«Αυτό δεν είναι μια πίπα», τιτλοφορείται το περίφημο έργο του Ρενέ Μαγκρίτ, το οποίο απεικονίζει, όμως, πράγματι και ξεκάθαρα μια πίπα. Το νόημα του μεγάλου καλλιτέχνη ήταν ότι είναι άλλο η απεικόνιση και άλλο το αντικείμενο: Αυτό που βλέπετε στην εικόνα δεν είναι μια πίπα, μας είπε, αλλά μια απλή απεικόνιση που προσποιείται ότι είναι ένα φυσικό αντικείμενο.

«Αυτό δεν είναι μια αριστερή σκέψη, αλλά η σκέψη κάποιου που προσποιείται ότι είναι αριστερός», σκέφτηκα βλέποντας το σχόλιο της Ελενας Ακρίτα για την πισίνα του σπιτιού της, η οποία φαίνεται σε μια φωτογραφία που ανέβασε στα social media. «Τον χορτασμένο να μην τον φοβάσαι», έγραψε. «Τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι. Που μπήκε στην πολιτική με τρύπιο σώβρακο και βρέθηκε με κολοσσιαία περιουσία».

Στην τελευταία φράση δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Γενικά όποιος μπαίνει στην πολιτική με τρύπιο, μπαλωμένο ή και ολοκαίνουργιο Calvin Klein σώβρακο και βγαίνει με περιουσία είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η περιουσία που απέκτησες μέσα στην πολιτική, βλέπετε, όχι το σώβρακο. Το πρόβλημα είναι η πορεία και η κατάληξη, όχι η αφετηρία. Εξίσου σημαντικοί πολιτικοί υπήρξαν άνθρωποι που οι μανάδες τους ήταν πλύστρες αλλά και άνθρωποι που οι γονείς τους ήταν πλούσιοι.

Εξίσου λαμόγια ξεπήδησαν και από τις δύο κατηγορίες επίσης.

Η μάνα μου δεν ήταν πλύστρα, οι γονείς μου ήταν μορφωμένοι αστοί της εποχής τους, όπως και της κυρίας Ακρίτα. Δεν με προσέβαλε επί προσωπικού το σχόλιό της, συνεπώς, το βρήκα, όμως, τρομακτικά χυδαίο. Στη διατύπωσή του, όπως και στην ουσία του. Κάποιες φορές –για να αντικρούσω τον Μαγκρίτ– τα δύο αυτά ταυτίζονται.

Η απεικόνιση, σε αυτές τις περιπτώσεις, εκφράζει ακριβώς αυτό που είναι το αντικείμενο. Εν προκειμένω, έναν ταξικό σνομπισμό που μόνο αριστερή σκέψη δεν προδίδει. Ούτε με τη στενή ούτε με την ευρεία, ούτε με την καμία έννοια. Προδίδει μια βαθιά ταξική σκέψη –για να μην πω σκέψη που κατατάσσει τους ανθρώπους σε αδιάρρηκτες κάστες– αντάξια της πλέον δεξιάς και νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας.

Είναι ακριβώς σαν τους «ψυκτικούς» από το Περιστέρι, σχόλιο που έκανε κάποτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και παίζω τα ρέστα μου ότι εξόργισε την κυρία Ακρίτα… Μα, δεν το είπε με δόλο ο Μητσοτάκης. Του βγήκε απλώς ως παράδειγμα, αυτό που είναι η μύχια πεποίθησή του για τους ανθρώπους, ο τρόπος με τον οποίο έμαθε να τους βλέπει: Στο Περιστέρι έχει ψυκτικούς και τα λαμόγια είναι οι γιοι της «πλύστρας». Και του Πρωθυπουργού, αν του το επισημάνεις, θα σου απαντήσει αυτό ακριβώς που θα πει και η Ακρίτα: «Μα, δεν το εννοούσα έτσι, να μάθετε να διαβάζετε τι λέω». Ετσι ακριβώς το εννοούσες.

Αναρωτιέμαι πώς αισθάνθηκαν με το σχόλιο οι «πλύστρες» και οι γιοι τους· θεωρητικά αυτούς εκπροσωπεί κατά πλειονότητα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τους ασθενείς ταξικά, τους μη προνομιούχους, την εργατική τάξη, όπως θέλετε πείτε το. Εκείνον που δεν γεννήθηκε με οικονομικά, ταξικά και άλλα πλεονεκτήματα, εκείνον που η μάνα του έπλενε μια ζωή τα ξένα σώβρακα (αυτά των μπουρζουάδων) για να μπορέσει να τον μεγαλώσει, να τον σπουδάσει, να του δώσει μια ώθηση.

Πρέπει, λοιπόν, κατά Ακρίτα, η κοινωνία να τον «φοβάται» αυτόν, διότι δεν είναι «χορτασμένος», όπως το έθεσε. Δεν κάνει, άρα, για την πολιτική. Μόνο ο χορτασμένος Κασσελάκης κάνει. Και ο χορτασμένος Μητσοτάκης και ο χορτασμένος Παπανδρέου και η χορτασμένη Ακρίτα και πάει λέγοντας. Είναι βέβαιη, δε, ότι οι χορτασμένοι δεν κλέβουν… Αύριο θα κατηγορεί ως λαμόγιο τον Μητσοτάκη, όμως, που σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο χορτασμένος από όλον τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί.

Σε αντίθεση με τη μάνα μου, εγώ είμαι «πλύστρα». Δεν πλένω σώβρακα, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία τι ακριβώς κάνω· τα δεδομένα με τα οποία μεγαλώνω τα παιδιά μου είναι ανάλογα: Ενας διαρκής και καθημερινός αγώνας χωρίς να περισσεύει μία. Ο γιος μου (και η κόρη μου), στη σημερινή εποχή είναι «τα παιδιά της πλύστρας», χορτασμένα μόνο σε τομείς που δεν μετριούνται με τα χρήματα. Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι πλέον τέτοια.

Και να μην ήταν, όμως, δεν είναι προσωπικό το θέμα όπως είπαμε. Είναι ζήτημα ουσίας. Είναι, εν πολλοίς, αυτό στο οποίο έχει μετατραπεί σήμερα ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ένα κόμμα που απαξιώνει τον κόσμο και ταυτόχρονα του ζητάει να το ψηφίσει.

Ενα κόμμα που απαιτεί από τον κόσμο να χαζεύει πισίνες και Μυκόνους και χλίδες και να μη δίνει σημασία, διότι ο Στέφανος είναι μεν ένα απλό παιδί του λαού κατά βάθος, αλλά εντάξει, μην τα κάνουμε κι όλα ίσωμα: εσείς οι «πλύστρες» να καθίσετε στα αυγά σας και θα μας ακούτε, διότι εμείς οι προνομιούχοι και επιτυχημένοι μπουρζουάδες ξέρουμε το καλό σας. Ετσι κι αλλιώς, εσείς πλύστρες θα παραμείνετε· υπάρχει λόγος που εμείς έχουμε πισίνες και εσείς δεν θα αποκτήσετε ποτέ.

Τελικά, ίσως ο Μαγκρίτ είχε άδικο. Ο,τι μοιάζει με πίπα, ίσως και να είναι. Αλλο που εμείς αρνούμαστε πεισματικά να το δούμε καθαρά. Μέχρι που η πίπα ασφυκτιά στο κάδρο, βγαίνει από αυτό και στρογγυλοκάθεται δίπλα σου: δεν αντέχει να κρύβεται πια.

Την πνίγει ο πραγματικός εαυτός της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News