεί να φαντάζονται ότι με την αναταραχή που έχει ξεσπάσει, σε συνδυασμό με την πανδημία που δεν λέει να καταλαγιάσει (αντιθέτως υποδαυλίζεται μέσω των κινητοποιήσεων), κάθε μήνας που θα περνά θα προσθέτει δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση και θα αφαιρεί πόντους από την δημοσκοπική διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίωμα τους, ο καθένας  σε τούτο τον κόσμο έχει το ελεύθερο να κάνει τα όνειρα του και τα σχέδια του.

Απλώς αυτή η συνεχιζόμενη εδώ και εβδομάδες εμπρηστική αντιπολιτευτική τους τακτική, εμπεριέχει κάποιους πολύ σοβαρούς κινδύνους. Αγνοώ αν αδυνατούν να τους δουν, αν τους υποψιάζονται αχνά αλλά δεν τους αξιολογούν ή αν τους καταλαβαίνουν σ’ όλο τους το εύρος αλλά επιλέγουν να αναλάβουν το ρίσκο τους. Κατατείνω σε έναν συνδυασμό της δεύτερης και της τρίτης υπόθεσης, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορικά εθισμένος στην διαδικασία του πειρατικού γιουρουσιού και του «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει» (και γι’ αυτόν και για την χώρα), όχι της θεσμικής αντιπαράθεσης.

Κίνδυνος πρώτος. Να μη διαιωνιστεί η πανδημία όπως πιστεύει (ή ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά από τον Απρίλιο – Μάιο και μετά να επέλθει μια σταδιακή κανονικότητα στην ζωή και στην οικονομία που θα μηδενίσει τον κοινωνικό εκνευρισμό και θα σπρώξει τον καταπιεσμένο κόσμο σε μια έκρηξη ζωής και δημιουργικότητας. Και ενώ η κυβέρνηση θα ηγείται αυτής της αναγεννητικής προσπάθειας, ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει ξαφνικά πίσω, σαν η πολιτική δύναμη που ενώ στην αναμπουμπούλα είναι σαν το ψάρι στο νερό, στην κανονικότητα και στην ανάπτυξη είναι σαν ψάρι που βρέθηκε ξάφνου στην στεριά. Εχει ξαναγίνει αυτό. Εως την ημέρα του δημοψηφίσματος οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούσαν στον δρόμο και στα καφενεία σαν να μην υπήρχε άλλος, δυο ημέρες αργότερα, μόλις υπέγραψαν μνημόνιο, ξαφνικά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. 

Κίνδυνος δεύτερος. Η εξέγερση του διατεταγμένου 5% ή του 10% της κοινωνίας, η απρόσμενη εξαλλοσύνη που κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο και η βία που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά της επαναστατημένης μειοψηφίας, ενδέχεται κάποια στιγμή να δημιουργήσει αντίθετα αντανακλαστικά στην (σιωπηλή σήμερα) πλειοψηφία. Οταν το 5% παίρνει τα πανό, τα λοστάρια και τις μολότοφ ζητώντας την βίαιη αλλαγή του συνολικού σκηνικού προς όφελος του, τότε αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί (ξανά) το αντίθετο 5% απαιτώντας το ίδιο πράγμα. Με όλα αυτά που γίνονται, θα ξαναδούμε μπροστά μας μια αναγεννημένη ακροδεξιά, ακριβώς όπως έγινε και το 2012-15. Τα άκρα ποτέ δεν εμφανίζονται ως νόμισμα μιας όψης. 

Κίνδυνος τρίτος. Ο Μητσοτάκης έχει λαϊκή νομιμοποίηση και  δημοσκοπική κυριαρχία. Στις δημοκρατίες αυτά επαρκούν θεωρητικώς για να μπορεί να κυβερνήσει αυτός που έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πρακτικά όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα. Η κάθε κυβέρνηση πρέπει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, να ορίζει την ημερήσια διάταξη της πολιτικής. Ως τώρα, με αυτά τα τρία στα χέρια του, ο Κυριάκος δεν είχε καμιά διάθεση να πάει σε εκλογές. Αν όμως δει ότι, παρά την τυπική νομιμοποίηση και την επαρκή του δημοσκοπική δύναμη, αδυνατεί να ορίσει την ατζέντα λόγω της εξαλλοσύνης της αντιπολίτευσης και των μειοψηφιών, τότε είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσει τα σχέδια του. Αν τον πάνε έτσι καροτσάκι επί μακρόν, τότε δεν θα το ‘χει σε τίποτα να κάνει την κίνηση και να μηδενίσει το κοντέρ κι ας μην το ‘χε σκοπό. Να πάει σε εκλογές. Ξέρει ότι θα τις πάρει. Με σχετική άνεση τις πρώτες και με μέγιστη άνεση τις επαναληπτικές μέσα σε σαράντα μέρες, απέναντι σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που αρχικώς θα χάσει και μετά θα ισοπεδωθεί.

Με αυτά που κάνουν, τρίβονται στην γκλίτσα του τσομπάνη.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News