Είναι δύσκολο να σκεφτείς τον Τόνι Μπλερ ή τον Ντέιβιντ Κάμερον να ασχολείται με το πώς θα κυκλοφορούν και πού θα παρκάρουν τα αυτοκίνητα στο Γουέστμινστερ· ο Μπόρις Τζόνσον μπορεί να το κάνει, αλλά δεν είναι και καλό μέτρο σύγκρισης νομίζω. Την Κυριακή, λοιπόν, σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε δύο πράγματα: απηύθυνε χαιρετισμό στο συνέδριο του ισπανικού Λαϊκού Κόμματος στη Βαλένθια και ανακοίνωσε ότι έπραξε τα δέοντα ώστε να αποδοθεί πάλι στα αυτοκίνητα η Ηρώδου Αττικού —ο δρόμος που περνά μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου, όπως και από το παρακείμενο Προεδρικό Μέγαρο, μεταξύ άλλων— καθώς και για να ενεργοποιηθεί επιχειρησιακό σχέδιο της Τροχαίας για την παράνομη στάθμευση στο κέντρο της Αθήνας.

«Αυτονόητες ενέργειες», είπε, για το άνοιγμα του δρόμου και την πάταξη του παράνομου παρκαρίσματος, σε προσωπική του ανάρτηση στο Facebook ο Πρωθυπουργός της χώρας. Ναι, για όσους κυκλοφορούμε στο κέντρο της Αθήνας είναι και αυτονόητο και αναγκαίο και μπράβο του που παρενέβη. Αλλά πάμε ξανά. Ο Πρωθυπουργός της χώρας. Ανακοινώνει ότι ένας δρόμος της πόλης δίδεται ξανά στην κυκλοφορία και ότι η Τροχαία θα κάνει (αυτό θα το δούμε) επιτέλους τη δουλειά της. Τη δουλειά της!

Εχουμε φτάσει στο σημείο όπου ολόκληρος Πρωθυπουργός πρέπει να ασχολείται με έναν δρόμο; Να σπαταλάει ώρα, σκέψη και ανθρώπινους πόρους για μερικά μέτρα ασφάλτου, για το αν θα περνάνε και πόσα αυτοκίνητα και το αν η Τροχαία θα κάνει τη δουλειά που ορίζει η αποστολή της; Είναι δυνατόν;

Σύμφωνοι, η Ηρώδου Αττικού είναι μια οδός ειδικού χειρισμού, πολύπαθη και δύσκολη. Για χρόνια ήταν ανοιχτή-κλειστή, μια αστική no man’s land. Στα πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν το σύνορο που οι αντιμνημονιακές διαδηλώσεις δεν θα έπρεπε ποτέ να περάσουν —και διαδηλώσεις είχαμε δυο και τρεις την ημέρα. Αργότερα, ο και καλά δημοκράτης Αλέξης Τσίπρας την έκλεισε και με δύο κλούβες κάθετα, ιδίως ύστερα από τότε που του πέταξαν μια κότα στο Μέγαρο Μαξίμου. Αλλά όταν ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην εξουσία, σηματοδοτώντας τότε μια στιγμή πολιτικού, αν όχι και κοινωνικού, μετασχηματισμού της χώρας, όταν οι εντάσεις επιτέλους ξεφούσκωσαν και είπαμε να πιάσουμε ξανά το νήμα της νηφαλιότητας, ο δρόμος άνοιξε. Δεν ήταν δηλαδή κλειστός, όπως θέλουν να μας πουν κάποιοι, αλλά ένας ανοιχτός και φυσικά αυστηρά φρουρούμενος και εποπτευόμενος δρόμος.

Ωσπου ήρθε ο Μεγάλος Περίπατος… Το περίφημο σχέδιο του Δήμου Αθηναίων, που με διατάξεις εξπρές, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της διασποράς της Covid-19 (!) επέβαλε πριν από δύο καλοκαίρια μια σειρά από βιαστικές και προβληματικές, όπως αποδείχτηκε, κυκλοφοριακές παρεμβάσεις στο κέντρο της Αθήνας, παρακάμπτοντας τις ανάγκες κατοίκων και επαγγελματιών, αλλά και την καθ’ ύλην αρμόδια Περιφέρεια Αττικής, αν όχι και την ίδια τη λογική, και εμφανίζοντας διάφορους συγκοινωνιολόγους να μας λένε ότι όχι, αυτό που βιώνετε καθημερινά δεν είναι αυτό που νομίζετε —είναι για το καλό σας.

Μια από τις πρώτες, λοιπόν, παρεμβάσεις, Ιούνιο του 2020, ήταν να κλείσει επισήμως, με ειδική σήμανση, απαγορευτικά, αστυνόμους και τροχονόμους η Ηρώδου Αττικού, από την είσοδό της, επί της Βασ. Σοφίας, ως την έξοδό της στο Καλλιμάρμαρο. Το τι γινόταν έκτοτε καθημερινά, ακόμα και τις ημέρες του lockdown, δεν περιγράφεται. Η Βασ. Σοφίας, ένας από τους πιο νευραλγικούς οδικούς άξονες της πρωτεύουσας, έπηζε καθώς επιβαρύνθηκε με μια μικρή, αλλά απολύτως κρίσιμη μάζα οχημάτων που υπό κανονικές συνθήκες έφευγαν από την Ηρώδου Αττικού, ενώ ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, γιωταχήδες, ντελίβερι της Wolt και της efood παζάρευαν όλη την ημέρα με τους τροχονόμους και τα κόκκινα πλαστικά εμπόδια τη διέλευσή τους, ισχυριζόμενοι ότι εξυπηρετούν τους κατοίκους του δρόμου —ένα Κάιρο του Αιγαίου, δυο βήματα από το Μαξίμου.

Δεκαοκτώ μήνες κράτησε αυτή η τρέλα. Δεκαοκτώ μήνες ώσπου να χρειαστεί ολόκληρος Πρωθυπουργός να σκεφτεί ότι είναι αυτονόητη και αναγκαία η αποσυμφόρηση του κέντρου της Αθήνας —με την ελπίδα ότι δεν θα αρκεστεί μόνο στον δρόμο που περνάει μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου.

Το ότι χρειάζεται, βέβαια, ολόκληρος Πρωθυπουργός για να πει στους τροχονόμους ότι πρέπει να εφαρμόσουν τον νόμο, να κάνουν δηλαδή τη δουλειά τους, αντιμετωπίζοντας την παράνομη στάθμευση —ας ελπίσουμε και την παράνομη στάση, ιδίως μπροστά στα ξενοδοχεία του Συντάγματος— είναι κάτι που αν δεν σε ξεπερνάει, δείχνει πόση δύναμη έχει η λεγόμενη μικρή παραβατικότητα σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων που καμώνεται ότι είναι δυτικοευρωπαϊκή χώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News