ΠΡΑΞΗ 1. Γυναίκες. Αρχέγονες. Από το κομμάτι γης που σπαταλάμε επιφωνήματα «θεά!» για κάθε πομπώδες μηδέν, σας στέλνω μια νοητή αγκαλιά και σκύβω το κεφάλι μου ως το χώμα με βαθύ σεβασμό και απέραντη εκτίμηση. Θεές! Θεάρες!

Τι δύναμη, τι γενναιοψυχία, τι κουράγιο άρα, σε τι αδιέξοδο! Για να αψηφάνε, τόσο δραματικά γενναία, τις εγκληματικές συνέπειες που θα έχει η αντιστασιακή πράξη τους, φαντάσου σε τι τέρμα και τέλμα ψυχής έχουν φτάσει! Ολα για όλα! Ενα 22χρονο κορίτσι (ακόμα ένα) βασανίστηκε μέχρι θανάτου στο Ιράν από την «αστυνομία ηθών».

Και μόνο η ύπαρξη αστυνομίας ηθών, υπεύθυνης για την επιβολή του αυστηρού ισλαμικού κώδικα ενδυμασίας… Που έκρινε απρεπή την Μάχσα Αμινί. Ακόμα μια «Μάχσα»!.. «Απρεπής» επειδή δεν ήταν αρκούντως δεμένη η μαντίλα της και ξέφυγε μια μπούκλα της. Και τα βασανιστήρια, ο θάνατός της έγινε αφορμή να ξεσπάσει κίνημα. Κίνημα που πρωτοστατούν γυναίκες με διαδηλώσεις –που έχουν χρόνια να πραγματοποιηθούν– καίγοντας μαντίλες, συνθήματα-όρκοι στο νεκρό της σώμα.

«Θα σκοτώσω αυτούς που σκότωσαν την αδελφή μου», και στα κοινωνικά δίκτυα γυναίκες ποστάρουν βίντεο που τις δείχνει αμίλητες να κόβουν τα μαλλιά τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες καταπίεσης στη χώρα. Γυναίκες του Ιράν. Ολα για όλα!

ΠΡΑΞΗ 2. Πάνε μήνες που παρακολούθησα ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, σπουδαία δουλειά μιας δημοσιογράφου της νέας γενιάς που εκτιμώ απεριόριστα, της Μαριάννας Κακαουνάκη, με τίτλο «Οι αόρατοι». Με είχε συνεπάρει η σοφή απόσταση που είχε κατορθώσει η δημοσιογράφος, η χαλιναγώγηση των αισθημάτων της ώστε ο θεατής να παρακολουθεί «καθαρά», στεγνά, όχι κατευθυνόμενα συναισθηματικά, μια οικογένεια τούρκων πολιτών που δραπέτευσαν από τη χώρα τους μετά από κατηγορίες που συνδέονταν με το πραξικόπημα κατά του προέδρου Ερντογάν το 2016 κι έφτασαν στην Ελλάδα, ως σταθμό ταξιδιού –ως συνήθως η χώρα μας– και μέρα τη μέρα οργανώθηκαν για την φυγή τους στην Ευρώπη.

Η ταινία είχε ταξιδέψει σε πολλά φεστιβάλ, πολύς κόσμος είχε σπεύσει να την παρακολουθήσει στον αθηναϊκό κινηματογράφο «Δαναό». Ημουν ανάμεσα στο κοινό. Ωστόσο, θυμάμαι και την αμηχανία μου καθώς ήμουν από τις εξαιρέσεις χωρίς μαντίλα. Για καιρό ένιωθα ανίκανη να γράψω. Οχι γιατί δεν ήταν εξαιρετικό το ντοκιμαντέρ αλλά γιατί το (κάθε είδους και μορφής) Μεταναστευτικό, είναι για μένα μια αδιανόητα δαιδαλώδης υπόθεση. Τόσο πολλές οι παράμετροι. Τόσο, που νιώθω τον δυτικό πολιτισμό ακραία αντίθετο στον μουσουλμανικό. Τόσο, που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, «διαλαλούν» έναν τόσο θελκτικό τρόπο ζωής, ελευθερίας, δημοκρατίας στα μάτια τους…

Αλλά μπορείς να τον λάβεις «πηδώντας» μέσα του, μπορείς να τον «ενστερνιστείς» αληθινά, αν δεν κάνεις βήμα βήμα τη διαδρομή που απαιτήθηκε και από τους Δυτικούς μέχρι να τον κατορθώσουν;

Οι γυναίκες, τόσο του ντοκιμαντέρ όσο και των θεατών της ταινίας, στόχευαν την Ευρώπη αλλά δεν άντεχαν ούτε καν να αφαιρέσουν τη μαντίλα τους επί ξένου εδάφους.

Θυμάμαι σε ένα επεισόδιο της «Κεραίας» μου, με θέμα τα ασυνόδευτα παιδιά και το Μεταναστευτικό, μια ομολογία της Αννας Διαμαντοπούλου που με είχε συνταράξει, βάζοντάς με σε ένα σωρό προβληματισμούς και σκέψεις. Είχε πει: «Κάποια στιγμή θελήσαμε να ορίσουμε την “ταυτότητα” της ευρωπαίας μουσουλμάνας. Συναντηθήκαμε με γυναίκες ανώτατης παιδείας, όλες με διδακτορικά. Μα όταν τους τέθηκε το ερώτημα, αν οι κανόνες της θρησκείας σας ήταν αντίθετες στους κανόνες του κράτους στο οποίο ζείτε, ποια επιλογή θα προτάσσατε; Ολες απάντησαν, της θρησκείας». Ο μουσουλμανικός πολιτισμός είναι για μένα μια πολύπλοκη, δαιδαλώδης υπόθεση με χιλιάδες παραμέτρους.

ΠΡΑΞΗ 3. Γυναίκες του Ιράν! Σπίθες που ενώθηκαν και έγιναν φωτιά. Ολα για όλα! Αυτή τη φορά μια μπούκλα που ξέφυγε από μια μαντίλα οδήγησε σε εξόντωση, σε φόνο, σε έγκλημα εναντίον της Μάχσα Αμινί. Ηταν το πρώτο αδιανόητο; Πόσα εγκληματικά συμβαίνουν επάνω τους, στο σώμα τους, στην ψυχή τους… Κάθε μέρα, ώρα, δευτερόλεπτο. Ολα, στα μάτια μας αδιανόητα! Μα δεν χρειάζεται να τα αντιλαμβάνεσαι όλα, Ρέα. Εκείνες, μόνο εκείνες γνωρίζουν, πότε είναι η ώρα της επανάστασής τους. Ολα θέλουν τον χρόνο τους. Εμείς, μόνο να σκύψουμε το κεφάλι μέχρι το χώμα. Με βαθύ σεβασμό και απέραντη εκτίμηση. Να προσκυνήσουμε μια μπούκλα που ξέφυγε από μια μαντίλα και έγινε φωτιά. Θεέ… Οποιε Θεέ!.. Μην τις κάψει η φωτιά τους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News