Πήγα σε ένα εστιατόριο και είχα την αίσθηση χειρουργείου. Τα τραπέζια καθαρά, ψεκασμένα και σε απόσταση το ένα από το άλλο. Το αντισηπτικό δίπλα στην αλατιέρα. Ο σερβιτόρος, χαμογελαστός πίσω από τη μάσκα του, κατέγραψε τα στοιχεία μου στο tablet, μήπως και χρειαστούν σε ενδεχόμενη διαδικασία ιχνηλάτησης.

Επισκέφτηκα ένα πολύ μεγάλο κατάστημα. Οι υπάλληλοι ήταν με τις μάσκες τους, σημάνσεις παντού και στο δάπεδο κίτρινοι κύκλοι που προσδιόριζαν την ουρά για το ταμείο. Κανένας δεν έδινε σημασία. Αν έβγαζαν και οι υπάλληλοι τις μάσκες, θα ήταν όλα όπως παλιά. Το ίδιο παρατηρώ κατά τους δειγματοληπτικούς περιπάτους στα μπαρ της γειτονιάς μου. Δεν υπάρχουν μέτρα. Υπάρχει μόνο το παλιό μας σύμπαν.

Τα κρούσματα έχουν σημειώσει αύξηση, πλην όμως η προέλευσή τους δεν παραπέμπει σε συνέπειες από τη χαλάρωση των μέτρων. Και σε γενικές γραμμές, θεωρείται φυσιολογική, αν και οι ειδικοί κάνουν αυτό που οφείλουν: απευθύνουν προειδοποιήσεις.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν μπορούν να τηρηθούν μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης σε μια μεσογειακή χώρα, όπου ο ιός δεν έδειξε τα δόντια του και ο φόβος γρήγορα έδωσε τη θέση του στην προσμονή για άρση των περιορισμών. Μη μου πείτε τι είναι σωστό. Πείτε μου αν μπορεί να γίνει.

Οχι, δεν μπορεί να γίνει. Θα έπρεπε, αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο η δύναμη της κανονικής ζωής που παρασύρει αναστολές και αποδυναμώνει φόβους. Δεν είναι ούτε ο ψυχολογικός παράγοντας που χαλαρώνει τις συμπεριφορές των πολιτών, όταν η πανδημία δεν είναι πρώτη είδηση στα κανάλια ή πρώτο θέμα στις εφημερίδες. Είναι και που ο πολίτης, την ώρα που ακούει τις προειδοποιήσεις, βλέπει, ας πούμε, τον υπουργό Ανάπτυξης να φωτογραφίζεται σε συνθήκες συνάθροισης με παράγοντες του Πειραιά – εκτός και αν η παρουσία του τοπικού μητροπολίτη δημιουργεί συνθήκες θαυματουργικής αντισηψίας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι παράλογο, αν και οι πολιτικοί οφείλουν να μιλούν, να στέκονται και να φωτογραφίζονται πιο προσεκτικά όταν απευθύνουν παραινέσεις. Είναι οι συνθήκες τις οποίες καλούμαστε να διαχειριστούμε μέχρι να διατεθεί το εμβόλιο. Κοινώς, η παλιά κανονικότητα, η ζωή όπως την ξέρουμε, προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα. Εν τέλει, όταν η χώρα ανοίγει για να υποδεχθεί εκατομμύρια τουρίστες (λέμε τώρα…), το αίτημα περί κοινωνικής αποστασιοποίησης, όσο και αν είναι αναγκαίο, δεν ακούγεται πειστικό.

Πρόκειται για συνθήκες που η ζώσα ανθρωπότητα δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ στο παρελθόν. Και αφού το ενδεχόμενο ενός γενικού lockdown έχει αποκλειστεί για τους γνωστούς λόγους, η κοινωνία συμπεριφέρεται σαν να έχει αποδεχθεί το ρίσκο, γνωρίζοντας ότι από τη στιγμή που βρέχει, είναι πολύ πιθανό να βραχεί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πειθαρχία και η υπευθυνότητα εμφανίζονται μόνο ως παράγωγα του φόβου. Ο φόβος έχει εκλείψει και οι ειδήσεις από την Ιταλία έχουν να κάνουν με την ΑΟΖ και το άνοιγμα των συνόρων.

Ολο αυτό, βέβαια, πέρα από τον τζόγο του, έχει τεράστιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, καθώς μας δείχνει πόσο γρήγορα υποχωρεί ο φόβος μπροστά σε αυτό που ορίζουμε ως φυσιολογική ζωή. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας θαυμάσαμε την αρετή της προσαρμοστικότητας. Τώρα παρατηρούμε τη δύναμη του ενστίκτου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News