Το 1901 ο συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης μετέφρασε τα Ευαγγέλια στη Δημοτική, προκειμένου να τα κατανοήσουν οι απλοί άνθρωποι. Ωστόσο η Εκκλησία είχε απειλήσει ακόμα και με αφορισμό, όποιον επιχειρούσε κάτι τέτοιο, το οποίο εθεωρείτο προσβλητικό προς την ιερότητα της πίστης.

Με τα χειρόγραφα ανά χείρας, ο Πάλλης αναζητούσε εκδότη. Η εφημερίδα «Ακρόπολις» δέχθηκε να τα δημοσιεύσει σε συνέχειες, αποσπώντας τη σιωπηρή συναίνεση του Αρχιεπισκόπου. Η δημοσίευση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1901. Και οι φοιτητές της Θεολογικής, παρακινούμενοι από μέλη της Ιεράς Συνόδου, βγήκαν στους δρόμους. Εγιναν οδομαχίες, τα γνωστά «Ευαγγελικά». Η εφημερίδα διέκοψε τις δημοσιεύσεις και ο Αρχιεπίσκοπος οδηγήθηκε σε παραίτηση. Τα Ευαγγέλια διαβάστηκαν στην δημοτική, εντός εκκλησίας, το 2004. Αργότερα κάποιες Μητροπόλεις υιοθέτησαν τη δημοτική, έστω σε κάποιες λειτουργίες. Η Ιερά Σύνοδος χρειάστηκε 100 χρόνια για να αποφανθεί ότι η μετάφραση των ευαγγελικών κειμένων δεν προσβάλλει την πίστη. Τα Ευαγγέλια στη δημοτική γλώσσα πωλούνται σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

Τα γεγονότα του 1981-82 είναι νωπά και λίγο ως πολύ γνωστά σε όλους. Η Εκκλησία διαφώνησε με την εισαγωγή του πολιτικού γάμου και την αποποινικοποίηση της μοιχείας. Απείλησε μάλιστα με αποκλεισμό από τα μυστήρια όσων τελούν πολιτικό γάμο. Ολοι γνωρίζουμε πού κατέληξε αυτό.

Η κρίση των ταυτοτήτων συγκέντρωσε τρία εκατομμύρια υπογραφές κάτω από το αίτημα για δημοψήφισμα που μετέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στον Πρόεδρο Κωστή Στεφανόπουλο. Η ανακοίνωση της Προεδρίας έλεγε ότι ο Πρόεδρος «εξήγησε στον Αρχιεπίσκοπο τι προβλέπεται από το Σύνταγμα».

Είναι τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις κατά τις οποίες η Εκκλησία υποχώρησε ή, αν θέλετε, συμβιβάστηκε, ας πούμε ηττημένη, με το κλίμα των καιρών. Και αν η Εκκλησία χάνει αναμετρήσεις που σχετίζονται με θέματα ηθών, οι κυβερνήσεις έχουν μαζευτεί στη γωνιά τους όταν η συζήτηση φτάνει σε περιουσιακά ή εκπαιδευτικά θέματα. Αν και όχι πάντα. Η Κεραμέως έκλεισε τα Εκκλησιαστικά Λύκεια και δεν άνοιξε μύτη πέρα από κάποιες συγκεντρώσεις έξω από το υπουργείο Παιδείας. Το αυτό συνέβη και με το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ένας πράος, σοφός, ρεαλιστής άνθρωπος. Και μπορεί να αναγνωρίσει τη ματαιότητα που έχουν οι εξαλλοσύνες στις αντιδράσεις. Η θέση της Εκκλησίας για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική -κάτι τέτοιο θα μας προκαλούσε σοκ. Θα ήταν αδύνατο, εντελώς εξωφρενικό, αν η Εκκλησία δεν εξέφραζε τη διαφωνία της. Ομως είναι άλλο να κάνεις λαοσυνάξεις και άλλο να περιορίζεσαι στην ανάγνωση κειμένων, όσο σκληρές και αν είναι οι λέξεις που θα επιλέξεις.

Η Εκκλησία διαθέτει εμπειρία αιώνων. Γνωρίζει καλά ότι κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα σταματήσεις, οφείλεις να συμβιβαστείς μαζί τους, επιδεικνύοντας προσαρμοστικότητα στις νέες συνθήκες. Αυτό κάνει και ο Πάπας, όταν λέει στους ιερείς ότι δεν απαγορεύεται να ευλογούν ομόφυλα ζευγάρια.

Ομως από την άλλη, ο γάμος των ομοφύλων είναι, αν θέλετε, η αφαίρεση άλλης μίας πέτρας από το τείχος ηθών που έχει υψώσει εδώ και αιώνες η θρησκεία. Αν διατρέξουμε τη γραμμή του χρόνου σε γρήγορη κίνηση θα δούμε την ισχύ και την επιρροή της Εκκλησίας να μεταβάλλονται αντιστρόφως ανάλογα με την πρόοδο των κοινωνιών. Τίποτα δεν μένει για πάντα. Ούτε καν οι κήρυκες της αιώνιας βασιλείας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News