Μα αυτοί δεν είναι γονείς. Δεν μπορεί να είναι γονείς. Είναι ταύροι που από τα ρουθούνια τους βγαίνει καπνός και ξεχύνονται στην αρένα της δικαστικής αίθουσας διψασμένοι για αίμα. Κόκκινο, κατακόκκινο αίμα εκδίκησης. Απορείς πώς κάποτε ερωτεύτηκαν, πώς φιλήθηκαν, πώς συνουσιάστηκαν, πώς έζησαν στιγμές ευτυχίας, πώς βρέθηκαν σε μαιευτήρια να καλωσορίζουν παιδιά. Πώς κατάντησε έτσι η σχέση τους.

Βέβαια, υποψιάζομαι ότι ο χωρισμός, η απόρριψη, αναβλύζει και θυμούς και ακυρώσεις. Εκβράζονται μαύρα ζουμιά… Δεν είμαστε Σουηδοί, είμαστε «αρχαίοι έλληνες θεοί». Αλλά ως πού; Δεν υπάρχει ένα γονεϊκό STOP, αντανακλαστικό, να βάζει το τέρμα, διαισθανόμενοι, αν μη τι άλλο, την καταστροφή που διαφαίνεται στον ορίζοντα;

Ηταν η δεύτερη φορά που έπρεπε να παραστώ στα δικαστήρια της Ευελπίδων ως μάρτυρας σε τροχαίο ατύχημα. Ξεκινάς με καλές προθέσεις συνανθρώπου και αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή. Καθώς ήταν η δεύτερη φορά που έπρεπε να υποστούμε ώρες και ώρες αναμονής, που κατέληξαν σε ακόμα μια αναβολή. Το νούμερό μας ήταν το 28 και πρόλαβαν να εκδικαστούν υποθέσεις μέχρι το 10. Αναγκαστικά παρακολουθούσα. Και τι άλλο να κάνεις;

Ξεκινάει ως ψιλοαδιάφορο θέαμα, ίσα για να περάσει η ώρα, μα σύντομα εξελίσσεται σε δραματικό «υπερθέαμα». Οι οκτώ από τις δέκα προηγούμενες υποθέσεις αφορούσαν διαζύγια. Το ίδιο είχα διαπιστώσει και την προηγούμενη φορά. Τι ποσοστό διαζυγίων έχουμε κατακτήσει; Ξεδιπλώνουν χωρίς ντροπή εγκληματικές συμπεριφορές. Σφάζονται για ωράρια, καλούν αστυνομικό αυτοκίνητο στο σχολείο του παιδιού τους, αδιαφορώντας για την ντροπή που θα προκαλέσουν. Θαρρείς τραβούνε τα καλώδια της ψυχής του παιδιού τους και τα αντιμετωπίζουν ως άψυχα, που δεν καταγράφουν δράμα.

Μηνύουν κατά ριπάς. Δεν είναι συνεπείς σε υποχρεώσεις τους και ψεύδονται ότι είναι. Εντύπωση, επίσης, μου προκάλεσε ότι ο καθένας χωριστά παρουσίαζε ντάνες βεβαιώσεων από ψυχολόγους. Αρα η επίσκεψή τους σε ψυχολόγο, και αντιστοίχως του παιδιού τους, δεν ήταν για να βρεθεί ισορροπία, αλλά για να καμαρώνει ως σωστός γονιός, αντιστρόφως του άλλου.

«Αν πρόκειται τα παιδιά να ζουν καβγάδες, καλύτερα οι γονείς να χωρίζουν» είναι το σύγχρονο μότο διευκόλυνσης, απενοχοποίησης. Υποτιμώντας ότι ένα διαζύγιο είναι μια απολύτως τραυματική εμπειρία διαρκείας για ένα παιδί, που επί της ουσίας θέλει τους γονείς του μαζί.

Αμήχανη, αποσβολωμένη, παρακολουθώντας στα μάτια μου γονείς να χαμηλώνουν, να ξεπέφτουν, να γκρεμίζονται του γονεϊκού τους ρόλου… Τρόμαξα. Αλήθεια σας λέω, τρόμαξα.

Εφυγα σκεπτόμενη τη βιαιότητα των παιδιών. Τα ξεσπάσματα των θυμών τους. Αν ήμουν παιδί κάποιου από αυτούς τους γονείς, θα έσπαγα τα πάντα! Και αυτό με τρόμαξε ακόμα πιο πολύ!

ΥΓ. Σας νοιώθω ήδη να σας πνίγουν ένα σωρό αντεπιχειρήματα. Θα μπορούσα να τα παραθέσω κι εγώ. Αλλά θέλησα μια φωτογραφία στιγμής, έναν παγωμένο χρόνο. Για να σκεφτούμε. Το δράμα, το τραύμα. Πριν σπεύσουμε σε αντεπιχειρήματα που εφησυχάζουν….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News