Ας βάλουμε δίπλα-δίπλα δύο ελληνικές οικογένειες. Την οικογένεια Παπαδοπούλου και την οικογένεια Γεωργιάδη -τα ονόματα είναι τυχαία. Στην οικογένεια Παπαδοπούλου και οι δύο γονείς είναι εμβολιασμένοι καθώς συνδέονται επαγγελματικά με τον χώρο της Υγείας. Στην οικογένεια Γεωργιάδη οι γονείς αναμένεται να εμβολιαστούν το καλοκαίρι. Και οι δύο οικογένειες έχουν παιδιά που πηγαίνουν σχολείο.

Η κυβέρνηση εξετάζει να ανοίξει τα σχολεία καθώς πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Οι δύο οικογένειες βρίσκονται σε διαφορετική μοίρα. Η οικογένεια Παπαδοπούλου θα στείλει τα παιδιά της στο σχολείο και, πρακτικά, θα έχει μικρή ως καμία ανησυχία. Ακόμα και αν τα παιδιά επιστρέψουν στο σπίτι με τον ιό, οι γονείς τους θα είναι θωρακισμένοι λόγω εμβολιασμού, ενώ τα ίδια θα περάσουν ανώδυνα την ασθένεια. Δεν θα συμβεί όμως το ίδιο με την οικογένεια Γεωργιάδη. Αν ο ιός μπει στο σπίτι τους, οι γονείς θα ασθενήσουν και, ανάλογα με τη γενική κατάσταση της υγείας τους, ενδέχεται να αντιμετωπίσουν επιπλοκές. Συνεπώς έχουμε δύο οικογένειες με κοινά χαρακτηριστικά που, ωστόσο, διαφοροποιούνται ως προς την ανοσία έναντι του ιού. Αντίστοιχα η οικογένεια Γεωργιάδη βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση έναντι και μίας άλλης οικογένειας που κατέκτησε την ανοσία αφού πρώτα τα μέλη της ασθένησαν. Η ίδια ανισότητα εντοπίζεται και ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς. Αλλιώς θα πάει στο σχολείο ο καθηγητής με αντισώματα και αλλιώς εκείνος που δεν έχει ασθενήσει.

Το επικείμενο άνοιγμα δραστηριοτήτων αναδεικνύει αυτήν την ανισότητα της ανοσίας. Διότι πέρα από τα γενικά χαρακτηριστικά, όπως η ηλικία και η κατάσταση της υγείας του κάθε ατόμου, τώρα τίθεται και ακόμα ένα ζήτημα, αυτό της προστασίας έναντι του ιού. Οι περιπτώσεις, φυσικά, είναι άπειρες. Ενας υπάλληλος εμπορικού καταστήματος που ζει μόνος, εργάζεται παράλληλα με ένα συνάδελφό του που ζει μαζί με άτομα που υποφέρουν από υποκείμενα νοσήματα.

Εντάξει, εξ αρχής δεν ήμασταν όλοι κάτω από την ίδια μοίρα. Από αλλού πήγαιναν οι νέοι και από άλλου οι ηλικιωμένοι. Όμως τώρα αυτή η διαφορετικότητα έχει ενισχυμένο το στοιχείο της ανισότητας. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν θα μπορούσαν αυτοί που δεν έχουν κατακτήσει την ανοσία και αντιμετωπίζουν ιδιαίτερους κινδύνους να απέχουν, αν το επιθυμούν, από το άνοιγμα δραστηριοτήτων. Για παράδειγμα η οικογένεια που έχει στο σπίτι κάποιον με υποκείμενα νοσήματα να μη στείλει το παιδί της στο σχολείο. Όπως και ο υπάλληλος του εμπορικού καταστήματος που αντιμετωπίζει υποκείμενα νοσήματα και η έκθεση στον ιό θα απειλήσει τη ζωή του. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει πρόνοια ώστε αυτός ο άνθρωπος να μείνει σπίτι και να καλυφθεί οικονομικά για το διάστημα που απομένει μέχρι την υποχώρηση της πανδημίας;

Ναι, το ξέρω ότι το ερώτημα είναι κατά βάση θεωρητικό, δεν πατάει καλά πάνω στην πραγματικότητα. Όμως μεταφέρει πτυχές που θα μπορούσαν να ληφθούν υπ’ όψιν σε αυτά τα τελευταία πόδια από το μίλι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News