Ωρες ώρες, τις τελευταίες ημέρες δημιουργείται μία απορία όταν βλέπει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα να φοράει μάσκα. Γιατί το κάνει; Πιστεύει ότι υπάρχει το πρόβλημα της πανδημίας ή όχι;

Γιατί με όλα αυτά που λέει πίσω από τη μάσκα, δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος.

Πιστεύει ότι πρέπει να τηρηθούν όλα αυτά τα μέτρα, τα οποία αφενός δεν προτείνει, αφετέρου φωνάζει ότι τάχα δεν λαμβάνονται και έρχεται να τα καταγγείλει όταν αποφασίζονται;

Αν οι απαντήσεις σε αυτά είναι καταφατικές, το επόμενο στάδιο της διερεύνησης μας φέρνει σε πολύ πιο δύσβατα μονοπάτια.

Τι θέλει να μας πει ο Τσίπρας σε σχέση με την πορεία του Πολυτεχνείου; Για το ΚΚΕ, μπορεί να κάποιος να αρκεστεί στην ιδεολογική θρησκοληψία του και να μην ασχοληθεί περαιτέρω. Για τον Βαρουφάκη, είναι προφανές ότι επιζητεί έναν τζερτζελέ, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι τίποτε δεν θα του προσφέρει (αλήθεια, πώς το σκέφτηκε κι εκείνος αυτό με την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας; Αν του επέτρεπε να κατέβει σε πορεία, θα κατέβαινε. Τώρα που έκρινε συνταγματική την κυβερνητική απαγόρευση, τι ακριβώς σημαίνει η ανυπακοή;).

Ο Τσίπρας όμως;

Τη Δευτέρα έκανε αυτήν την καταπληκτική δήλωση:

«Δεδομένου ότι κανείς δεν είχε πρόθεση να θέσει σε δεύτερη μοίρα την προστασία της δημόσιας υγείας, αυτή η απόφαση [απαγόρευσης της πορείας] ήταν βλακώδης, αχρείαστη και προβοκατόρικη. Και το λέω με όλη την επίγνωση του όρου». 

Για την επίγνωση μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση, ίσως και μάταιη. Όμως το «βλακώδης» τι ακριβώς σημαίνει; Υπάρχει ή δεν υπάρχει μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας; Και όταν ο (όποιος) άλλος σου λέει «θα κατέβω σε πορεία», τι κάνεις; Δεν του απαγορεύεις να το κάνει υπό αυτές τις συνθήκες; Και αφού εσύ λες ότι δεν θα κατέβεις, τι ακριβώς καταγγέλλεις εν τέλει; Τι ακριβώς είναι το βλακώδες;

Με αυτά ως προεόρτια, εξαιρετικά χαριτωμένη ήταν η τάχα βαρυσήμαντη παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα σε διαδικτυακή συζήτηση με νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ το απόγευμα της Δευτέρας.

Σε μία ανατριχιαστική λογική ακροβασία και σε ένα ρεσιτάλ αντιεπιστημονικού παροξυσμού είπε μεταξύ των άλλων:

«Αντικειμενικά η πανδημία είναι μια συνθήκη ανασφάλειας, είναι μια συνθήκη φόβου, ένα πολύ συντηρητικό συναίσθημα (sic), το γνωρίζουμε αυτό άλλωστε». Κοινοτοπίες με μία νότα ασυνάρτητου προοδευτισμού.

Και μετά αυτό:

«Όμως για τους νέους ανθρώπους, πέραν της γενικότερης ιδιαίτερης συνθήκης, θα έλεγα ότι είναι και μια συνθήκη στοχοποίησης, μια συνθήκη στιγματισμού. Και θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό, διότι πιστεύω ότι βρισκόμαστε ως κοινωνία μπροστά σε έναν συλλογικό κίνδυνο. Στον κίνδυνο μιας ανεπίστρεπτης (sic) ρήξης (sic) γενεών. Μιας υγειονομικής ρήξης γενεών (sic)».

Κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θεωρεί βλακώδεις τις αποφάσεις της κυβέρνησης, «οι νέοι άνθρωποι εδώ και ένα οκτάμηνο είναι αυτοί οι οποίοι έχουν μεθοδευμένα κατηγορηθεί ως ανεύθυνοι, ως απρόσεκτοι, ως ανίκανοι, ως αναίσθητοι, ως υπεύθυνοι για τη μετάδοση του ιού στην κοινότητα. Και ακριβώς επειδή –αυτή είναι μια ειρωνεία της τύχης… δεν ξέρω– υπάρχει μια ιδιαιτερότητα του ιού σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα να είναι πολύ μεταδοτικός στους νέους ανθρώπους αλλά θνησιμότητα υπάρχει στους μεγαλύτερους, δίνεται έναυσμα να δημιουργηθεί αυτή η στοχοποίηση των νέων ανθρώπων με όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς που σας είπα πιο πριν. Μια στοχοποίηση όμως η οποία είναι μεθοδευμένη, όπως σας είπα πιο πριν». Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αυτό συμβαίνει εδώ και ένα οκτάμηνο…

Τα πιστεύει αυτά; Για ποιον λόγο δηλαδή να στοχοποιηθούν οι νέοι; Επειδή ο Μητσοτάκης έχει τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας ή επειδή ο Τσίπρας ακόμη πιστεύει ότι τον ψηφίζουν οι νέοι; Η παράθεση πραγματικών περιστατικών, το δεδομένο ότι τα πιο κινητικά τμήματα του πληθυσμού διασπείρουν τον ιό και γι’ αυτό πρέπει να προσέχουν, θέλουν εξήγηση τόσο αναλυτική; Δυστυχώς, ακόμη και για έναν πρώην Πρωθυπουργό φαίνεται πως ναι. Αλλά μάλλον και αυτή η προσπάθεια μάταιη θα ήταν.

Το πιο ωραίο από όλα ήταν ότι για αυτά τα διαβολικά και για την επίθεση στους νέους, ο κ. Τσίπρας είχε μία εξήγηση:

«Και είναι μεθοδευμένη [η στοχοποίηση] και από ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ αλλά και από την κυβέρνηση με στόχο βεβαίως να αποσείσει τις ευθύνες που έχει αυτή για την ολιγωρία, για την αδράνεια, για την αδυναμία να αντιμετωπίσει την πανδημία και να ενισχύσει το ΕΣΥ, την αδυναμία, την ολιγωρία ή την επιλογή να μην κάνει δαπάνες για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης λειαίνοντας κάπως τις επιπτώσεις της πανδημίας, την αδυναμία να ενισχύσει τα ΜΜΜ».

Με λίγα λόγια, ας κάνουν τα παιδιά ό,τι θέλουν, ας μην τους λέει κανείς τίποτε, αλλά ας φτιάξουμε καμιά δεκαριά χιλιάδες ΜΕΘ και ας προσλάβουμε γιατρούς, για να κάνουν όλοι πάρτι και γενικώς ό,τι γουστάρουν, αφού θα έχουμε στην καβάτζα αναπνευστήρες και δύσμοιρους γιατρούς και νοσηλευτές να παλεύουν με τον θάνατο.

Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα, όλα αυτά που λέει δύσκολα απαντούν στο ερώτημα: Τι τη θέλει τη μάσκα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News