Αν δεν κάνω λάθος, η «μητέρα των μαχών» πρωτοεμφανίστηκε στα ομηρικά έπη. Μετά υπήρξε δημοφιλής ευφημισμός στην ιστοριογραφία των πολέμων: το Βερντέν, η Μάχη της Μόσχας, η Καταιγίδα της Ερήμου και πολλές άλλες ανθρωποσφαγές βαφτίστηκαν έτσι για να καταδείξουν το σημείο όπου η Ιστορία κινήθηκε με βραδύτερους ρυθμούς και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου. Αγνωστο γιατί, ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτηκε να αποκαλέσει «μητέρα των μαχών» για τον ΣΥΡΙΖΑ το Εργασιακό του Κωστή Χατζηδάκη.

Γούστο του, βέβαια, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να το παίζει Αντονι Μπίβορ της ελληνικής πολιτικής, όμως αυτή τη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ την έχασε. Κατά κράτος. Τόσο μέσα όσο και έξω από τη Βουλή.

Κατ’ αρχάς τα προφανή: η συμμετοχή στις απεργίες ήταν περιορισμένη (στον ιδιωτικό τομέα, κάτω από 10%), οι συγκεντρώσεις που διοργανώθηκαν ήταν κατώτερες των προσδοκιών που είχαν οι οργανωτές τους, ενώ είτε από κοινωνικό αυτοματισμό είτε από απλή αγανάκτηση, ο κόσμος βρέθηκε να διερωτάται γιατί βρε αδελφέ απεργεί ο βολεμένος δημόσιος υπάλληλος για κάτι που αφορά τον ιδιωτικό.

Αλλά άντε, να δεχτούμε ότι ο απεργιακός ακτιβισμός δεν συγκινεί πια τόσους και ο ΣΥΡΙΖΑ στις πορείες δεν είχε ποτέ δυνάμεις –το ΠΑΜΕ μια χαρά τα πήγε, αλλά αυτό τραβά τον δικό του μοναχικό δρόμο, όταν δεν μελετά τα ιερά ευαγγέλια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στη «μητέρα των μαχών» σημειώθηκε στη Βουλή.

Τρεις ημέρες κράτησε στην Ολομέλεια η συζήτηση, κοντά 200 βουλευτές εγγράφηκαν να μιλήσουν, αλλά η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε κακά προετοιμασμένη, προσφέροντας ευκαιρίες στον κ. Χατζηδάκη για μικρές και μεγάλες νίκες.

Ποτέ δεν έχεις μια δεύτερη ευκαιρία για μια καλή πρώτη εντύπωση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με ένα αυτογκόλ όταν έκανε αίτηση αντισυνταγματικότητας του νόμου. Φαίνεται ότι είχαν επενδύσει στην έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής. Ομως η έκθεση είχε παρατηρήσεις για το νομοσχέδιο, αλλά δεν έθεσε θέματα αντισυνταγματικότητας. Ετσι η συζήτηση ήταν ένας περίπατος για την κυβερνητική πλειοψηφία· η επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης δεν είχε νομικά ερείσματα.

Ακολούθησε το θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας που το έκαναν «σημαία» οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά τράκαραν στο κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο τους υπενθύμισε ο κ. Χατζηδάκης:

Οτι οι ρυθμίσεις για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομικές συμβάσεις εισήχθησαν στην Ελλάδα με την Οδηγία 1158/2019 που υπεγράφη επί ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οτι οι υπερωρίες επί δεκαετίες τώρα γίνονται με ατομικές συμβάσεις. Αρα, με την ίδια λογική θα έπρεπε να ζητήσει την κατάργηση των ατομικών συμβάσεων και στις υπερωρίες.

Οτι ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις της «Παπαστράτος» τον Αύγουστο του 2017 και εξήρε τις εργασιακές σχέσεις σε μια εταιρεία που εφάρμοζε τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας.

Οτι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομικές συμβάσεις εφαρμόζεται στην πλειονότητα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ αυτών στην Ισπανία και την Πορτογαλία, όπου κυβερνούν οι σοσιαλιστές με την Αριστερά.

Αλλά αυτά μπορείς να τα αποδώσεις στις αντιφάσεις του κυβερνητισμού: άλλα λες στην αντιπολίτευση, άλλα κάνεις όταν στρογγυλοκάθεσαι στο υπουργικό ή στο πρωθυπουργικό γραφείο σου.

Το συμβολικό, αν όχι στρατηγικό, λάθος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ότι ταυτίστηκε με τους εργατοπατέρες, με άτομα σαν τον θρυλικό Νίκο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ (τον οποίο άλλωστε είχε προσκαλέσει σε συζήτηση ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, επιλέγοντας στρατόπεδο).

Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε στην υπεράσπιση των προνομίων των συνδικαλιστών, ανασύροντας από το πηγάδι της ελληνικής εμπειρίας μια χώρα φέουδων που δύσκολα μπορείς να νοσταλγήσεις.

Εναντιώθηκε ακόμα και στη ρύθμιση που εξισώνει την προστασία των συνδικαλιστών με εκείνη των εγκύων. Ο κ. Χατζηδάκης προκάλεσε τους βουλευτές της αντιπολίτευσης επισημαίνοντας ότι με το σημερινό καθεστώς προστασίας των συνδικαλιστών, αυτοί προστατεύονται ακόμη και αν έχουν εμπλακεί σε βιαιοπραγία εναντίον συναδέλφου τους, ή ακόμη και σε σεξουαλική παρενόχληση. Ομως αυτοί έκαναν πως δεν άκουσαν…

Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ εναντιώθηκε και στη ρύθμιση για μια ελάχιστη υπηρεσία ασφαλείας κατά τη διάρκεια απεργιών στην κοινή ωφέλεια. Με πρόσφατα, όμως, τα παραδείγματα από την απεργία στο Μετρό και το λιμάνι του Πειραιά, η κυβερνητική παράταξη βρήκε την ευκαιρία να περάσει το μήνυμα. «Εσείς είστε με τους εργατοπατέρες, εμείς είμαστε με την κοινωνία» τους είπε από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Εργασίας. Υστερα από αυτό, ήταν χαρακτηριστική η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέκυψε το πρόβλημα με την απεργία της Τετάρτης και τις Πανελλαδικές. Ο κ. Χατζηδάκης τους προκάλεσε πάλι: «Να δηλώσετε αν είστε με τους μαθητές και τους γονείς ή με την ΑΔΕΔΥ και τους συνδικαλιστές του Μετρό που θα κλείσουν την Αθήνα». Αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πως δεν άκουσε, για να σωθεί από τους συνδικαλιστές του Μετρό και της ΑΔΕΔΥ που έκαναν μισό βήμα πίσω και βγήκε από τη πολύ δύσκολη θέση.

Και αν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υποαπέδωσαν, το ατυχές για την Κουμουνδούρου ήταν ότι ούτε ο κ. Τσίπρας ξέφυγε από τη μετριότητα. Ναι, είχε μια καλή ευκαιρία να στριμώξει την κυβέρνηση σχετικά με τους χειρισμούς της στο εμβόλιο της AstraZeneca, αλλά όσον αφορά το Εργασιακό, στην ομιλία του την Τετάρτη, ουσιαστικά επανέλαβε όσα έλεγαν οι βουλευτές του επί τρεις ημέρες, σαν να μην άκουσε τις διαψεύσεις και τα αντεπιχειρήματα της κυβερνητικής πλευράς. Ανέφερε κάποια παραδείγματα για τον «βιομηχανικό εργάτη από τον Ασπρόπυργο», τον «εναερίτη της ΔΕΗ από την Κοζάνη» και την «εργάτρια σε συσκευαστήριο στην Πρέβεζα», αλλά όταν κλήθηκε να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, παρέπεμψε στο μέλλον, με το… ατράνταχτο επιχείρημα τού «εδώ θα είμαστε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να «στριμώξει» την κυβέρνηση όπως επεδίωξε. Μάλιστα, η ψήφιση του νομοσχεδίου αποδείχτηκε μια σχετικά εύκολη υπόθεση για την κυβέρνηση και τον υπουργό Εργασίας. Αν αυτή ήταν η «μητέρα των μαχών», θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα συμβαίνει σε άλλες, πιο απλές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News