Τον είχαν ξεσκίσει, τον είχαν ρημάξει, τον είχαν λιώσει. Όχι μόνο όσο ήταν Πρωθυπουργός, αλλά και όλα τα επόμενα πολλά χρόνια. Ή μάλλον, για να το γράψω όπως το βλέπω εγώ, κυρίως τα επόμενα χρόνια. Από την λαϊκή Δεξιά ως την κυβερνώσα (και μη) Αριστερά, έλεγαν Σημίτης κι έφτυναν. Έγραφαν Σημίτης και το πληκτρολόγιο τους έβγαζε αυτομάτως δηλητήριο. Και τώρα διαβάζω κάτι δοξαστικούς που μου ‘ρχεται να ξεράσω πάνω στην οθόνη του υπολογιστή μου. Ο μεγάλος ηγέτης, ο οραματιστής, ο ευρωπαϊστής, ο συνετός, ο μεθοδικός. Ρε άντε από κει…

Από τους Τσοχατζοπουλικούς ως τους Καραμανλικούς, από τους υπερπατριώτες μέχρι τους υπερθρησκευάμενους, από τον Τσίπρα μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου… άπαντες είχαν βάλει μια φωτογραφία του Σημίτη στην πλάτη της πόρτας τους και επί εικοσαετία της έριχναν βελάκια. Δίχως αντίλογο. Καθότι ο ίδιος, άπαξ και αποσύρθηκε, έπαψε και να μιλά. Ουσιαστικά δεν υπερασπιζόταν τον εαυτό του και το έργο του. 

Δύο φορές μίλησε όλες κι όλες. Μια το 2008 που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και προειδοποίησε ότι είμαστε στην εξώπορτα του ΔΝΤ, για να δεχτεί ομαδικά πυρά και χλευασμό απέραντο. Τρία χρόνια αργότερα, όλα κούμπωσαν όπως ακριβώς τα είπε. Και την δεύτερη φορά που μίλησε ήταν πριν έναν χρόνο, που πάλι προειδοποίησε (το ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά) ότι οι ευκαιρίες έρχονται μια φορά κι αν δεν αξιοποιηθούν πετάει το πουλάκι. Επί αυτής της προειδοποίησης, η Ιστορία δεν αποφάνθηκε ακόμα, αλλά έρχεται κι αυτό. 

Κατά τα λοιπά, από το 2004 που αποσύρθηκε έως και τον θάνατο του, ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε άσχετος και ο κάθε πολιτικός απατεώνας, ένιωθε την ανάγκη να ρίχνει κι ένα ανάθεμα στον «ελιά», στον «λογιστάκο», στον «προδότη των Ιμίων και της Μαδρίτης», στον «κλέφτη του χρηματιστηρίου», στο «κοντό κακό ανθρωπάκι», στον «πρωθυπουργό των κλεφτών και των μιζαδόρων». Όλα τα ωραία και δημιουργικά και παραγωγικά της θητείας του, για τα οποία ακούμε και διαβάζουμε στις σημερινές μεταθανάτιες ανακοινώσεις, είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Μόνο τα αρνητικά επέπλεαν. Και ξάφνου, ένα πρωί Κυριακής, όλα έγιναν μέλι-γάλα. 

Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση να κάνει οποιοσδήποτε τον απολογισμό της ζωής ενός πολιτικού προσώπου και να τον βγάλει αρνητικό, προβληματικό ή και διαβολικό. Ο καθένας μας έχει την γνώμη του και είμαστε σε χώρα που ακόμα μιλάμε ελεύθερα. Αυτό που με δαιμονίζει όμως είναι, όσο ζει, να τον φτύνουν ομαδικά  στα μούτρα και, μόλις πεθάνει, να κλίνουν ευλαβικά το γόνυ, αρχίζοντας τους δοξαστικούς για την προσφορά του. Τόση υποκρισία είναι κυριολεκτικά ανυπόφορη. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News