Ελάτε να κάνουμε μαζί μια βόλτα. Όχι μακριά. Να, εδώ γύρω. Σε μερικά τετράγωνα ενός προαστίου, μιας γειτονιάς.

Να βγούμε από την πόρτα και να παρατηρήσουμε γύρω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια.

Να προχωρήσουμε και να χαζέψουμε τους κάδους απορριμμάτων με κάθε λογής σκουπίδι, ανεξάρτητα με το τι κάδος είναι. Και γύρω τους, ένα σωρό άλλα «διακοσμητικά». Από κηπαία, έπιπλα, έως μπάζα.

Να βγούμε στη λεωφόρο – η οποία έχει μία λωρίδα κυκλοφορίας σε κάθε ρεύμα – και να διανύσουμε μια συστοιχία παρκαρισμένων οχημάτων κατά μήκος της, μιας και απέναντι έχει Λαϊκή. Καθώς μπαίνουμε στον μονόδρομο, να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα όχημα, ο οδηγός του οποίου αποφάσισε ότι το απαγορευτικό τον δεσμεύει αφόρητα στην προδιαγεγραμμένη πορεία του. Και θα σου πει καθώς του επισημαίνεις ότι η οδός είναι μονής διέλευσης: «Ναι, το ξέρω, τι θες τώρα;» Και όταν στρίψουμε στο στενό, να δούμε στην κατάληξή του ότι δεν υπάρχει διέξοδος, αφού ένας γερανός έχει κλείσει τον δρόμο, χωρίς να έχει φροντίσει για καμία σήμανση (ή άδεια) πριν τη διασταύρωση.

«Σου τύχανε κι εσένα όλα», θα πει κανείς. Μπορεί. Ομως όταν αυτά τυχαίνουν κάθε μέρα, δεν είναι πια τύχη, αλλά καθημερινότητα. Κάποιοι το έχουν πλέον αφομοιώσει. Αυτή είναι η καθημερινότητα σε (πολλές) γειτονιές του αστικού ιστού.

Αραγε οι βουλευτές του κάθε τομέα της Περιφέρειας Αττικής, μα και της επικράτειας, να έχουν σκεφτεί ποτέ να θέσουν θέμα για τα σκουπίδια που κοσμούν τους δρόμους στις περιοχές όπου εξελέγησαν; Ή για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κατά μήκος κεντρικών αρτηριών, οι οποίες μετατρέπονται σε αλάνες για μανούβρες, πριν και μετά τα ψώνια;

Μα τι ρωτάω; Αυτά είναι τόσο πεζά και ταπεινά ζητήματα. Αυτά δεν είναι για το βεληνεκές του Κοινοβουλίου. Πόσο μάλλον του Ευρωκοινοβουλίου.

Με αυτά θα πρέπει να ασχοληθούν οι τοπικοί άρχοντες. Και οι τοπικές αρχές του κράτους, το οποίο πρέπει να λειτουργεί όχι μόνο αφαιρετικά και αφ’ υψηλού για το σύνολο, αλλά και για κάθε πολίτη ξεχωριστά. Γιατί κάθε πολίτης υπόκειται σε υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και κάθε πολίτης αντίστοιχα έχει δικαιώματα. Και αυτά τα δικαιώματα δεν μπορούν να προσβάλλονται ή να υποβαθμίζονται επειδή γύρω του υπάρχει μια «ζούγκλα», όπου ο πιο θρασύς επικρατεί.

Όμως και για τους τοπικούς άρχοντες αυτά τα προβλήματα και τα παρόμοιά τους, είναι μάλλον αδιάφορα. Δεν είναι αρκετά οραματικά. Δεν είναι αρκετά μεγαλεπήβολα. Δεν έχουν ορίζοντα υλοποίησης και δεν θα φιλοτεχνήσουν ένα βαρύγδουπο Δελτίο Τύπου, με συνοδευτικές φωτογραφίες από μια φιέστα με επισήμους και κόψιμο κορδέλας.

Γιατί ποιος θέλει να ασχοληθεί αν ένα συνεργείο αυτοκινήτων πετάει τα μπουκάλια από τα λάδια μηχανής που χρησιμοποιεί στους κάδους των οικιακών απορριμμάτων, σε ένα από τα πιο επιφανή προάστια της Αττικής; Ποιος θέλει να ασχοληθεί αν ένα κρεοπωλείο πετάει επίσης τα νωπά υπολείμματα στους ίδιους κάδους οικιακών απορριμμάτων και δεν έχει σύμβαση με ειδική εταιρία εναπόθεσης των ζωικών υποπροϊόντων, με τη δικαιολογία ότι «δίνει τα κόκκαλα σε ιδιώτες»; Γιατί αυτά είναι πολύ βαριά για να τα πιάσεις και δεν έχουν και καθόλου φαντασμαγορία.

Κατά τα άλλα όμως, μας κόπτει η βιωσιμότητα και το περιβάλλον.

Απορία: αυτό σε εφαρμοσμένη πρακτική στην καθημερινότητα πώς μεταφράζεται; Προβάλλουμε διαφημίσεις για την ανακύκλωση αλλά  στους κάδους «γαία πυρί μιχθήτω»;

Θα πει κανείς, μα είναι δυνατόν να κυνηγάει ο τοπικός ή περιφερειακός άρχοντας τι γίνεται στους κάδους; Ή ποιος παρκάρει κάθε μέρα πάνω στη λεωφόρο και ποιος μπαινοβγαίνει στα απαγορευτικά, λες και είναι στην αυλή του; Οχι, δεν είναι δυνατόν να ασχολείται ο τοπικός άρχοντας με αυτά. Θα πρέπει όμως να τον απασχολεί το πώς λειτουργούν οι υπηρεσίες του. Αυτές που είναι καθ’ ύλην αρμόδιες να ασχοληθούν – αποτελεσματικά και όχι γραφειοκρατικά – με τα επιμέρους ζητήματα. Ζητήματα που σε Δυτικές κοινωνίες είναι τακτοποιημένα, αυτονόητα. Η βάση για μια πιο παραγωγική καθημερινότητα.

Με τις ευρωεκλογές να είναι μπροστά μας σε λίγες εβδομάδες, ο δημόσιος διάλογος στα πάνελ έχει φουντώσει. Τα θέματα των γυναικοκτονιών, της βίας ανηλίκων και της ακρίβειας, είναι τα μόνα που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν όλα τα ποταπά που αναφέρθηκαν.

Γιατί ακούγονται τόσο ποταπά, που λες ότι «υπάρχουν πιο βαριά θέματα» για να επικεντρωθεί κανείς.

Η διατήρησή τους όμως μας καθιστά ουσιαστικά μη κατάλληλους για να διαχειριστούμε τα πιο πολύπλοκα ζητήματα. Γιατί λείπει η βάση.

Δυστυχώς αυτό που λείπει δεν αγοράζεται. Δεν παραγγέλνεται και δεν δανείζεται. Καλλιεργείται. Η κουλτούρα ενός λαού καλλιεργείται.

Και δεν είναι μόνο αυτή που κληρονομεί ως ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας. Αν την αντιλαμβάνεται ή τη σέβεται. Είναι αυτή που φέρει σήμερα.

Η απουσία της δείχνει την απόσταση από τις καταβολές του πολιτισμού που τον έφερε στο σήμερα. Και την υστέρηση σε βασικές αξίες κοινωνικής συμπεριφοράς.

Γιατί η αλλαγή ξεκινάει από τα μικρά. Οσο μικρά κι αν είναι.

   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News