Συγγνώμη, έχουν τρελαθεί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των καθηγητών και των δασκάλων; Ως πότε θα αντιστέκονται στο αυτονόητο, ως πότε θα στήνουν δήθεν ηρωικά ταμπούρια στη λογική; Μεγάλης κότας αυγά είναι αυτοί (για να θυμηθώ μια αιγαιοπελαγίτικη παροιμία) και θέλουν να είναι οι μοναδικοί εργαζόμενοι στη χώρα που η δουλειά τους δεν θα αξιολογείται ποτέ και καθόλου; 

Πώς είναι δυνατόν, εκλεγμένοι εκπρόσωποι 150.000 μορφωμένων ανθρώπων να απαιτούν από την πολιτεία ενιαία αντιμετώπιση σε ικανούς και ανίκανους, πρόθυμους και απρόθυμους, εργατικούς και τεμπέληδες, προσαρμοστικούς και παλαιολιθικούς, μεθοδικούς και χαβαλέδες; Τι είδους ανένδοτος αγώνας είναι αυτός, που κεντρικό αίτημά του είναι το τσουβάλιασμα αυτών που αγωνίζονται; Από ποια παμπάλαια επαγγελματικά λαγούμια βγήκαν και απαιτούν τέτοια πράγματα; 

Δεν ντρέπονται, άνθρωποι που έχουν επιφορτιστεί με το ιερό καθήκον να κάνουν τα παιδιά μας καλύτερα, ικανότερα και ευγενέστερα, να υψώνουν πανό και φωνές υπέρ της ισοπέδωσης των ίδιων προς τα κάτω; Δεν καταλαβαίνουν ότι η απαίτησή τους είναι ντιπ παράλογη, ότι τους βάζει απέναντι σε κάθε κανονικό άνθρωπο που βρίσκεται στην αγορά εργασίας, είτε στην δημόσια είτε στην ιδιωτική οικονομία; Δεν τους ενδιαφέρει διόλου η κοινωνική στήριξη; 

Υπάρχει στον 21ο αιώνα εργαζόμενος που δεν κρίνεται, δεν αξιολογείται; Από τον κλητήρα μέχρι τον μαγαζάτορα, από τον ποδοσφαιριστή μέχρι τον διευθύνοντα σύμβουλο πολυεθνικής, από τον γιατρό μέχρι τον σαλεπιτζή του δρόμου; Πούθε δηλαδή προκύπτει το «δικαίωμα» των εκπαιδευτικών να μην κρίνονται, αλλά να πληρώνονται και να προάγονται μόνο με τα χρόνια υπηρεσίας τους, ανεξαρτήτως της ποιότητας της δουλειάς τους;

Και σιγά την αξιολόγηση, δηλαδή, που κάνει η Κεραμέως. Το 95% των εργαζομένων της χώρας θα ήταν πανευτυχείς αν ο εργοδότης τους είχε τα ίδια κριτήρια αξιολόγησης που αρνούνται με τόσο πάθος οι εκπαιδευτικοί. Ούτε τους διώχνει, ούτε τους τιμωρεί, ούτε τους μεταθέτει, ούτε τους κόβει τους μισθούς ανάλογα με τη βαθμολογία τους, απλώς κάνει μια καταμέτρηση των ικανοτήτων και της προθυμίας τους, για να τους σπρώξει να βελτιωθούν οι ίδιοι και τα σχολειά τους. Σιγά τον πολυέλαιο. 

Προσωπικά έχω πολλές φορές αναρωτηθεί τι στο καλό φοβούνται 90% των εκπαιδευτικών, που όταν αξιολογηθούν, θα βγουν μια χαρά επαγγελματίες. Γιατί το υπόλοιπο 10%, που έχει λόγους να κρύβει τη ραθυμία του ή την ανικανότητά του, τραβά έτσι αδιαμαρτύρητα προς τον βυθό τη συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών και των δασκάλων; Πόσο λογικό –διάολε– είναι η συνδικαλιστική ηγεσία όλου του κλάδου να είναι όμηρος αυτού του 10%; 

Κρίμα, διότι στέκονται στην ακροθαλασσιά και κάνουν «απεργία-αποχή» εναντίον των κυμάτων. Τόσο μακριά και τόσο παράλογα κινούνται πλέον. Εκτός τόπου, χρόνου και εποχής. Αντιστέκονται ματαίως και ανοήτως στο προφανές του 2021. Χάνουν πολιτικά, κοινωνικά, δικαστικά, στα μάτια της κοινής γνώμης και στις συνειδήσεις των γονιών, αλλά αυτοί συνεχίζουν με νύχια και με δόντια, με εξώδικα και αποχές, να λένε πεισματικά «όχι». Δεν δίνουν κάποιον «ωραίο αγώνα» όπως βαυκαλίζονται, τα πόδια τους πυροβολούν. Η «αγωνιστική» επιστροφή στη δεκαετία του ’80 καμιά ωραιότητα δεν έχει. Μούχλα μυρίζει. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News