Οι αναλύσεις και οι αναζητήσεις ως προς το τι φέρνει ο πόλεμος στην Ουκρανία θα διαρκούν ώσπου να καταλαγιάσει ο ορυμαγδός και να φανερωθεί η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.

Ηδη, άλλωστε, πολλά –αν όχι όλα– αλλάζουν με ταχύ ρυθμό. Η πιο σημαντική μέχρι στιγμής ορατή μεταστροφή είναι αυτή της Γερμανίας. Αφενός, λόγω της αναγκαστικής απόστασης που παίρνει από τη Ρωσία, με την οποία παραδοσιακά διατηρούσε μια προνομιακή σχέση, αφετέρου, λόγω της ιστορικών διαστάσεων απόφασης να αυξήσει τη στρατιωτική ισχύ της. Είναι το μόνο που της έλειπε από τον πόλεμο και μετά, και οφείλει κανείς να είναι επιφυλακτικός ως προς το αν πρόκειται για θετική ή ανησυχητική εξέλιξη.

Οσο εξελίσσονται οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις –για τις οποίες προειδοποιούσε ο Σημίτης με εκείνη την ολιγόλογη δήλωσή του λίγο μετά την Πρωτοχρονιά–, η προσοχή της Ελλάδας οφείλει να είναι στραμμένη στη γειτονιά της.

Με τον επαναπροσδιορισμό των παγκόσμιων συνασπισμών και την αναδιάταξη δυνάμεων, η γειτνίαση με την Τουρκία και τα ανοιχτά ζητήματα απαιτούν περισσότερο από ποτέ επαγρύπνηση, σχεδιασμό, πρωτοβουλίες. Προφανώς και είναι στρατηγικά επιβεβλημένη η στρατιωτική θωράκιση της χώρας, φυσικά και είναι υπό αυτήν την έννοια «αυτοσκοπός», όμως δεν αρκεί.

Το τι θα επιδιώξει η Τουρκία και ο Ερντογάν στη νέα πραγματικότητα, με την ιδιότητα του δεύτερου ισχυρότερου μέλους του ΝΑΤΟ (στο στρατιωτικό πεδίο), δεν έχει φανεί ακόμη. Το θέμα είναι, όταν  φανεί, να μην εμφανιστεί η Ελλάδα αιφνιδιασμένη.

Σχετικές προειδοποιήσεις έχει διατυπώσει τις τελευταίες ημέρες ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Στη συνέντευξή του στο Mega την προηγούμενη εβδομάδα και στο άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής», σημείωσε μεταξύ άλλων: «Μέσα στο νέο αυτό πλαίσιο, περιφερειακά ζητήματα, όπως το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, για τα οποία κρίσιμη παράμετρος είναι το Διεθνές Δίκαιο και ο σεβασμός του,  ενδέχεται να αποκτήσουν εκ των πραγμάτων παρακολουθηματικό χαρακτήρα. Να επικαθορίζονται από προτεραιότητες, ανάγκες και διακυμάνσεις του συσχετισμού των δυνάμεων σε ευρύτερο ορίζοντα».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών διατυπώνει μία αξιοσημείωτη πρόταση: «Υπό την παρούσα συγκυρία θα είχε, νομίζω, ενδιαφέρον μια επικοινωνία Μητσοτάκη – Ερντογάν, με ελληνική πρωτοβουλία και θέμα όχι τα διμερή, αλλά τις εξελίξεις στην Ουκρανία, την ενότητα της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ και την αποφυγή μεταφοράς εντάσεων στην Ανaτολική Μεσόγειο».

Από το Μέγαρο Μαξίμου και από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προς το παρόν διατυπώνονται –και ορθώς– σαφείς επισημάνσεις ως προς το ότι «ο αναθεωρητισμός είναι η βασική απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και  δεν πρέπει να γίνεται ανεκτός, απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Ας σκεφτούμε όμως κάτι όσο διαρκεί ο πόλεμος. Αν προχωρήσει η ουκρανική κρίση, τι θα μπορούσε να σημάνει, για παράδειγμα, ένας ενδεχόμενος κύκλος διαπραγματεύσεων που δεν θα γινόταν στη Λευκορωσία, αλλά στην Κωνσταντινούπολη ή στην Αγκυρα;

Υπό αυτό το πρίσμα, το μόνο που δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι ο εφησυχασμός και η καθυστέρηση. Μάλλον το αντίθετο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News