Συνήθως, η πρώτη τετραετία των πρωθυπουργών είναι παραδεισένια (όσο παραδεισένια μπορεί να ναι η ενασχόληση με την πολιτική σε ανώτατο επίπεδο) και η δεύτερη τετραετία είναι κολασμένη (αν και το κολασμένο καμιά φορά είναι παιδική χαρά μπροστά στην πολιτική πραγματικότητα). Το αξίωμα αυτό το βίωσαν κατά σειρά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, όλοι δηλαδή οι μεταπολιτευτικοί πρωθυπουργοί που αξιώθηκαν δεύτερη θητεία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής λίγο πριν λήξει η δεύτερη τετραετία του (1980) μετακινήθηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας και παρέδωσε στον Γεώργιο Ράλλη που ηττήθηκε βαριά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στο τέλος της δεύτερης θητείας του (άρρωστος ων και με την Δήμητρα στην πλάτη του) δεν ήξερε αν η κάλπη του 1989 θα τον στείλει ξανά στην πρωθυπουργία ή στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου. Ο Κώστας Σημίτης, στο τέλος της δεύτερης θητείας του, γνωρίζοντας ότι είχε εξασφαλισμένη την ήττα παρέδωσε το 2004 την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου για να κάνει αυτός εκλογές (που έχασε).  Ο Κώστας Καραμανλής, πριν καν φτάσει στην μέση της δεύτερης θητείας του κι ενώ κουβαλούσε στην πλάτη του ένα Βατοπέδι, πήγε σε εσπευσμένες εκλογές το 2009, στις οποίες καταποντίστηκε.

Κοντολογίς, η πρόσφατη πολιτική μας παράδοση λέει ότι οι πρωθυπουργοί περνάνε καλά την πρώτη τετραετία και γίνονται πολιτικά θρύψαλα με το που ξεκινούν την δεύτερη. Το λένε κι αλλιώς. Την πρώτη τετραετία κάρβουνο πιάνουν, χρυσάφι γίνεται. Την δεύτερη, είτε ασήμι είτε χρυσάφι είτε ζαφείρι πιάσουν, κάρβουνο βλέπουν στο χέρι τους. Γιατί; Ποιος ξέρει, οι Έλληνες πάντως μοιάζουν σαν να βαριούνται τους ηγέτες τους, από την επόμενη κιόλας  μέρα που τους δίνουν δεύτερη θητεία.

Βεβαίως, η μεταπολιτευτική αυτή παράδοση δεν είναι ευθύγραμμη ως προς την τύχη των πολιτικών προσώπων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ξανάγινε Πρόεδρος Δημοκρατίας μετά από διακοπή πέντε χρόνων (1980-85 και 1990-95), ο Παπανδρέου ξανάγινε πρωθυπουργός το 1993. Όμως η κατάρα της σκληρής δεύτερης τετραετίας, σε όποιον την καταφέρνει, δεν έχει αλλάξει ως σήμερα.

Φυσικά, οι παραδόσεις είναι για να σπάνε. Και ο Μητσοτάκης έμοιαζε ως τώρα (και συνεχίζει κατά βάση) να μοιάζει ο μόνος ικανός να εκλεγεί τρίτη τετραετία δίχως να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Η τεράστια πολιτική του κυριαρχία σε συνδυασμό με την πολυδιάσπαση και την σμίκρυνση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δημιουργούσε την προσδοκία μιας δεύτερης εύκολης τετραετίας, με προοπτική να είναι κολασμένη η τρίτη. Πλην, η περασμένη βδομάδα που είχε Τέμπη, δημιουργία μετώπων, διαπλοκές, καταγγελίες, γκάφες, αυτογκόλ, ακραία πόλωση, απώλεια ψυχραιμίας και παραιτήσεις υπουργών, τι έδειξε; Ότι η παράδοση ανθίσταται. Ακόμα κι αν τελικά καταπέσει και αφήσει τον Μητσοτάκη να επανεκλεγεί για τρίτη φορά, δεν θα παραδώσει τα όπλα εύκολα. Θα του κάνει την ζωή δύσκολη έως τότε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News