Λουκέτο σε νυχτερινό κέντρο των δυτικών προαστίων της Θεσσαλονίκης όπου τραγουδούσε η Πάολα έβαλε ο δήμος έπειτα από καταγγελίες κατοίκων της περιοχής για ηχορύπανση. Το προηγούμενο διάστημα είχαν γίνει συστάσεις και συλλήψεις που οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο. Επειτα ελήφθη η απόφαση για τη σφράγιση του κέντρου, για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας.

Είναι σίγουρο ότι αρκετοί κάτοικοι πόλεων διαβάζουν την είδηση και χαμογελάνε, και λένε μακάρι να συνέβαινε και σε μας, να έκλεινε ο δήμος ή να έβαζε όρια σε αυτό το κλαμπ, το μπαρ, το υπαίθριο θέατρο, τη μουσική σκηνή, το κέντρο, που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Αν, για παράδειγμα, μιλήσεις με κατοίκους πέριξ του Θεάτρου Βράχων ή στο Πεδίον του Αρεως, θα σου πουν ότι το καλοκαίρι όλα τα θεάματα εισβάλλουν μέσα στο σπίτι τους.

Ενας ήχος που σε συντροφεύει τις ώρες που θα ήθελες ενδεχομένως να μην ακούς πολλά και να ηρεμήσει το μυαλό σου, και που δεν μπορείς να τον «κλείσεις» ακόμα κι αν κλείσεις τα πάντα. Και δεν είναι μία ή δύο φορές την εβδομάδα, για να πεις εντάξει, μπορώ να το αντέξω. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και κάθε μέρα. Ειδικά τη θερινή σεζόν, κατά την οποία πολλοί δήμοι έχουν πλούσια ατζέντα στα πάρκα και στα άλση τους, οι κάτοικοι γύρω γίνονται ακροατές των θεαμάτων, θέλουν δεν θέλουν.

Ασφαλώς και δεν είναι ίδια κάθε περίπτωση. Αλλο να ακούς την Πάολα μέχρι τα ξημερώματα και άλλο μια παράσταση σε άλσος, που θα  τελειώσει μια λογική ώρα. Κάποιοι δήμοι έχουν ορίσει τα υπαίθρια θεάματα να ολοκληρώνονται ως τις δώδεκα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν σε ενοχλεί η αναγκαστική ακρόαση.

Υπερβολές; Ισως, για ένα ξεκούραστο αφτί. Αλλά το αφτί των κατοίκων μιας πόλης δεν είναι τέτοιο. Κι αν δεν είναι και νεαρής ηλικίας, που δεν ιδρώνει με τίποτα, είναι βέβαιο ότι έχει κουραστεί από τους θορύβους. Και δεν είναι μόνο το αφτί που αρρωσταίνει. Ερευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας διαμήνυσε ότι η ηχορύπανση βρίσκεται στη δεύτερη θέση, μετά την ατμοσφαιρική ρύπανση, στους παράγοντες που επιβαρύνουν την υγεία και μειώνουν το προσδόκιμο ζωής.

Και βέβαια, έχουμε κι εδώ μαύρα έπαθλα. Πέντε ελληνικές πόλεις βρέθηκαν στη λίστα με τις πλέον θορυβώδεις της Ευρώπης: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο και Λαμία. Λέτε να έχει αλλάξει κάτι από το 2020, που έγιναν οι μετρήσεις; Μάλλον προς το χειρότερο μάς βλέπω, αν κρίνω από το τι γίνεται στους δρόμους, που αποτελούν την κύρια πηγή ηχορύπανσης στις πόλεις.

Αν σε αυτό προσθέσεις ότι μένουμε ο ένας πάνω και δίπλα στον άλλον, και ότι γενικά δεν υπάρχει η νοοτροπία να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον –αντιθέτως, γκαρίζουμε μέσα στα σπίτια λες και είμαστε μόνοι στον πλανήτη–, καταλαβαίνετε ότι ο θόρυβος μπορεί να τρελάνει κόσμο, να δημιουργήσει νευρώσεις.

Πρόσφατα νοίκιασε το διπλανό διαμέρισμα στην πολυκατοικία μια οικογένεια. Από το πρώτο βράδυ κατάλαβα ότι οι ήχοι που φτάνουν στο σπίτι τους από τα υπόλοιπα διαμερίσματα κάνουν τη γυναίκα να περνάει μια ψυχολογική δοκιμασία, που εκφραζόταν με φωνές και παράπονα: το καζανάκι που ακούγεται από τους διπλανούς, το ζευγάρι που μαλώνει από κάτω, οι αγορεύσεις που κάνει ο κύριος του τέταρτου τα βράδια, τα παιδιά μου που κάποια απογεύματα παίζουν κυνηγητό στο σαλόνι. Και τα τακούνια μου ακόμα, στα τρία λεπτά που περπάτησα μια μέρα προς την έξοδο, καθώς φόρεσα παπούτσια για να φύγω.

Ασφαλώς, δεν άργησαν να μου χτυπήσουν την πόρτα, παρακαλώντας για λίγη κατανόηση, λέγοντας ότι ακούγονται τα πάντα σε αυτή την πολυκατοικία και θέτοντας ως επιχείρημα ότι τα δύο παιδιά τους δίνουν εξετάσεις και δεν μπορούν να διαβάσουν. Εκεί μου πάτησαν ευαίσθητη χορδή και μπήκα στο αθόρυβο, προσπαθώντας να βοηθήσω τους δύο έφηβους γείτονες στη μελέτη τους. Σκέφτομαι, ωστόσο, με τρόμο, τι θα γίνει το επόμενο διάστημα, όσο αυτή η νευρωτική με τους θορύβους οικογένεια μένει δίπλα μου.

Με εκνευρίζουν, αλλά δεν μπορώ να μη νιώσω και μια συμπόνια για αυτό το νευρωτικό σύνδρομο που τους έχει χτυπήσει. Καταλαβαίνω ότι υποφέρουν. Ψάχνουν μια βελόνα στα άχυρα, την ησυχία σε μια πόλη που την έχει χάσει. Βαθιά μέσα τους μπορεί να γνωρίζουν ότι δεν θα τη βρουν ποτέ, αλλά ελπίζουν ότι κάπου θα την ανακαλύψουν, σαν χαμένο θησαυρό.

Εως τότε, βέβαια, θα χτυπούν την πόρτα μου παρακαλώντας να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News