Κάθε χρόνο, όσο πλησιάζει η Γιορτή της Μητέρας, η ψυχή μου ανθίζει περιστατικά της κοινής μας ζωής με το Βεττάκι μου, τη μαμά μου δηλαδή, και ένα «ευχαριστώ» τα σκεπάζει τρυφερά.

Ακριβώς όπως «έχω» τα χέρια της να με σκεπάζουν ανάλαφρα, φροντιστικά με μια κουβερτούλα όποτε με έχει πάρει ύπνος κούρασης στον καναπέ της. Άκου τι θυμήθηκα φέτος. Ήμουν έφηβη, ο πατέρας μου είχε πεθάνει γιατί τη θυμάμαι στη συγκεκριμένη σκηνή να κοιμάται μόνη της. Ζούσα τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα.

Οι πρώτοι έρωτες είναι εξωστρεφείς. Λες και γιορτάζεις, θες να μοιραστείς τη χαρά σου με τους πάντες. Δείτε τα φρέσκα ζευγαράκια! Πόσο εκδηλωτικά έρωτα είναι. Πόσο αδιάσπαστα φιλιούνται ακυρώνοντας το σύμπαν γύρω τους. Πώς  γιορτάζουν επέτειο ανά εβδομάδα…Ο μήνας αντιστοιχεί σε millennium! Πώς γεμίζει ο λαιμός  σημάδια, ρουφηξιές. Σφραγίδες σπουδαίας δήλωσης! Επισφράγισης έρωτα. Τέτοιες είχα στον λαιμό μου. Ωπ! Ωπ! Πόσο αστεία εκείνη η αγωνία στον καθρέπτη…. Εκείνο το πονηρόγλυκο βλέμμα «Τώρα τι κάνουμε;»….Εκείνες οι συνταγές που καμία δεν έπιανε: «Λένε ότι αν βάλεις πάγο….Πιάσε παγάκια». Όχι, δεν έφευγαν. Με τίποτα δεν έφευγαν. Αν γύριζα σπίτι το βλέμμα της θα τις έπιανε. Όλα τα έπιανε το βλέμμα της. Και τι άλλο μπορούσα να κάνω;

Γύρισα σπίτι. Σβέλτα φόρεσα ζιβάγκο ανοιξιάτικα. Ήσυχη έπεσα για ύπνο ότι δεν είχε πάρει είδηση. Το πρωί ετοιμαζόμουν για το σχολείο. Μπήκα στο δωμάτιό της στα νύχια για να δανειστώ κάτι από την ντουλάπα της. Μ΄άρεσαν πολλά δικά της και κρυφά τα γράπωνα. Στο σκοτάδι, με θυμάμαι κάτι να ψάχνω με φρικτή αγωνία μην και ξυπνήσει. Πίσσα σκοτάδι, πίσσα! Όταν άκουσα τη φωνή της: «Ρεάκι μου πάρε ένα φουλάρι από την ντουλάπα μου να βάλεις στο λαιμουδάκι σου». Είχε καταλάβει!

Αυτή τη φωνή έφερα στην μνήμη μου σήμερα. Τρυφερή φωνή, πολλή τρυφερή, επιεικής μέχρι και φροντιστικά ενθαρρυντική… Πες την σκυτάλη μιας γυναίκας που έζησε μεγάλο έρωτα σε ένα κορίτσι που ζούσε έναν μεγάλο έρωτα. Ιερή σκυτάλη. Την παρατηρώ ακόμα και σήμερα στα 80τόσα της χρόνια….85 το Βεττάκι μου. Πόσο τρυφερά κοιτάζει, πόσο σεβασμό αποτίνει σε ερωτευμένους, πόσο νοιάζεται τα ερωτευμένα της εγγόνια… Πόσο θέλει να γνωρίζει τα ταίρια τους και να παροτρύνει σχέσεις ακόμα και αν μέσα της δεν τις εγκρίνει απόλυτα…. Πώς κάθε χρόνο στην γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στολίζει το σπίτι της και κανονίζει δείπνο με φίλες…

Σκέφτομαι και κάτι ακόμα, εκείνη τη φράση της από καιρό σε καιρό: «Χθες έβλεπα στον ύπνο μου τον Κωστάκη μου. Ήταν τόσο όμορφος». Πρόσφατα μου επισήμανε: «Πόσα του χρωστάμε», ενώ εγώ συχνά σκέφτομαι πόσα χρωστάμε σ΄εκείνη. Μια ακόμα σκυτάλη. Μεγάλη υπόθεση η ψυχή να παράγει ευγνωμοσύνη.

Ο γονιός, μέσω της σχέσης του με το δικό του ταίρι, μας συστήνει με τον έρωτα. Κι αυτό είναι απέραντα καθοριστικό και εξαιρετικά βαριά ευθύνη. Πόσες πια αντιστοιχούν στον κάθε έρμο γονιό! Αμάν! Πάντως το Βεττάκι, και αυτήν την ευθύνη, την έβγαλε πέρα.

Χρόνια πολλά μαμά μου. Χάρηκα που σε γνωρίζω, ευτυχώς είχαμε και έχουμε χρόνο να γνωριζόμαστε κι άλλο κι άλλο κι άλλο.

ΥΓ: Κι έτσι όπως πάγωσε εκείνος ο έρωτας… 39 χρόνων, ο πατέρας μου, όταν πέθανε, 36 το Βεττάκι… Την πατήσαμε σε εξιδανίκευση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News