Το νομοσχέδιο για τη λειτουργία μη κρατικών ΑΕΙ, που αναμένεται να ψηφιστεί στις αρχές του έτους, είναι μία ομολογουμένως σημαντική τομή για την Ελλάδα.

Έστω και καθυστερημένα αποφασίζεται κάτι που εκκρεμούσε εδώ και χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων διάφορα μη κρατικά ιδρύματα, πολλά από αυτά υψηλού επιπέδου, λειτουργούν στην Ελλάδα σε ένα περιβάλλον υποκρισίας και υπό το καθεστώς της μη αναγνώρισης τους από το ελληνικό δημόσιο, αλλά από σχεδόν όλους τους άλλους.

Υπό αυτήν την έννοια, μία απόφαση που δεν θα έπρεπε να έχει αναγκαστικά τόση φόρτιση, λαμβάνεται και θεωρείται έως και τολμηρή.

Γιατί όμως αλήθεια να θεωρείται τολμηρό κάτι τέτοιο;

Είναι από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής χώρας, στην οποία λειτουργούν ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, να θεωρείται τέτοιο ταμπού το «μη κρατικό» Πανεπιστήμιο. Στο οποίο φοιτούν ενήλικες.

Ο λόγος για τον οποίο απαιτεί τόλμη μία τέτοια απόφαση είναι προφανώς οι συνδικαλιστικές αντιδράσεις. Είναι γνωστό, ότι αυτά τα τελευταία χρόνια και αφότου άλλαξαν τόσο δραστικά τα πράγματα στις δημόσιες επιχειρήσεις, τις θρυλικές ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα να χάσουν την ισχύ τους οργανώσεις όπως η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και άλλες συναφείς, το πλέον ισχυρό συνδικαλιστικό μπλοκ είναι αυτό των επαγγελματιών της εκπαίδευσης.

Είναι βέβαιο ότι οι πάσης φύσεως συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων ετοιμάζονται να σηκώσουν τη χώρα στο πόδι, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά ΑΕΙ. Δάσκαλοι, καθηγητές και διάφοροι παρατρεχάμενοι θα βρουν και πάλι αφορμή, ώστε αντί να κοιτάξουν τη δουλειά τους και τα χάλια της Παιδείας, να κηρύξουν άλλη μία δήθεν επανάσταση κατά του «ξεπουλήματος», των «ξένων συμφερόντων» και, φυσικά, του «παγκόσμιου καπιταλισμού και του κεφαλαίου».

Αν δεν υπάρξει κάποιο απρόοπτο, αυτή θα είναι πιθανώς και η πρώτη μεγάλη σύγκρουση της κυβέρνησης, με κάποιες ομάδες που τις προηγούμενες δεκαετίες εγκαθιδρύθηκαν περίπου σαν συγκυβερνώσες δυνάμεις στη χώρα. Το μεγάλο παράδοξο δε, είναι ότι αυτές είναι πλέον είτε πολιτικά ορφανές (με την εξαίρεση των οργανωμένων του ΚΚΕ), είτε διαπνέονται από μία οριζόντια, διακομματική αντίληψη, στην οποία εκδηλώνεται ο «συνδικαλισμός» ως πολιτική αντίληψη και πρακτική.

Θα το φέρει σε πέρας αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Δεδομένης της πολιτικοκοινωνικής συνθήκης, μπορεί κάποιος βασίμως να προβλέψει πως ναι.

Και αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται ίσως για το σημαντικότερο επίτευγμά της έως τώρα. Δεν θα έχει να κάνει μόνο με την Παιδεία και τα Πανεπιστήμια, αλλά με μία βαθιά ριζωμένη αντιδραστική και αντιπαραγωγική νοοτροπία, που επιβλήθηκε εδώ και μισό αιώνα.

…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News