Στη δικτατορία χόρευαν καλαματιανά και τσάμικα, η Μεταπολίτευση άλλαξε το ρεπερτόριο και μας έφερε τα ζεϊμπέκικα. Με τη Ρίτα Σακελλαρίου να τραγουδάει «αυτός, ο άνθρωπος αυτός» και τον Ανδρέα Παπανδρέου να επιβεβαιώνει με τον λεβέντικο χορό του πως… αυτός, ο άνθρωπος αυτός είναι ο λαοφιλής ηγέτης της χώρας που και τα πλήθη συναρπάζει και τα ντέρτια του γλεντάει. Οι συνεργάτες του ακολούθησαν το παράδειγμά του, δίνοντας καθένας τη δική του παράσταση, για τους δικούς του λόγους: Ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ο Κώστας Σκανδαλίδης, ο Δημήτρης Τσοβόλας, ο Γιώργος Κατσιφάρας, ο Αντώνης Τρίτσης, ήταν μερικοί από τους «πράσινους» που προθύμως έριχναν τις γυροβολιές τους σε νυχτομάγαζα και δημόσιες εμφανίσεις, καταχειροκροτούμενοι από τους παρισταμένους.

Το ζεϊμπέκικο δεν ήταν όμως χορός αποκλειστικά του ΠΑΣΟΚ, αλλά όπως αποδείχτηκε τα επόμενα χρόνια και κάθε πολιτικού που ήθελε να προβάλει ένα φιλολαϊκό προφίλ ή και να στείλει το μήνυμα του άντρα του ντόμπρου, του αδέκαστου, του «δεν μασάω», του πολλά βαρύ. Αυτό δεν έκανε τώρα ο Παύλος Πολάκης χορεύοντας ζεϊμπέκικο αμέσως μετά την πολυσυζητημένη «επίθεσή» του προς τους δημοσιογράφους;

Κοντολογίς, εκείνο που κάποτε ήταν χορός εμβληματικός, που έχει ιδιαίτερη θέση στη μουσική παράδοση αυτής της χώρας, που το είχαν ντύσει με τις μουσικές τους σημαντικοί δημιουργοί και το είχαν ερμηνεύσει μεγάλοι τραγουδιστές, που το είχε ζωγραφίσει ο Γιάννης Τσαρούχης ο οποίος το είχε μελετήσει και το αγαπούσε ιδιαίτερα (όπως και ο Μάνος Χατζιδάκις) γιατί το θεωρούσε βαθιά ελληνικό, οι πολιτικοί μας το μετέτρεψαν σε ένα ακόμα νούμερο της κακοπαιγμένης επιθεώρησής τους, ένα ακόμα εργαλείο της πολιτικής επικοινωνίας α λα ελληνικά. Με τον Γιώργο Παπανδρέου να χορεύει ζεϊμπέκικο υπό τα παλαμάκια του Ισμαήλ Τζεμ και να προκαλεί σφοδρές επικρίσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον Πάνο Καμμένο, τον Γιώργο Πατούλη, τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, τον Δημήτρη Κουτσούμπα, αλλά και με κυρίες όπως τη Ραχήλ Μακρή, τη Ρένα Δούρου, την Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου, την Ολγα Γεροβασίλη, να ανεβαίνουν στην πίστα.

Αν τους αρνούμαστε το δικαίωμα να χορεύουν ένα «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω» ή οτιδήποτε άλλο; Φυσικά και όχι. Θα ήταν όμως αφελές να βλέπαμε τον χορό τους μόνο ως μια στιγμή χαλάρωσης και διασκέδασης, αγνοώντας τον πρόδηλο συμβολισμό που στέλνουν επιλέγοντας αυτόν τον αυστηρό, χαρακτηρισμένο και ως ανδρικό, τρόπο έκφρασης. Μήνυμα λεβεντιάς και δύναμης φαίνεται πως αποτελεί και για τις προαναφερθείσες κυρίες της Βουλής, που επιλέγουν ο μοναδικός χορός της βραδιάς τους να είναι το ζεϊμπέκικο.

Την πολυδιαφημισμένη λεβεντιά του ανέβασε τώρα στην πίστα του Σταμάτη Κραουνάκη και ο Πολάκης, έχοντας επιπλέον το τσιγάρο στο στόμα, ώστε το δικό του «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω» –αν και αυτός χόρεψε το «βρέχει φωτιά στη στράτα μου»– να υπερβαίνει ακόμα και τον (αντικαπνιστικό) νόμο. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως πιο ενοχλητικό από τον χορό ίσως και να είναι αυτό το αναμμένο τσιγάρο στο στόμα ενός γιατρού και υπουργού Υγείας σε κλειστό χώρο. Το βέβαιο είναι πως η λεβεντιά και η ποιότητα του χαρακτήρα μας αποτυπώνονται όχι στις δηλώσεις μας, αλλά στις καθημερινές συμπεριφορές μας, στη στάση ζωής μας, στο παράδειγμα που δίνουμε στους άλλους. Αλίμονο αν περιμένουμε τον χορό κάποιου για να του απονείμουμε το παράσημο της λεβεντιάς. Αλίμονο αν μετράται το εκτόπισμά του με γυροβολιές στην πίστα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News