Με κάποια πράγματα σού σφίγγεται το στομάχι. Θυμώνεις, προβληματίζεσαι, σκέφτεσαι πόσο σκληρή έχει σταθεί η ζωή σε κάποιους ανθρώπους και πού τους έχει οδηγήσει, αλλά και τη στάση της κοινωνίας απέναντί τους.

Ενας άστεγος να κοιμάται στη μέση του πεζοδρομίου, στο Σύνταγμα. Είναι μια στενόχωρη εικόνα και μια κατάσταση που σε σοκάρει. Και σε σοκάρει εξίσου, είτε τον βλέπεις μόνο είτε ανάμεσα σε κόσμο. Είτε στέκεται δίπλα του ένας φωτογράφος που φωτογραφίζει, είτε ένας λογιστής που μιλάει στο κινητό με πελάτη, είτε ένας οδοκαθαριστής, ένας τροχονόμος, ένας περιπτεράς ή ο οποιοσδήποτε άλλος, που περνάει για να πάει στη δουλειά του ή βρίσκεται εκεί για να κάνει τη δουλειά του. Δεν σε σοκάρουν οι γύρω, σε σοκάρει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος περνάει τη ζωή του στον δρόμο. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να ζει έτσι.

Για κάποιον λόγο, βεβαίως, το ότι στάθηκε δίπλα σε έναν άστεγο ο Δημήτρης Σκουλός και φωτογράφιζε μοντέλο, τσίτωσε την κοινή γνώμη. Θα ήταν, άραγε, εξίσου τσιτωμένα τα αισθήματα, αν ο συγκεκριμένος φωτογράφος δεν ήταν ευρέως γνωστός από μια τηλεοπτική εκπομπή; Νομίζω πως όχι, νομίζω ότι εκεί δεν θα μας πείραζε και τόσο, αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό προς το παρόν. Ας πάμε πάλι στη βάση, στην εικόνα που είδαμε να κυκλοφορεί και η οποία μας θύμωσε. Ενας άστεγος κοιμάται στο πεζοδρόμιο, κι ένας φωτογράφος παραδίπλα κάνει τη δουλειά του για κάποιο περιοδικό.

Δεν το συζητώ, πρόκειται για ένα κλικ με δύναμη, που καταφέρνει να σου μεταφέρει εύστοχα το δίπολο της ζωής και του σύγχρονου πολιτισμού. Τη σκληρότητά τους, τα πολλά επίπεδα, το δυστοπικό τους υπόβαθρο. Μέχρι εκεί όμως. Το να κατακεραυνώνουμε τον Δημήτρη Σκουλό επειδή φωτογράφιζε μοντέλα στο Σύνταγμα, ενώ παραδίπλα ένας άστεγος κοιμόταν πάνω σε χαρτόνια, είναι άστοχο και ως έναν βαθμό, υποκριτικό.

Δεν είχε δίπλα του κάποιον που βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο και αδιαφόρησε, και βασικά, δεν ξέρουμε καν αν αδιαφόρησε. Δεν ξέρουμε τι ένιωσε, τι σκέφτηκε και τι έκανε πριν και μετά από το κλικ που τσάκωσε το στιγμιότυπο, δεν ξέρουμε το παραμικρό για το συμβάν, πέρα από το ότι φωτογράφισε δίπλα σε έναν άστεγο. Κρίνουμε επιφανειακά και μονόπλευρα από μια εικόνα. Και μας αρκεί μια εικόνα για να ρίξουμε πάνω στην πλάτη ενός ανθρώπου την ευθύνη για όλη την αδικία του κόσμου.

Λες κι εμείς δεν έχουμε βρεθεί σε παρόμοια θέση. Δεν τυχαίνει να σταθούμε δίπλα σε αστέγους περιμένοντας το φανάρι ή πηγαίνοντας στο ραντεβού, στη δουλειά, στα ψώνια μας. Μήπως, άμα ο Δημήτρης Σκουλός καθόταν λίγο παραπέρα, δεν θα μας ενοχλούσε και τόσο; Αν φωτογράφιζε το μοντέλο απέναντι, για παράδειγμα; Ή στον παραπέρα δρόμο; Αν ο άστεγος δεν ήταν τόσο κοντά, αλλά μερικά μέτρα πιο μακριά, θα μας καθόταν καλύτερα; Αν δεν φαινόταν καθόλου ο άστεγος στο πλάνο, αλλά ήταν σε μια γωνία πίσω κρυμμένος, θα ήταν όλα εντάξει; Είναι θέμα απόστασης και γωνίας λήψης, αλήθεια;

Φυσικά και δεν είναι. Αλλά για κάποιον λόγο κάνουμε και την απόσταση μια αφορμή για να καταδικάσουμε. Είναι κατακριτέο που στάθηκε τόσο κοντά σε έναν άστεγο για να τραβήξει φωτογραφίες.

Συγγνώμη, μόνο εγώ βρίσκω κάτι λάθος σε όλο αυτό; Ο Δημήτρης Σκουλός και οι αποστάσεις που δεν τήρησε από τον άστεγο είναι το πρόβλημα; Μήπως βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Μήπως να το πάρουμε αλλιώς;

ΥΓ. Το πιο τρομακτικό, βεβαίως, είναι ότι πολλοί από όσους κατακεραύνωσαν τον Δημήτρη Σκουλό θα περάσουν δίπλα από άστεγο και δεν θα τον προσέξουν καν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News