Σύμφωνα με το λεξικό Liddell & Scott, το αρχαίο ελληνικό ρήμα «ὐπουργέω-ῶ» είναι σύνθετο, απαρτίζεται από την πρόθεση «ὐπό» και το ουσιαστικό «ἒργον», για να δηλώσει την προσφορά υπηρεσίας. Η ετυμολογία μού ήρθε στον νου ενόσω, την περασμένη Πέμπτη το βράδυ, ήταν ανοικτή η τηλεόραση στον σταθμό του ANT1, με τον Κυριάκο Πιερρακάκη να παραχωρεί συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου, την πρώτη του με την ιδιότητα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.

Ο «τσάρος» της Οικονομίας μόνο ύφος τσάρου δεν είχε. Και ό,τι είπε απέπνεε σεβασμό στον πολίτη. Συμπυκνώθηκε στη φράση –παίρνοντας στην πλάτη και όλη την κυβέρνηση– «δεν κουνάμε το δάχτυλο, δίνουμε το χέρι». Η είδηση, δε, που έβγαλε η συνέντευξη ήταν ένδειξη πολιτικής ενσυναίσθησης: το Δημόσιο θα καταθέσει διάταξη βάσει της οποίας «κάνει πίσω» στις υποθέσεις δυο μεγάλων τραγωδιών, στο Μάτι και στη Μάνδρα, παραιτείται με άλλα λόγια από όλα τα ένδικα, τις εφέσεις, για ζητήματα ψυχικής οδύνης και ηθικής βλάβης. Οι πολίτες, για τους οποίους έχει κριθεί δικαστικά ότι πρέπει να αποζημιωθούν, δεν θα έχουν πλέον απέναντί τους ένα ανάλγητο Δημόσιο, ένα Δημόσιο που τους λέει ότι φταίνε κι από πάνω.

Η κίνηση, επιβεβλημένη χωρίς αμφιβολία, είναι η δεύτερη «ανθρώπινη» απόφαση στην οποία προχωρεί ο κ. Πιερρακάκης από τον θώκο της Πλατείας Συντάγματος. Με πρώτη την απαλλαγή ΕΝΦΙΑ για το κατεστραμμένο από τους σεισμούς Αρκαλοχώρι, στην Κρήτη.

Δεν είναι κάποια ευαισθησία του υπουργού πίσω από όλα αυτά – δεν την αμφισβητώ, προς Θεού, αλλά είναι κάτι που μπορούν να το ξέρουν μόνο οι δικοί του άνθρωποι, ο στενός περίγυρός του, και πάντως όχι όλοι εμείς.

Στην κουίντα, πίσω από τις κάμερες, διαφαίνεται πρωτίστως και κυρίαρχα ένας εκπρόσωπος της γενιάς του, γενιάς ταλανισμένης από τα λάθη του παρελθόντος. Το ομολόγησε κάποια στιγμή και στην τηλεοπτική συνέντευξη. Ηταν μόλις 27 ετών όταν η σκληρή ανακοίνωση για την οικονομία της χώρας είχε φόντο το Καστελλόριζο και 32 ετών όταν περίμενε στις ουρές των capital controls. «Ποτέ ξανά» μνημόνια και κρίση, το μότο της γενιάς αυτής.

Μοιάζει να κατανοεί ότι η βασιλική οδός για να πολιτευθεί κανείς στον 21^ο αιώνα είναι η εγγύτητα στον πολίτη, η πολιτική με κοινωνικό πρόσημο, χωρίς ασφαλώς απώλεια του ορθολογισμού, της πολιτικής σοβαρότητας. Ιδίως στη δική μας χώρα, όπου τα λάθη δεκαετιών στερούν ανθρώπινες ζωές, τις ζωές των παιδιών μας. Λάθη που κάνουν τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους αισθανόμενος μόνο θυμό…

Εχει ενδιαφέρον η διαδρομή του κ. Πιερρακάκη για όσους αγαπούν την «πολιτική» παρατήρηση. Βγήκε στον αφρό με την πανδημία και τις ψηφιακές εφαρμογές, που μας έλυσαν τα χέρια, συνέβαλε στον ομαλό εθνικό εμβολιασμό, εν γένει στη διαχείριση του χάους – σε ένα υπουργείο που λειτουργούσε πρώτη φορά, αν δεν απατώμαι.

Στο Παιδείας κληροδότησε το Ψηφιακό Φροντιστήριο αξιοποιώντας την τεχνολογία, δίνοντας τη δυνατότητα συμπληρωματικής παροχής παιδείας σε μαθητές απομονωμένων χωριών και νησιών. Live (και με νοηματική για τα παιδιά με αναπηρία) όλα τα μαθήματα της τρίτης Λυκείου, με δωρεάν φροντιστήριο. Σαν να είναι στην Κάνιγγος… Το Protagon είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η Κομισιόν το θεωρεί ως ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά projects που χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Ανάκαμψης – έχει, δε, 500% αύξηση τις τελευταίες εβδομάδες.

Στον κ. Πιερρακάκη «έπεσα» και πριν από λίγες μέρες ψάχνοντας να βρω –για το δικό μου βλαστάρι– τις δυνατότητες που παρέχει η νέα εφαρμογή του e-vivlio. Δεν ξέρω, αλήθεια, πόσα παιδιά του λυκείου θα βάλουν ακουστικά στα αυτιά για να ακούσουν τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ από τον Θοδωρή Κατσαφάδο, πόσοι γυμνασιόπαιδες θα αφεθούν στην αφήγηση των «Περιπετειών του Σέρλοκ Χολμς» από τον Αιμίλιο Χειλάκη, πόσα πιτσιρίκια θα χαρούν ηχητικά τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ από τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, αλλά και μόνο το γεγονός ότι η Πολιτεία συστήνει με αυτόν τον τρόπο τον κόσμο της λογοτεχνίας στους μαθητές, παρέχοντας αντίβαρο στην ανοησία του TikTok και στη ρηχότητα του Instagram, έχει –κατά την ταπεινή μου άποψη– τεράστια σημασία. (Δείτε εδώ)

Δεν επεκτείνομαι, συνειδητά, στα μη κρατικά πανεπιστήμια, τον γόρδιο αυτόν δεσμό ετών και ετών. Βρίσκω, όμως, ενδιαφέροντα τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε το ζήτημα, μη γραμμικό, σε κάθε περίπτωση έξω από την πεπατημένη, που ήθελε αλλαγή του άρθρου 16. Με τη φιλοσοφία τού «όλα γίνονται». Συνεργάτες του υπουργού (παρεμπιπτόντως, σταθεροί επί σειρά ετών) έχουν ομολογήσει σε ανύποπτη χρονική στιγμή ότι ο ίδιος εμφανίζεται οπαδός του «reverse engineering», της λογικής δηλαδή που θέλει πρώτα να ορίζει κανείς την επιθυμητή λύση και εν συνεχεία να γυρίζει πίσω αναζητώντας τρόπους επίτευξής της.

Το εγγύς μέλλον θα δείξει πώς εφαρμόζεται η κοσμοθεωρία του «μηχανικού» στις επενδύσεις, στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, στη στοχευμένη μείωση των φόρων, στα ληξιπρόθεσμα δάνεια, εν τέλει στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Διότι αυτές είναι οι προκλήσεις.

Εντάξει, θα πείτε, δεν είναι κοινή περίπτωση ο συγκεκριμένος πολιτικός, έχει τα Χάρβαρντ του, έχει τα MIT του. Υπάρχουν, όμως, σκέφτομαι, και άλλοι προσοντούχοι και καλοσπουδαγμένοι που δεν τους αγαπήσαμε και τόσο. Δεν τους εντάξαμε ψηλά με τις απαντήσεις μας σε λίστες υπουργικής δημοφιλίας. Γιατί; Ισως επειδή τους περίσσευε το «arrogance» –η λέξη αλαζονεία ηχεί «λίγη»–, η «μύτη» και το αφ’ υψηλού, ενώ εμείς, οι πολίτες, αναζητούσαμε μέσα στα λαμπρά προσόντα τους τη δομή στη σκέψη, το out of the box, το εργαλείο του εφικτού, που θα βλέπαμε να μας αιφνιδιάζει ευχάριστα στην –ενίοτε χαμηλής ποιότητας – καθημερινότητά μας στο δημόσιο πεδίο.

Οχι, ο κ. Πιερρακάκης δεν είναι ήρωας του μαγικού ρεαλισμού. Ξεκαθάρισε άλλωστε στη συνέντευξη, που στάθηκε η αφορμή για αυτό το κείμενο, ότι ο δημόσιος κορβανάς δεν έχει λεφτά για 13^ο και 14^ο μισθό. Κόμισε, δηλαδή, και κακά μαντάτα.

Επανέλαβε ωστόσο δυο και τρεις φορές μια έκφραση που συνηθίζεται πολύ από νέους και λιγότερο νέους. «Το ακούω». Που σημαίνει αφουγκράζομαι, κατανοώ, σέβομαι και πράττω αναλόγως. Αν ο υπουργός θέλει να συνεχίσει να είναι πρόσωπο υψηλών προσδοκιών, θα ήταν αμάρτημα να απωλέσει αυτήν την ιδιότητα. Πεμπτουσία του «υπουργέω-ώ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News