Η Αγγλία ασκεί στους υπόλοιπους λαούς την γοητεία που ασκούν οι φυλές του Αμαζονίου στους ανθρωπολόγους. Ο λόγος είναι ότι, αντίθετα με άλλες φυλές και λαούς που προσπαθούν να απαλλαγούν από τα στερεότυπα, οι Αγγλοι αγωνίζονται να την διατηρήσουν. Το πιο εξαγώγιμο αγγλικό προϊόν είναι η Englishness.

H αγγλικότητα, όταν ο σωστός Αγγλος για να μαζέψει απολιθώματα πρέπει στην μέση του καλοκαιριού να φοράει τουΐντ σακάκι, όπως ο Τσαρλς Σμίθσον στην «Ερωμένη του Γάλλου Λοχαγού», για να φάει ψητό πρόβατο πρέπει να έχει πικαλίλι, όπως ζητάνε από τον λήσταρχο Χατζηχρήστο οι δύο Αγγλίδες στους «Βασιλείς των Ορέων» και πριν βρίσει τον αντίπαλο βουλευτή πρέπει να τον αποκαλέσει αξιότιμο συνάδελφο, όπως καθημερινά γίνεται στην Βουλή των Κοινοτήτων.

Στην λογοτεχνία, η Αγγλία του Ντέιβιντ Λοτζ και του Τζον Μόρτιμερ ήταν πολύ εσωτερική ώστε να γίνει εξαγωγή. Αντίθετα η Αγγλία του Ιαν Φλέμινγκ και του Τζον Λε Καρέ μπόρεσε να ταξιδέψει. Ενώ και οι δύο είχαν υπηρετήσει στις μυστικές υπηρεσίες η προοπτική τους δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο.

Αν η Αγγλία του Φλέμινγκ είναι η Αγγλία των Victoria Secrets, η Αγγλία του Λε Καρέ είναι των εσώρουχων των Woolworths που κρέμονται στον σπάγκο πάνω από την μπανιέρα για να στεγνώσουν. Η Αγγλία του Τζέιμς Μποντ είναι του Μόντε Κάρλο όπου το πρόβλημα δεν είναι να σου φέρουν αρκετό χαβιάρι αλλά αρκετή φρυγανιά για να το βάλεις επάνω. Του Αλεκ Λίμας από τον «Κατάσκοπο που Γύρισε από το Κρύο» είναι η Αγγλία της φυλακής όπου το απολυμαντικό μυρίζει χειρότερα από αυτά που απολυμαίνει.

Η Αγγλία των κατασκόπων του Φλέμινγκ είναι καρτούν, με αναφορές στην σωστή συμπεριφορά όπως ότι ο τζέντλεμαν στο γκολφ δεν πρέπει να φοράει ρούχα που μόλις έχει αγοράσει. Η Αγγλία του Λε Καρέ είναι η αυθεντική του ΄60. Του old boys network που μπορεί να χρησιμοποιεί για κώδικα ένα τραγουδάκι του νηπιαγωγείου όπως το tinker, tailor, soldier, beggar, spy. Αλλά και των πρώην αστυφυλάκων της Σκότλαντ Γιάρντ και των υπαξιωματικών του στρατού που έχουν βρει δουλειά στις μυστικές υπηρεσίες μετά τον πόλεμο και ξέρουν την τάξη που ανήκουν. Η Αγγλία του Λε Καρέ είναι η πραγματική. Η Αγγλία της γυαλιστερής λαδομπογιάς στους τοίχους των δημοσίων κτιρίων, των Heinz Baked Beans και των πακέτων Woodbines των δέκα.

Οσο για τον «Κατάσκοπο που Γύρισε από το Κρύο», το αριστούργημα του μακαρίτη Τζον Λε Καρέ είναι ότι πλησιέστερο στο Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ. Με τον Αλεκ Λίμας σαν Αχάμπ του Ψυχρού Πολέμου να επιστρέφει στο Ανατολικό Βερολίνο για να καταστρέψει τον Μουντ επειδή πιστεύει ότι είναι ο λόγος όλων των δεινών του. Μέχρι να καταλάβει ότι στην κατασκοπεία και στο δωμάτιο με την πληθώρα από καθρέφτες τίποτα δεν είναι πραγματικό.

Υ.Γ Δυστυχώς τα ελληνικά είναι μια φτωχή γλώσσα. Εκτός από την αδυναμία να μεταφραστεί δόκιμα το Englishness το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για το οld boys network είναι ολντ μπόιζ νετγουέρκ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News