O δεκαεξάχρονος γιός μου με ξεναγεί στη νέα σοδειά «ιστορικών» memes στο TikTok: «Εκτακτο δελτίο: Κλάπηκαν πατάτες από την αποθήκη του Καποδίστρια». «Πέθανε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ετών 45». «Breaking News: Ο Αβραάμ Λίνκολν δεν παρέστη στην ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ». «Ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής εθεάθη σε φούρνο». «Οιδίποδας: Θα κάνω τη Θήβα μεγάλη ξανά». «Breaking World News: Ο Κολόμβος μόλις ανακάλυψε την Αμερική».

Πώς, αλήθεια, να μιλήσεις για την καυτή διεθνή επικαιρότητα των ημερών σε μια γενιά που λαμβάνει μεγάλο μέρος της ιστορικής της εκπαίδευσης από τα κοινωνικά δίκτυα; Σε μια γενιά, θα συμπληρώσω, που ενημερώνεται in real time για τα πάντα (και συνήθως πριν από εσένα); Και που είχε, μεταξύ πολλών άλλων, το προνόμιο να παρακολουθήσει (χάρη στην Ουκρανία) τον Α’ TikTok πόλεμο;

Και τι συζήτηση μπορεί να κάνει κανείς με τα παιδιά αυτά (μικρά και μεγάλα) για τη δεύτερη θητεία του ακατονόμαστου; Καθώς με παρακολουθεί το σπλάχνο μου να παρακολουθώ την τελετή ορκωμοσίας (βγάζοντας πλείστα επιφωνήματα δέους, κοροϊδίας και τρόμου), δεν μπορεί παρά να καγχάσει με τον μοναδικό τρόπο που μόνο ένας έφηβος μπορεί: «Πώς κάνεις έτσι; Ακόμα δεν έχει βγει και φέρεσαι σαν να έχει έρθει η καταστροφή του κόσμου».

Το χειρότερο όλων είναι ότι ένας ξέρει καλύτερα από όλους να απευθύνεται στη νέα γενιά (τουλάχιστον στην άλλη άκρη του Ατλαντικού). Διαβάζω σε αφιέρωμα του περιοδικού Time πως κάποια στιγμή ο Τραμπ, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, είπε στους συμβούλους του να ρωτήσουν τη γνώμη του δεκαοκτάχρονου γιού του Μπάρον (αυτού του μονόχνωτου ψηλέα που είδαμε στην ορκωμοσία).

Τα αγόρια αυτής της ηλικίας (και όχι μόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού), όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική, το κάνουν μόνο μέσα από τα σόσιαλ και κάποια προχώ «bro» podacsts. Ο Μπάρον πρότεινε στον πατέρα του το δικό του αγαπημένο podcast (του Εϊντιν Ρος, διαβόητου streamer, που κάνει και συνεντεύξεις με celebrities). Η συνέντευξη που έδωσε εκεί ο Τραμπ τού απέφερε εκατομμύρια views και, όπως φάνηκε, εκατομμύρια ψηφοφόρους που ψήφισαν για πρώτη φορά (από 32% τέσσερα χρόνια πριν, το ποσοστό τους ανέβηκε στο 54%).

Πρέπει, εν τέλει, κάτι να ειπωθεί για αυτό που συμβαίνει. Από την άλλη, πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Εντάξει, δεν είναι και τόσο επείγον το ζήτημα. Δεν ζούμε στο κάτω κάτω και στις ΗΠΑ. Μια ελληνίδα φίλη που εδώ και δυο-τρία χρόνια ζει με την οικογένειά της σε κεντρική «πιο τραμπική πεθαίνεις!» μεσοδυτική Πολιτεία, τα βγάζει πέρα δύσκολα.

Ο δεκαεξάχρονος γιος της τής είχε ακραιφνώς δηλώσει ότι αν βγει ο Τραμπ δεν θέλει να μείνουν άλλο στην Αμερική. Το χατήρι μάλλον θα του γίνει, γιατί σύντομα θα φύγει για σπουδές, οπότε ο ίδιος τουλάχιστον θα επιστρέψει με τα μπούνια στη Γηραιά Ηπειρο (και ειδικότερα στη Βρετανία).

Ηδη (από την πρώτη μάλιστα θητεία) κυκλοφορούν οδηγίες για τους μετανάστες που μεγαλώνουν παιδιά στην εποχή του Τραμπ, αρκετές εκ των οποίων στην ισπανική γλώσσα. Υπάρχει, βέβαια, και η επίσης δυσκολοδιάβατη αντίπερα όχθη. «When your son goes ΜAGA»  διαβάζω τον τίτλο σε άρθρο των Νew York Times με μαρτυρίες γονέων που χτυπούν τα στήθη τους γιατί ο κανακάρης τους προσηλυτίστηκε από την Αυτοκρατορία. Και εδώ δεν μιλάμε για απλό «Star Wars»!

Οδηγίες επιβίωσης στην Τrumpland

Το ζήτημα είναι ότι, όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες απειλές ή καταστροφές, χρειάζεται ένας κάποιος οδηγός επιβίωσης για να μπορέσεις να καθοδηγήσεις παιδιά και εφήβους που μεγαλώνουν στην εποχή αυτού του πλανητάρχη. Οπως έγινε π.χ. με την 11^η Σεπτεμβρίου, το Μπατακλάν ή την πανδημία.

Τι γίνεται, ας πούμε, με τη διαφορετικότητα τώρα που βγήκε αυτός πρόεδρος με το πισωγύρισμα στα «δύο φύλα»;

Θα απενοχοποιηθούν μήπως ύπουλα και μεθοδικά τα «grab’ em by the pussy» και η τζάμπα μαγκιά της ΜAGA; Θα πάνε στο βρόντο όλες εκείνες οι εναγώνιες προσπάθειές μας για γιους «με ενσυναίσθηση»; Μια 20χρονη νεαρή με την οποία συνομιλώ τα έχει βάψει ήδη μαύρα: «Ενας φασίστας είναι, που θα τσακίσει μετανάστες, γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ και θα επιτρέψει στον Λευκό Ανδρα να κάνει ό,τι γουστάρει».

Δεν είναι, όμως, μόνο τα μεγάλα «παιδιά» που παίρνουν το μήνυμα. Ετερη φίλη μού στέλνει το σκίτσο που είχε φτιάξει για τον Τραμπ το 2020 ο εννιάχρονος τότε γιός της (με έναν Ντόλαντ Ντακ να τον παρηγορεί που έχασε από τον Μπάιντεν). «Το ζωγράφισε ενώ βλέπαμε στην τηλεόραση τα αποτελέσματα. Τις επόμενες μέρες είχε  πάθει εμμονή μαζί του. Ολο με ρωτούσε τι καινούργιο είπε», μου εξηγεί. «Σήμερα, που είναι πια 13, ενδιαφέρεται πολύ για τη γεωγραφία και τα γεωπολιτικά και “τρελαίνεται” με αυτά που ακούει, π.χ. για τη Γροιλανδία».

Διότι είναι πολλά, καθώς φαίνεται, τα θέματα που μπορούν να συζητηθούν με τα παιδιά για τον «πρόεδρο». Κυρίως για τη ζωή εφεξής σε αυτόν τον αβέβαιο, «συναλλακτικό» κόσμο.

Πάνω απ’ όλα, βέβαια, μια γενικότερη κουβέντα περί ιστορικής εκπαίδευσης θα ήταν χρήσιμη. Να, το ότι η «χειρονομία» που έκανε το «Πρώτο Φιλαράκι» του νεοεκλεγέντος προέδρου, η Αυτού Φαυλότης ο Ιλον Μασκ, δεν έχει και τόσο πλάκα. Και ας είναι «ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο» (ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής, σας διαβεβαιώ, για πολλά παιδιά της Γενιάς Ζ και της Α).

Και ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι παππούδες και κάποιες γιαγιάδες (των δικών μου παιδιών, σίγουρα) που την έχουν δει αυτή τη χειρονομία λάιβ. Σε εποχές τόσο σκοτεινές που κανένα βιβλίο Ιστορίας δεν θέλει να τις χωρέσει ξανά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News