Ας πούμε ότι ο Κώστας Αλ. Καραμανλής δεν αποφάσιζε ότι «ήρθε η ώρα» να ολοκληρωθεί η κοινοβουλευτική του «διαδρομή». Ας υποθέσουμε, δηλαδή, ότι ο πρώην Πρωθυπουργός τα ζύγιζε διαφορετικά, έκρινε πως δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα προεκλογικά στη ΝΔ και ότι με τη δύναμη της αγαπημένης του αδράνειας συνέχιζε την κοινοβουλευτική του «διαδρομή». Ποιος θα τον εμπόδιζε; Κανείς. Και το 2027 θα μετρούσαμε άλλα τέσσερα χρόνια αφωνίας ενός συγκεκριμένου μέλους της Εθνικής Αντιπροσωπείας που τόσο καιρό θεωρούσε δικαίωμά του να καταλαμβάνει μια έδρα και να την αράζει στα «ορεινά» της Βουλής με την παρέα του.

Υπάρχει μια μόνο λογική στη μέριμνα του νομοθέτη να έχει ένας πρώην Πρωθυπουργός το δικαίωμα του (επαν)εκλέγεσθαι χωρίς σταυρό: ότι το ελληνικό κοινοβούλιο ίσως χρειαστεί την παρουσία και τη συσσωρευμένη γνώση ενός πολιτικού που είχε την εμπειρία της πρωθυπουργίας, επομένως είναι σωστό να εξασφαλίζεται η επανεκλογή του χωρίς να απαιτείται να δοθεί από μέρος του και η δύσκολη μάχη του σταυρού.

Είναι σωστή αυτή η προσέγγιση, υπό μία αυστηρή προϋπόθεση όμως: αυτή η εμπειρία να κατατίθεται στο κοινοβούλιο. Ο κ. Καραμανλής, 14 χρόνια από τότε που αποχώρησε από το Μέγαρο Μαξίμου, δεν πήρε τον λόγο ούτε μία (1) φορά. Ποια εμπειρία, ποια σοφία –αν υποθέσουμε ότι υπήρξε τέτοια– ενστάλλαξε στη Βουλή με την παρουσία του από το 2009 και μετά; Αλλοι πρώην Πρωθυπουργοί μίλησαν –ο Κώστας Σημίτης έδωσε εκείνη την ιστορική, αλλά δυστυχώς προφητική, ομιλία για την έλευση του ΔΝΤ το 2008, ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε σε κρίσιμες συζητήσεις στην Ολομέλεια, ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε και αυτός, ο δε Αλέξης Τσίπρας νομίζει ότι θα ξαναγίνει Πρωθυπουργός και μιλάει συνεχώς· ο κ. Καραμανλής όμως ήταν ενοχλητικά σιωπηλός, λες και μας έκανε και χάρη που τον είχαμε βουλευτή.

Και εντάξει, από αυτόν ξεμπερδέψαμε, αλλά κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα υπάρξει κάποιος νέος «Καραμανλής» που θα αρκεστεί στον τίτλο και την εφήμερη δόξα του και θα καταλαμβάνει με την άνεσή του μια βουλευτική έδρα χωρίς να θεωρεί ότι χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω.

Είναι, ίσως, η ώρα να το ξανασκεφτούμε. Να επανεξετάσουμε το εκλογικό θέσφατο ότι ένας πρώην Πρωθυπουργός δεν απαιτείται να δίνει τη μάχη του σταυρού στην εκλογική περιφέρεια όπου κατεβαίνει υποψήφιος. Θα πρέπει να είναι και αυτός ένας από τους 300 –άλλωστε άλλο πράγμα η νομοθετική εξουσία της οποίας φιλοδοξεί να είναι μέρος και άλλο η εκτελεστική, της οποίας κάποτε ηγήθηκε.

Η μάχη του σταυρού θα του είναι και μια διαρκής υπενθύμιση ότι κάποια στιγμή θα ελέγχεται από το εκλογικό σώμα για το τι (δεν) κάνει στη Βουλή, αν θα εκπληρώνει ή όχι τα καθήκοντα που του αναθέτει με τον σταυρό του ο ψηφοφόρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News