Το λεξιλόγιό μου έφτανε μέχρι την ανθρωποκτονία και την παιδοκτονία. Ομολογώ πως τη λέξη γυναικοκτονία, που βλέπω να χρησιμοποιείται με αφορμή τις πρόσφατες δολοφονίες γυναικών (της Ελενης στη Ρόδο, της Αγγελικής στην Κέρκυρα…), δεν τη χρησιμοποιούσα γιατί δεν τη γνώριζα. Την έμαθα και αυτή: Αναφέρεται, διάβασα, σε εγκλήματα όπου τα θύματα δεν έτυχε να είναι γυναίκες, αλλά που έγιναν ακριβώς επειδή τα θύματα ήταν γυναίκες. Σε εγκλήματα που έγιναν λόγω φύλου.

Με αυτή τη λογική, όταν άνδρας σκοτώνει άνδρα επειδή π.χ. παρενόχλησε την κοπέλα του (και εδώ το φύλο, οι έμφυλοι ρόλοι παίζουν σημαντικό ρόλο, όχι;) θα πρέπει να ξεκαθαρίζουμε πως δεν πρόκειται απλώς για δολοφονία αλλά για ανδροκτονία. Αν, πάλι, το θύμα είναι παρενδυτικός τι λέξη πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να είμαστε πολιτικώς ορθοί; Αν είναι τρανσέξουαλ ή transgender; Έχουμε αρχίσει να χανόμαστε στις λέξεις.

Δεν αστειεύομαι. Αναρωτιέμαι, πολύ σοβαρά, πόσες λέξεις θα πρέπει να σκαρώσει και να μάθει ο σύγχρονος άνθρωπος ώστε να μην βρίσκεται υπόλογος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του. Ωστε να μην χαρακτηρίζεται σεξιστής, ρατσιστής, σοβινιστής και δεν ξέρω τι άλλο από εκείνους που αντιλαμβάνονται την ισότητα (και) ως την καταπιεστική αποστήθιση άπειρων νέων όρων και νεολογισμών που χαρακτηρίζουν διάφορες κοινωνικές ομάδες. Που αντί να κάνουν τα πράγματα συγκεκριμένα τα μπερδεύουν περισσότερο. Αντί να μας ενώνουν μας χωρίζουν, όπως μας χωρίζουν οι προκαταλήψεις και τα κοινωνικά στερεότυπα με τα οποία ανατραφήκαμε και που αγωνιζόμαστε για να τα ξεπεράσουμε.

Το πρόβλημα υπάρχει, ας μην κρυβόμαστε: Η έμφυλη βία είναι μία θλιβερή πραγματικότητα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο –σε άλλη κοινωνία περισσότερο, σε άλλη λιγότερο. Η γυναίκα εξακολουθεί να υποτιμάται και να αντιμετωπίζεται συχνά με τρόπους που δεν τιμούν το ανθρώπινο γένος. Ομως, φοβάμαι πως όταν γίνεται αγώνας (όταν συνεχίζεται ο αγώνας που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλές δεκαετίες) για να κατακτήσουμε το αυτονόητο, δηλαδή την ισότητα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, σεξουαλικών προτιμήσεων κλπ, η επιστροφή σε διατυπώσεις και ορολογίες του παρελθόντος που σήμερα ακούγονται παλιές και η εφεύρεση νέων λέξεων που φοριούνται ως ταυτότητες-παράσημα στις διαφορετικές ομάδες, ή που χαρακτηρίζουν συγκεκριμένες πράξεις (ακόμα και εγκλήματα) για να τονίσουν τη διαφορετικότητα, περισσότερο μας γκετοποιούν παρά μας απελευθερώνουν.

Μιλώντας τώρα για «γυναικοκτονία στην Κέρκυρα» εστιάζουμε αμέσως στο φύλο του θύματος. Μιλώντας για τον «ομογενή από την Αλβανία πατέρα» της δολοφονημένης κοπέλας, εστιάζουμε στην καταγωγή. Το ίδιο και όταν μιλάμε για τον «Αφγανό φίλο της». Τίποτε από αυτά δεν είναι ψέμα, όμως αναπαράγοντας με επιμονή αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αυτές τις πληροφορίες, τελικά ξεχνάμε πως οι εμπλεκόμενοι και σε αυτή την ιστορία άνδρες και γυναίκες, Ελληνες, Αλβανοί και Αφγανοί, είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Η ιδιότητα του ανθρώπου είναι πιο σημαντική από τα φύλα, τις καταγωγές, τις προτιμήσεις. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να λησμονούμε στον δρόμο (και στον αγώνα) προς έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις.

ΥΓ. Διάβασα, με αφορμή το περιστατικό της Κέρκυρας, πως «η πατριαρχία σκοτώνει». Το ίδιο όμως μπορεί να κάνει και η μητριαρχία. Η έλλειψη κατανόησης και σεβασμού στα δικαιώματα του άλλου μπορεί να κάνει δολοφόνο κάθε άνθρωπο, να στρέψει ακόμα και έναν πατέρα ή μία μητέρα ενάντια στο παιδί τους. Δεν είναι θέμα φύλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News