Δείτε τις δημοσκοπήσεις. Ο Μητσοτάκης αρχίζει πάλι να ανακάμπτει ελαφρά, κινούμενος σ’ ένα άκρως ενδιαφέρον 33%-34%. Ενδιαφέρον, γιατί κρατά ζωντανές τις ελπίδες του Μαξίμου να χτυπήσει αυτοδυναμία στην δεύτερη κάλπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ βολοδέρνει γύρω από το 24%-26%, που δεν είναι μεν κακό, αλλά πολιτικά είναι αδιέξοδο. Ούτε για πρωτιά πάει ούτε για συμμαχική κυβέρνηση. Αυτό όμως που τελικά φαίνεται να βρίσκεται ολοκληρωτικά εκτός οποιουδήποτε στόχου είναι το ΠΑΣΟΚ. Ούτε δεύτερος πόλος φαίνεται να γίνεται ούτε ρυθμιστής των εξελίξεων. Αν ο κ. Ανδρουλάκης συνεχίσει έτσι, τότε το βράδυ των δεύτερων εκλογών θα έχει να αντιμετωπίσει όχι πολιτικά αλλά υπαρξιακά προβλήματα. 

Γιατί ο Ανδρουλάκης ακολούθησε αυτή την εξαρχής αυτοκαταστροφική στρατηγική, είναι απορίας άξιον. Αυτό το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» που αποτελούσε τη βάση της δήθεν «αυτόνομης πορείας», τελικά τον χαντακώνει στρατηγικά. Είναι θανατηφόρο, αφαιρεί τον λόγο ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ ως κόμματος. Διότι στην πρώτη πραγματική πολιτική μάχη που βρέθηκε μπροστά του, στο προνομιακό μάλιστα για τον Ανδρουλάκη θέμα των υποκλοπών, αποδείχτηκε περίτρανα ότι η «αυτόνομη πορεία» ήταν ένας μύθος. Σε θέμα κατεξοχήν ευνοϊκό για τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, οι επιδιώξεις του Αλέξη ρούφηξαν τις προθέσεις του Νίκου.

Παραμένει πραγματικά μυστήριο γιατί ο Ανδρουλάκης έβαλε το κόμμα του σε αυτή την απομονωτική τροχιά, που μόνο με γραμμή ΚΚΕ θα μπορούσε να παρομοιαστεί. Ενα κόμμα συνδεδεμένο ιστορικά με την εξουσία κλήθηκε να διαχειριστεί μια γραμμή «με κανέναν, μόνο μόνος μου», όταν η απλή λογική υποδεικνύει ότι μόνος του δεν μπορεί να πάει πουθενά. Αστείες πολιτικές ακροβασίες που έλεγαν ότι οι δυο πρώτοι σε ψήφους πολιτικοί αρχηγοί δεν δικαιούνται να γίνουν πρωθυπουργοί ή ότι νικητής των εκλογών δεν είναι το πρώτο κόμμα, αλλά όποιο πετύχει μεγαλύτερη άνοδο των ποσοστών του, απλώς επιβεβαίωσαν το στρατηγικό αδιέξοδο. 

Από την πρώτη ημέρα, ο Ανδρουλάκης είχε έναν μόνο βιώσιμο δρόμο. Να εγγυηθεί την κυβερνησιμότητα της χώρας. Να παρουσιάσει ένα βαρβάτο τεκμηριωμένο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα και να εξηγήσει ότι θα ήταν πρόθυμος να συνεργαστεί με αυτόν που θα έρθει πρώτος στις εκλογές, αλλά στη βάση αυτού του προγράμματος. Να εξηγήσει ότι συνεργαζόταν και με τον Μητσοτάκη και με τον Τσίπρα αν βρεθούν νικητές, αλλά θα ήταν αυτός που θα εγγυόταν την αποφυγή ακραίων πολιτικών και την υπουργοποίηση ακραίων προσώπων. Να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ θα αποτελούσε το κεντρώο και ρεαλιστικό έρμα κάθε κυβερνητικού σχήματος που θα προέκυπτε από τις εκλογές.  

Με αυτή την πολιτική, το ΠΑΣΟΚ θα αναδεικνυόταν σε εγγυητή ότι δεν θα εφαρμοστούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη ή ακροαριστερές κρατικιστικές πολιτικές σε κυβέρνηση Τσίπρα. Στο 20% θα έφτανε το ΠΑΣΟΚ με μια τέτοια γραμμή. Σήμερα έχει γραμμή που απλώς το οδηγεί εκτός γηπέδου. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News