Το χιόνι ερχόταν κι έφευγε ανά μισή ώρα. Μυστήριο πράγμα. Εβγαινες στο μπαλκόνι, έβλεπες ήλιο λαμπρό κι έλεγες «πάει, πέρασε ο χιονιάς». Εμπαινες μέσα και σε δέκα λεπτά αντίκριζες ξάφνου μέσα από το τζάμι του παραθύρου τις νιφάδες να στροβιλίζονται στο σκούρο φόντο της απέναντι πολυκατοικίας. Και σε είκοσι λεπτά πάλι ήλιος. Εντάξει, εμείς οι της Αθήνας από χιόνι δεν ξέρουμε, αλλά το συγκεκριμένο χιόνι της Βαρβάρας μόνο ψυχαναλυτής θα ήταν ικανός να το βάλει σε μια σειρά. Ψυχανώμαλο χιόνι.

Επί τέσσερις μέρες χιόνιζε και δεν χιόνιζε. Το ‘στρωνε και δεν το ‘στρωνε. Το πάγωνε και δεν το πάγωνε. Για το λεκανοπέδιο μιλώ, σε άλλες περιοχές φέρθηκε πιο φυσιολογικά, όμως εδώ στην πρωτεύουσα των πέντε εκατομμυρίων άμαθων και ά-χιονων, μας άλλαξε την Παναγία. Είχαμε φαγωθεί βέβαια, «πού είναι ο χειμώνας και πού είναι ο χειμώνας». Ε, ήρθε ο χειμώνας που ψάχναμε. Σαν πειραχτήρι ήρθε, που κάνει πλάκα στο κοσμάκη.

Φαινόταν από την αρχή άλλωστε. Ο χιονιάς που ερχόταν είχε όρεξη για φάρσες και νταβαντούρι. Θυμάστε εσείς άλλη κακοκαιρία που έβαλε τους μετεωρολόγους να τσακωθούν αναμεταξύ τους πριν καν εμφανιστεί στο βάθος του ορίζοντα;  Εγώ όχι. Η Μπάρμπαρα το πέτυχε. Και πιάστηκαν μαλλί με μαλλί οι Καλιάνοι, οι Κολυδάδες, οι Σούζες και οι Μαρουσάκηδες, πολύ πριν πιαστούν πέτο με πέτο οι Στυλιανίδηδες, που με το παραμικρό κλείνουν δρόμους, με τις Τσαπανίδες, που τους θέλουν βρέξει-χιονίσει ορθάνοικτους.

Τέσσερα εικοσιτετράωρα είχαμε ταμπουρωθεί στα σπίτια μας, πίσω από τσουβάλια γεμάτα αλάτι. Σωροί τα κούτσουρα στο μπαλκόνι μη μας λείψουν. Ο εχθρός ερχόταν σποραδικά, έριχνε μια ντουφεκιά χαλαζοχιόνι ίσα-ίσα για να μας κρατήσει εκεί φυλακισμένους και ξανάφευγε. Αφηνιασμένα τα παιδιά, ακατούρητα τα σκυλιά. Τέσσερα νύχτες κοιμηθήκαμε με την αίσθηση του ελεύθερου πολιορκημένου, τέσσερα πρωινά σηκωθήκαμε απ’ τα ξημερώματα μήπως και χρειαστεί να μεταβληθούμε σε ΛΟΚατζήδες για να πάμε στη δουλειά μας.

Ολο προβάραμε στο μυαλό μας τον τρόπο που φοράμε τις αλυσίδες και τις χιονοκουβέρτες στο αμάξι, τελικά απόμειναν τα εξαρτήματα αχρησιμοποίητα  στο πορτ παγκάζ. Ασε που κακώς αγοράσαμε κανονικές αλυσίδες. Δεν μας χρειάστηκαν και δώσαμε εκατό ευρώ, ενώ θα μπορούσαμε να πάρουμε εκείνα τα κουτιά που απ’ έξω γράφουν πως είναι αντιολισθητικές αλυσίδες, ενώ από μέσα δεν έχουν τίποτα. Με 15 ευρουλάκια γλιτώνεις την κλίση της τροχαίας. Ωραίες πατέντες, ελληνικές.

Εντάξει, μπορεί να κάναμε Χριστούγεννα σαν να ήταν Δεκαπενταύγουστος, αλλά τον βαρεθήκαμε πια τον χειμώνα. Φτάνουν τα χιόνια και τα χαλάζια, τέρμα τα κρύα και οι βροχές, άντε να ξαναπάμε προς άνοιξη. Και μην ακούτε αυτούς που λένε ότι δίχως χιόνια τον χειμώνα θα ξεραθούν τα δέντρα το καλοκαίρι και ότι δεν θα έχουν νερό οι αγρότες για να ποτίσουν τα μποστάνια τους. Εγώ, μ’ αυτό το λίγο τρελό χιονάκι που έριξε, υπολογίζω ότι θα μας φτάσει το νερό για να γεμίσουμε τις πισίνες μας. Οσο για ζαρζαβατικό, άλλο τίποτα. Μόνο χρήμα να υπάρχει και μετά ο μανάβης έχει τα πάντα, φερμένα απ’ όλη την υφήλιο. Σιγά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News