Τι θέσεις έχει το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, πέρα από τα ζητήματα στα οποία εμπλέκεται επαγγελματικά η πρόεδρός του; Και το υπό διαμόρφωση υποτίθεται κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη, τι θέσεις έχει πέρα από αυτές που συνδέονται ευθέως με τα ζητήματα που αφορούν προσωπικά τον επικεφαλής του; Οι αναγωγές των δημοσκοπήσεων του τελευταίου μήνα εκτιμούν το άθροισμα της εκλογικής επιρροής των δύο κομμάτων στο 10%. Ποτέ στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας δεν μετρούνταν τόσο ψηλά οι εκλογικές δυνατότητες κομμάτων που κανείς δεν έχει ιδέα τι λένε.

Κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν: στο παρελθόν έχουν βρεθεί σε αντίστοιχες και υψηλότερες δημοσκοπικές πτήσεις, κόμματα των οποίων οι θέσεις αποτελούσαν ένα μυστήριο. Ποιος μπορεί να θυμηθεί τι θέσεις εξέφραζε το βραχύβιο κόμμα του Δημήτρη Αβραμόπουλου, που οι δημοσκοπήσεις το έφερναν ακόμα και στο 18% ή ακόμα ότι και Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη είχε επιφυλαχθεί να παρουσιάσει τις θέσεις του μετά το κατέβασμά του στις ευρωεκλογές του 2014;

Oμως ακόμα κι αν δεχθούμε ότι τα κόμματα αυτά δεν είχαν ξεκάθαρες θέσεις σε μια σειρά από ζητήματα, ήταν σε όλους σαφές ποια θέση διεκδικούσαν στην πολιτική γεωγραφία και πόθεν πρόκυπτε αυτή. Το ίδιο ισχύει και για μονοθεματικά κόμματα, των οποίων οι απόψεις για όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό για τα οποία ιδρύθηκαν ήταν άγνωστες, μπορούσαν να τοποθετηθούν στον πολιτικό χάρτη. Η αλήστου μνήμης «Πολιτική Ανοιξη» του Αντώνη Σαμαρά τοποθετείτο στην υπερδεξιά, όσα τραγούδια κι αν έλεγε ο πρόεδρός της, το ίδιο βέβαια και σχηματισμοί όπως η «Φωνή Λογικής» ή η «Νίκη», για τους οποίους η ηθική διάπλασις των νέων είναι θέμα πολύ πιο μείζον από την οικονομική πολιτική μιας κυβέρνησης.

Αντίθετα, τόσο στην περίπτωση της «Πλεύσης Ελευθερίας» όσο και σε αυτήν του «Κινήματος Δημοκρατίας», μια τέτοια πολιτική ταξινόμηση είναι αδύνατη. Τα δύο κόμματα –οι αρχηγοί τους δηλαδή– αυτοπροσδιορίζονται μέσα από το τετριμμένο σχήμα «ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά», που παλιά ήταν σύνθημα της Ακροδεξιάς, αλλά πλέον έχει γενικευτεί. Και τα δύο δανείζονται από την αυταρχική παράδοση τη λατρεία του ηγέτη, η οποία βέβαια σε τόσο μικρούς σχηματισμούς αποκτά χαρακτηριστικά σέχτας. Δημιουργούν μια δημαγωγική σαλάτα που «τσιμπάει» στοιχεία από τα αριστερά και τα δεξιά, έχουν μάλλον «σκληρές» θέσεις στα εθνικά -κάτι που αποτελεί μοτίβο κάθε πολιτικού καιροσκοπισμού-, και κάνουν φασαρία για τον εαυτό τους, δυσανάλογη της δράσης τους.

Η περίπτωση της κυρίας Κωνσταντοπούλου είναι ενδεικτική: η πρώην Πρόεδρος της Βουλής ακολουθεί κατά πόδας τις κάμερες και τα θέματα που κάνουν αίσθηση στα media. Ετσι τη βλέπουμε να φωνάζει για τα Τέμπη ή πλάι στους εποχικούς πυροσβέστες. Την ίδια στιγμή, τον Οκτώβριο το κόμμα της έκανε… οκτώ ερωτήσεις στη Βουλή, αριθμός που προσεγγίζει την κοινοβουλευτική ανυπαρξία και το κατατάσσει όχι απλά τελευταίο, αλλά με παρεμβάσεις τέσσερις φορές λιγότερες από τους «Σπαρτιάτες» και τη «Νίκη».

Οσο για τον Στ. Κασσελάκη, αυτός δεν χρειάζεται να κυνηγά τις κάμερες· έχει το προνόμιο να τον κυνηγάνε αυτές, είτε βγάζει βόλτα τον σκύλο του είτε περπατά με τον σύζυγό του.

Πριν από λίγα χρόνια αυτά θα ήταν ικανοποιητικά διαβατήρια για να εκλεγεί κανείς βουλευτής, αλλά σίγουρα όχι για να έχει δικό του κόμμα. Τα ποσοστά των κομμάτων που κανείς δεν ξέρει τι λένε αυξήθηκαν την περίοδο των μνημονίων, όταν η κρίση του πολιτικού συστήματος και της εκπροσώπησης από αυτό ήταν τεράστια, αλλά ποτέ σε τέτοιο βαθμό. Τον Ιανουάριο του 2015, η «Τελεία» που είχε φτιάξει τότε ο Απόστολος Γκλέτσος, είχε πάρει 1,8% και άλλο τόσο είχε πάρει ο Βασίλης Λεβέντης. Οκτώ μήνες αργότερα, ο τελευταίος θα έκανε πραγματικότητα ένα όνειρο δεκαετιών και θα εισερχόταν στη Βουλή με ποσοστό 3,4%. Η ψήφος αυτή θεωρήθηκε από άλλους επίδειξη δύναμης του χαβαλέ στην πολιτική σκηνή και από άλλους μήνυμα στο εσωτερικό της ΝΔ με συγκεκριμένους μηχανισμούς της να μεταφέρουν ψήφους στον γραφικό πολιτευτή.

Σήμερα, η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική. Αυτοί που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν –ή ψηφίζουν ήδη– κόμματα ΙΧ χωρίς θέσεις, δεν το κάνουν απλά σε ένδειξη διαμαρτυρίας ή τρολαρίσματος. Πιστεύουν ειλικρινά ότι ψηφίζουν τον καλύτερο ανάμεσα στους υποψηφίους.

Ποιο είναι το είδος κρίσης του πολιτικού συστήματος και εκπροσώπησης που οδηγεί σε κάτι τέτοιο; Στην πραγματικότητα, βιώνουμε -μέχρι νεωτέρας- μια κατάσταση μεγαλύτερης σταθερότητας από όσο το 2012 ή το 2015. Ωστόσο, μοιάζει η ολική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών που έχει δημιουργήσει η τελευταία δεκαετία, να έχει γεννήσει μια σειρά νοσηρών φαινομένων, συμπτωμάτων των πολιτικών μεταβάσεων –όπως το έλεγε ο ιταλός κομμουνιστής θεωρητικός Αντόνιο Γκράμσι.

Η μεταφορά του κέντρου βάρους της πολιτικής στην Ελλάδα από το Κέντρο και Αριστερά στο Κέντρο και Δεξιά, που αποτέλεσε γκρέμισμα όλου του οικοδομήματος των συσχετισμών δυνάμεων της Μεταπολίτευσης, είχε διαφορετικές συνέπειες στις δύο πτέρυγες της πολιτικής γεωγραφίας.

Δεξιά της ΝΔ δημιούργησε για πρώτη φορά μια τεράστια ζωτικότητα, με διαφορετικά κόμματα και τάσεις της Ακροδεξιάς να καταλαμβάνουν τον χώρο που δημιουργεί η εποχή, και απλώνεται από την θρησκοληψία μέχρι τον φασισμό. Αριστερά του ΠΑΣΟΚ αντίθετα, δημιούργησε μια τεράστια σύγχυση, η οποία προκαλεί τερατογεννέσεις και σχηματισμούς χωρίς έρμα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αιτία αυτών των τερατογεννέσεων είναι η ολοκληρωτική καθίζηση του «σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ». Στην προσπάθειά του να εντάξει τα πάντα χωρίς να ομογενοποιήσει τίποτα, το κόμμα αυτό γέννησε μια σειρά μετα-πολιτικών θραυσμάτων, τα οποία για μεγάλο διάστημα κατέλαβαν και το ίδιο. Το γεγονός ότι η Αριστερά γεννά κατά συρροή σήμερα αντι-πολιτικά μορφώματα, είναι μάλλον η πιο απτή απόδειξη της ηγεμονίας της Δεξιάς.

Και η συνθήκη αυτή δεν θα πάψει, αν τα κόμματά της δεν παραιτηθούν από το όνειρο του «μεγάλου κόλπου» που τα στοιχειώνει από το 2015, για να μιλήσουν για το σχέδιό τους για την κοινωνία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News