Το κλαμπ σάντουιτς προσγειώνεται στην μπροστινή ξαπλώστρα. Θεόρατο, με πατάτες και έξτρα μπέικον εντός του. Η κυρία φωνάζει τον μικρό γιο της, που πλατσουρίζει στη θάλασσα, ότι το φαγητό ήρθε. Ο μικρός έρχεται και ξεκινάει να τρώει λαίμαργα, μαζί με τη μαμά του. Όταν φεύγει και η τελευταία πατάτα από το πιάτο, παίρνει τη μάσκα του με τον αναπνευστήρα και προχωράει προς τη θάλασσα. 

Περιμένω να του φωνάξει η μαμά του έντρομη: «Πού πας; Γύρνα πίσω, έφαγες τον αγλέορα!». Αντί για αυτό, όμως, του λέει μόνο «Στα ρηχά τώρα, ε;» και τον αφήνει να μπει στο νερό με το μισό κλαμπ σάντουιτς στο στομάχι του, πίνοντας ατάραχη τον φρέντο της. Δεν έχει ακούσει η κυρία ότι και στα ρηχά πνίγονται; Δεν έχει διαβάσει πουθενά ότι μετά το φαΐ δεν κολυμπάς;

Απορείς, αλλά παραδίπλα σου συμβαίνουν και άλλα για να απορήσεις. Δύο νεαροί πίνουν τη μια μπίρα μετά την άλλη. Έχουν κοκκινήσει, μιλάνε δυνατά — δείγμα ότι το αλκοόλ ρέει στο αίμα τους άφθονο, και εξίσου δυνατά λένε ο ένας στον άλλο «Ζέστη ρε! Πάμε να ρίξουμε μια βουτιά». Φυσικά, εκσφενδονίζονται για να το κάνουν πράξη, ενώ το παιδί που δουλεύει στο beach bar μαζεύει από την ξαπλώστρα τους δέκα άδεια κουτάκια μπίρας.

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Μετά χαράς, έχω σημειώσει άπειρα από τις καλοκαιρινές εξορμήσεις μου. Ειδική αναφορά θέλω να κάνω σ’ αυτούς που απομακρύνονται από την ακτή γιατί θέλουν να κολυμπήσουν δίπλα στη σημαδούρα. Συνήθως είναι μεγάλοι άνθρωποι που πάνε και νωρίς το πρωί για μπάνιο, ώρες που δεν υπάρχει ψυχή στην παραλία. Τους λατρεύω αυτούς τους ηλικιωμένους, που θέλουν ν’ απολαύσουν τη θάλασσα πριν ποδοπατηθεί από τσούρμο παραθεριστών, αλλά αρκετές φορές, ρισκάρουν παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Και μετά, όταν βγούνε, σου λένε: «Δυσκολεύτηκα, κουράστηκα, είχε ρεύματα, παραλίγο να με κλαίγατε». Μα, κοντέψατε να φτάσετε στη Σαμοθράκη, τι περιμένατε;

Για να μην πω για μερικούς που ανεβαίνουν στα sup και κάνουν ταξίδι χιλιομέτρων. Ή για τους άλλους που περνάνε πέντε ώρες κάτω από τον ήλιο και βουτάνε να κολυμπήσουν στα όρια της ηλίασης. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν συνήθως το αντηλιακό παραμάσχαλα. Πιστεύουν, μάλλον, ότι το αντηλιακό κάνει τα πάντα, εκτελεί και χρέη ομπρέλας μαζί.

Και μετά, έρχονται οι πνιγμοί. Κι εμείς κρατάμε σταθερά το χρυσό, σε μια θλιβερή πρωτιά. Όπως δείχνουν τα στοιχεία της περσινής χρονιάς, 340 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην θάλασσα το 2023 και ο αριθμός είναι πάνω κάτω ίδιος κάθε χρόνο. Μόλις τελειώσει το καλοκαίρι, θα βγει και ο φετινός θλιβερός απολογισμός.

 Βλέποντας, βέβαια, τριγύρω σου στην παραλία καταλαβαίνεις γιατί τόσοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κολυμπώντας. Ασφαλώς, σε μια χώρα με τόσα χιλιόμετρα θάλασσας να τη λούζει, δεν γλιτώνεις απ’ αυτό το κακό. Αλλά οι αριθμοί δείχνουν κάτι που μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας: άπειρες κακές συμπεριφορές λουομένων, που βλέποντας τους απορείς πώς μπορεί να είναι τόσο αδαείς ή τόσο αδιάφοροι για την ασφάλεια τους, και των παιδιών τους ακόμα, σε μια παραλία.

«Να νοικιάσουμε ένα σκάφος να πάμε γύρω το νησί», έλεγε ένας τις προάλλες στην παρέα του. Επιφωνήματα ενθουσιασμού και απανωτά «ναι, πολύ ωραία ιδέα! » ήρθαν από τους υπόλοιπους. Ένας ρώτησε το λογικό: «Ποιος θα το οδηγήσει; » 

«Αφού έχω δίπλωμα», του είπε ο άλλος. «Ναι, αλλά έχεις να οδηγήσεις σκάφος δέκα χρόνια», απάντησε ο λογικός άνθρωπος που έθεσε το καίριο ερώτημα θέλοντας να βάλει την παράμετρο της ασφάλειας στην ιδέα που πετάχτηκε στα καλά καθούμενα. 

«Έλα μωρέ, είναι σαν το ποδήλατο, μόλις πιάσω το τιμόνι θα το θυμηθώ», του είπε ο άλλος και η συζήτηση συνεχίστηκε γύρω από το πόσο θα κοστίσει αυτό στον καθένα.

Το θέμα είναι να μην κοστίσει τη ζωή σου. Κι αυτό μοιάζει να το ξεχνάμε, όταν τα βάζουμε με τη θάλασσα. Που είναι σαν τον έρωτα, όπως είπε και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Χίλιοι τη χαίρονται, ένας την πληρώνει. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News