Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της προηγούμενης δεκαετίας ήταν ο επιδερμικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η έξαρση της πολιτικής βίας και η στροφή μιας σημαντικής μερίδας πολιτών στις διάφορες πολιτικές εκφάνσεις της Ακροδεξιάς.

Ο συνδυασμός μιας ισχυρής τάσης ελιτισμού, η αγιοποίηση του ακτιβιστικού δικαιωματισμού, η περιφρόνηση και περιθωριοποίηση του πατριωτισμού, πάνω στο ισχυρό υπόβαθρο της οικονομικής εξαθλίωσης, της διεύρυνσης των ανισοτήτων, του ασύμμετρου και επιδειξιμανούς πλούτου και της εθνικής ταπείνωσης των μνημονίων, δημιούργησαν ένα κοινωνικοπολιτικό μείγμα με ακραίες συμπεριφορές, απρόβλεπτες αντιδράσεις και με ελάχιστες αναστολές ως προς την άσκηση φραστικής, ακόμη και φυσικής βίας.

Ολα αυτά, σε συνδυασμό με το άναρχο τοπίο της ζούγκλας των κοινωνικών δικτύων, έχουν διαμορφώσει ένα πεδίο όπου η «συμβατική» πολιτική εμφανίζεται αμήχανη και με περιορισμένα μέσα αντίδρασης.

Κατά κανόνα, η αντισυστημική εξαλλότητα απαντιέται με συστημικό λαϊκισμό, «μπας και μαζέψουμε καμιά διαρροή», και τίποτε δεν γίνεται επί της ουσίας για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Σχολιάζεται μόνο το σύμπτωμα, η στροφή των πολιτών στη λούμπεν πολιτική, και αυτό γίνεται με μια αφ’ υψηλού διάθεση και με πρόταγμα την πολιτική ορθότητα και τον διδακτισμό του σηκωμένου δαχτύλου. Η νέα πολιτική έκφραση μέσω της ελαφρότητας του Στέφανου Κασσελάκη έρχεται να επιδεινώσει τα πράγματα.

Η πλέον πρόσφατη εκδήλωση αυτής της ασύμμετρης και άλογης αμηχανίας της πολιτικής απέναντι στην ακρότητα είναι η συζήτηση για το τι θα απογίνουν οι ψήφοι των Σπαρτιατών, που αποκλείστηκαν με δικαστική απόφαση από τις ευρωεκλογές.

Ο ένας κατηγορεί τον άλλον με βάση το αν θέλει ή δεν θέλει τις ψήφους αυτές, λες και είναι ονομαστικές και έχουν υπογραφή και λες και θα μάθει κανένας τι έγιναν. Και επιπλέον –το κυριότερο– λες και υπάρχει περίπτωση κάποια από αυτές τις ψήφους να πάει στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ, στη Νέα Αριστερά ή στο ΠΑΣΟΚ. Χαμένες είναι ούτως ή άλλως για αυτούς και η συζήτηση μεταξύ τους είναι στην καλύτερη περίπτωση γυμνασιακού επιπέδου και εκτός θέματος.

Τα περιστατικά των τελευταίων ημερών, με τις μπουνιές που έπεσαν μέσα στη Βουλή και άφησαν (κακώς) ορισμένους με ανοιχτό το στόμα, ήταν προδιαγεγραμμένη εξέλιξη. Η οποία, πάντως, δεν προκαλεί τίποτε άλλο παρά μια επιπλέον αφορμή για συνολική και ενδεχομένως οριστική απαξίωση της πολιτικής από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας.

Η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη, και εδώ και διεθνώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News