Διάσημος. Αχαρη λέξη. Σελέμπριτι. Ακόμα πιο άχαρη, αυτή κι αν είναι ενοχλητικά κενή περιεχομένου ουσίας. Και όμως, αν την έχεις μπροστά από το όνομα σου ως συνοδευτικό, σου ανοίγει πόρτες που ένας άσημος δεν μπορεί εύκολα να διαβεί. Δηλαδή μπορεί, αλλά πρέπει να καταβάλει προσπάθεια. Να αποδείξει αυτό που εσύ, ο διάσημος, δεν χρειάζεται τις περισσότερες φορές να αποδείξεις. Το φιλοθέαμον κοινό σε βλέπει και λιώνει, βγάζει την καρδιά του στο πιάτο και σου την προσφέρει.

Κράχτης. Αλλη μια άχαρη λέξη. Οι διάσημοι ως κράχτες. Τους μετράς στα ψηφοδέλτια, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Διάσημοι από τον χώρο του θεάματος, του αθλητισμού, των πάνελ, της σκηνής, της πίστας. Ονόματα που φωσφορίζουν με νέον ανάμεσα στα υπόλοιπα. Είναι βέβαιο ότι κάποιοι ψηφοφόροι δεν ξέρουν άλλον υποψήφιο στα ψηφοδέλτια, εκτός από τον διάσημο. Τον τάδε που παίζει στο πετυχημένο σίριαλ, τον δείνα που τραγουδάει το αγαπημένο σουξέ, τον άλλο που αποθεώνεται στα γήπεδα. Το είδωλο, το ίνδαλμα, την αφίσα στο παιδικό δωμάτιο, το αυτόγραφο μέσα στο συρτάρι, τη σέλφι στο κινητό που τη δείχνεις με καμάρι στην παρέα.

Ξέρει από πολιτική; Μπορεί να προσφέρει στα κοινά, αν εκλεγεί; Το ερώτημα δεν ισχύει μόνο για τον διάσημο που αποφασίζει να πολιτευτεί και να διεκδικήσει την ψήφο του λαού. Μπορεί να είναι ικανός και να το αξίζει, όπως αντίστροφα, μπορεί να είναι ανίκανος ο άλλος που δεν κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του από το να πολιτεύεται.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι περισσότεροι διάσημοι που βλέπουμε να έρχονται μπροστά μας ξαφνικά με την ιδιότητα του πολιτευτή, δεν θα εκπληρώσουν τις προσδοκίες. Απλώς θα πάρουν την ψήφο γιατί τους ξέρουμε. Και αρκετά συχνά, θα πάρουν και δική τους έδρα στη Βουλή. Την οποία μετά δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η επομένη των εκλογών της 21ης Μαΐου έβγαλε και τις λίστες των διάσημων υποψηφίων που δεν τα κατάφεραν. Δεν θα αναφερθώ σε κείνους που κατέβηκαν με κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, θα αναφερθώ στους άλλους. Ο πρώην ποδοσφαιριστής και πρωταθλητής Ευρώπης, Γιούρκας Σεϊταρίδης, ο ηθοποιός Σταύρος Νικολαΐδης, ο στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός Ποσειδώνας Γιαννόπουλος, όλοι τους υποψήφιοι με τη Νέα Δημοκρατία, έμειναν εκτός. Ακόμα και η Νόνη Δούνια, υποψήφια επίσης με τη Νέα Δημοκρατία, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί.

Ο ηθοποιός Μάριος Αθανασίου και η σεναριογράφος Αννα Χατζησοφιά, υποψήφιοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός. Εκτός και ο Μιθριδάτης των «Ημισκουμπρίων», ο οποίος ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στον Νότιο Τομέα Αθηνών. Ο μουσικός παραγωγός dj Rico, Βαγγέλης Σερίφης, όπως και οι ηθοποιοί Ελένη Γερασιμίδου, Παύλος Ορκόπουλος και Λίλα Καφαντάρη, υποψήφιοι με το ΚΚΕ, επίσης εκτός.

Τι έπαθε το φιλοθέαμον κοινό σε αυτές τις εκλογές; Δεν θυμάμαι να έχει αφήσει άλλη φορά τόσα διάσημα ονόματα εκτός. Μήπως δεν είναι αρκετά διάσημοι; Μήπως δεν είναι αρκετά πρωταγωνιστές; Εως τώρα ήταν κάτι σαν παράδοση να μπερδεύουμε τον θαυμασμό που νιώθουμε για το ταλέντο με την προσδοκία της πολιτικής σωτηρίας.

Μήπως αυτό έχει πια αλλάξει;

Λέτε ο ψηφοφόρος – κοινό να έχει απεξαρτηθεί από τον εύκολο εντυπωσιασμό και την κίβδηλη φαντασμαγορία του ματαιόδοξου της διασημότητας και να προσπαθεί να κρίνει την ικανότητα, τη συγκρότηση, την ανιδιοτέλεια της διάσημης περσόνας που θα τον εκπροσωπήσει και θα εργαστεί για τη σωτηρία τη δική του και της πατρίδας;

Μπορεί, βέβαια, και να συνήθισε τις «διασημότητες».

Μπορεί και να μη φτάσανε τα κουκιά για όλους.

Μπορεί κι όλα αυτά μαζί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News