Διαβάζεις ελληνικά σκωπτικά σχόλια για όσα συμβαίνουν στη Μεγάλη Βρετανία και αυθορμήτως σου ξεφεύγει ένα «κοίτα ποιος μιλάει». Η πολιτική σκηνή του Βασιλείου λοιδορείται για την αστάθεια της και την αδυναμία των πρωθυπουργών να μακροημερεύσουν στο κέντρο του τραπεζιού όπου, παραδοσιακά, θεωρούνται πρώτοι μεταξύ ίσων.

Ομως, μισό λεπτό. Φανταστείτε να είχαμε ανάλογες καταστάσεις εδώ, στη βαλκανική μας γωνιά. Μία ταχύτατη εναλλαγή πρωθυπουργών οι οποίοι, μάλιστα, θα έχαναν την εξουσία και το έδαφος κάτω από τα πόδια τους έπειτα από πρωτοβουλία βουλευτών του κόμματός τους. Σοβαρά τώρα, δοκιμάστε να προχωρήσετε μέσα σε αυτήν την υπόθεση. Πρώτα θα είχαμε τα δράματα περί αποστασίας και εκτροπής. Στα μέρη μας είναι το κόμμα που ανήκει στον επικεφαλής, ο οποίος κρατά τα ηνία με τριτοκοσμική πυγμή. Στη Βρετανία ισχύει σε μεγάλο βαθμό το αντίστροφο. Η κομματική, για την ακρίβεια η κοινοβουλευτική, βούληση είναι ο κεντρικός και ενίοτε ο απόλυτος ρυθμιστής. Συνεπώς καλόν είναι να είμαστε ελαφρώς πιο εγκρατείς όταν κάνουμε χιούμορ με τους Βρετανούς. Εκεί θεωρείται αποδεκτό αυτό που εδώ εκλαμβάνεται ως αδιανόητο. Εδώ οι αρχηγοί είναι τοτέμ. Εκεί, αν χρειαστεί, αντιμετωπίζονται ως ανταλλακτικά. Εμείς θεωρούμε περίπου ως «ανωμαλία» την ύπαρξη τάσεων ή διαφορετικών απόψεων σε ένα κόμμα εξουσίας. Για εκείνους είναι το μέτρο της κανονικότητας. Και αν θέλετε, όλο αυτό που θυμίζει κάτι από αρχαία Ρώμη, έχει μέσα του περισσότερη δημοκρατία από όση χωράει στη σφιγμένη γροθιά του έλληνα πολιτικού αρχηγού.

Υστερα είναι και το άλλο, με τη λειτουργία του κράτους. Στη Βρετανία το κράτος και οι θεσμοί συνεχίζουν να λειτουργούν ομαλώς και αδιαλείπτως παρά τις αναταράξεις στο πρωθυπουργικό γραφείο. Εδώ θα πάγωναν τα πάντα. Το πολιτικό προσωπικό θα βάδιζε με προσοχή στις σκιές, σύμβουλοι και υπηρεσιακοί παράγοντες δεν θα ήξεραν πού πατούν και πού βρίσκονται, βασικοί τομείς της πολιτικής θα είχαν παραλύσει. Δεν θα λειτουργούσε τίποτα. Οι κυβερνητικοί θα ήταν χωμένοι στην ίντριγκα και η αντιπολίτευση στους δρόμους, υποσχόμενη σταθερότητα. Κοινώς, αν μπαίναμε σε καταστάσεις Βρετανίας, θα καταλήγαμε να βαδίζουμε σαν σουρωμένοι.

Είναι βέβαια και άλλα,σε αυτό το πεδίο, που εξηγούν γιατί αυτοί είναι Βρετανοί και εμείς Ελληνες. Αλλος κόσμος και άλλες κοινωνίες. Εκεί θα έχουν πρωθυπουργό γιο ινδών μεταναστών, ενώ ο δήμαρχος του Λονδίνου είναι πακιστανικής καταγωγής. Κάτι αντίστοιχο εδώ θα σήμαινε το τέλος του κόσμου που ξέρουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News