Στο θρίλερ του Τζον Κάρπεντερ «Ο θάλαμος του τρόμου» (The ward) η Αμπερ Χερντ υποδύεται μία ιδρυματοποιημένη γυναίκα που καταδιώκεται από ένα φάντασμα. Η ταινία γυρίστηκε το 2010 και δύο χρόνια αργότερα, εκείνη παντρεύτηκε έναν από τους πιο ποθητούς σταρ του Χόλιγουντ, τον Τζόνι Ντεπ.

Οι αποκαλύψεις της Χερντ για την κακοποίηση που υπέστη επί δύο χρόνια από τον άνδρα των ονείρων της/ μας (όλες με μία αφίσα του Τζόνι μεγαλώσαμε στο προσκέφαλό μας), σοκάρουν. Φωτογραφίες με το κουκλίστικό της πρόσωπο γεμάτο μώλωπες που η ίδια υποστηρίζει ότι προήλθαν από το δικό του, εθισμένο από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ χέρι, περιγραφές για τα βίαια ξεσπάσματά του και για τη δική της, υποτακτική στάση, που την έκανε, αντί να τρέξει για βοήθεια να πέφτει για ύπνο ξυλοδαρμένη, ακούγοντάς τον για μία ακόμη φορά να της ζητά συγγνώμη μετανιωμένος και να ορκίζεται ότι δεν θυμάται καν τι έκανε.

Κανείς δεν ήταν μπροστά ούτε στην καθημερινότητα αυτού του διάσημου ζευγαριού, ούτε και κανενός άλλου, πιο ταπεινού, που μπορεί να προκαλεί και να δέχεται αντίστοιχες ακρότητες στον Πειραιά ή στο Παγκράτι.

Αφορμή αυτού του κειμένου, είναι οι αποκαλύψεις της Χερντ για όσα λέει ότι υπέστη επί δύο ολόκληρα χρόνια. Αιτία, όλοι όσοι κουνάνε το δάχτυλο στις γυναίκες επειδή «κάθονταν και τις έτρωγαν». Είναι οι ίδιοι που θα τους γύριζαν την πλάτη αν τους χτυπούσαν την πόρτα για βοήθεια.

Η θέση του κριτή είναι πάντα η πιο αναπαυτική και η πιο ανώδυνη. Βλέπεις το «έργο» απέξω, το δράμα του άλλου καλύπτει το δικό σου αφόρητο κενό. Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι που μουδιάζουν το σώμα μιας γυναίκας, όσο ωραία, επιτυχημένη και μορφωμένη και αν είναι, που καταλήγει να δέχεται παθητικά την ψυχολογική και πολύ σύντομα και σωματική βία, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.

Ο «βασανιστής» της δεν είναι αποτρόπαιος 24 ώρες το 24ωρο. Υπάρχουν αναλαμπές κανονικότητας μέχρι το επόμενο ξέσπασμα. Και σχεδόν πάντα, μετά το ξέσπασμα αυτό, ο ίδιος θα μοιάζει με ένα άρρωστο, μισοκακόμοιρο παιδί, που με παρακάλια και δάκρυα στα μάτια θα σου ορκίζεται ότι δεν θα το ξανακάνει και ότι είσαι η μοναδική του ευκαιρία να αλλάξει πραγματικά και να γίνει «καλύτερος άνθρωπος».

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης κάνει καλή δουλειά. Η γυναίκα που «κάθεται και τις τρώει» όπως της καταλογίζουν οι εξωτερικοί αμέτοχοι παρατηρητές, μπαίνει όντως στη διαδικασία να σκεφτεί ότι είναι χρέος της να βοηθήσει αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε τον διάλεξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ολες έχουμε δυστυχώς μέσα μας τη συχνά επικίνδυνη ψευδαίσθηση του «εγώ θα τον αλλάξω, με εμένα θα είναι αλλιώς».

Αν έχεις σώας τας φρένας -σε αντίθεση με τον άνθρωπο που επέλεξες να αποκαλείς «σύντροφο»-, συνειδητοποιείς πολύ γρήγορα ότι κάτι δεν πάει καλά. Από εκείνη την πρώτη μπουνιά που θα ρίξει στη ντουλάπα επειδή κάτι πήγε στραβά στη δουλειά του. Από το μάτι του που γυρίζει ενώ οδηγεί με εσένα δίπλα του και αρχίζει να πατάει γκάζι επειδή κάποιος τον τσάντισε στο τηλέφωνο.

Ξαφνικά δεν τον αναγνωρίζεις, τα χαρακτηριστικά του αγριεύουν. Είτε τον λένε Τζόνι και γεννήθηκε στο Κεντάκι, είτε τον λένε Παναγιωτάκη και γεννήθηκε στην Καλαμάτα, μέσα σου ξέρεις ότι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Κάνεις τις πρώτες απόπειρες να μιλήσεις στους «φίλους» σου. Σε βγάζουν υπερβολική. «Κανείς δεν είναι τέλειος / μην τρώγεσαι με τα ρούχα σου / απλά είναι ευέξαπτος / δες πόσο τυχερή είσαι που επιτέλους βρήκες κάποιον που θέλει σχέση» είναι οι συνήθεις απαντήσεις τους.

Καταλαβαίνεις ότι είσαι μόνη σου σ’ αυτό και ας κοιμάσαι κάθε βράδυ μαζί του. Εσύ, αυτός, οι ανασφάλειές σου και οι δαίμονές του. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το χέρι του δεν θα χτυπήσει τη ντουλάπα, αλλά το τρομαγμένο σου πρόσωπο. Οσο και αν θαυμάζεις τη Wonder Woman, δεν έχεις υπερφυσικές δυνάμεις για να τον αποκρούσεις. Αργότερα, όταν ξεθυμάνει η όποια αρρώστια τού οπλίζει το χέρι, θα πέσει στα πόδια σου και θα σε παρακαλέσει δύο πράγματα. Να μην τον εγκαταλείψεις και να μην πεις τίποτα στους φίλους σου, γιατί μετά θα ντρέπεται να τους αντικρύσει.

Εσύ υπακούς, τρομοκρατημένη και ιδρυματοποιημένη. Κάτι έχει πεθάνει επισήμως μέσα σου. Είναι η εμπιστοσύνη στο ροζ συννεφάκι του έρωτα. Ας μην γελιόμαστε, όταν ο άλλος δεν έχει όψη κατάδικου, είναι απείρως πιο τρομακτικός όταν πίσω από κλειστές πόρτες σου αποκαλύπτει το αληθινό του πρόσωπο.

Αν είσαι τυχερή και δεν χτυπήσεις άσχημα σε μία βίαιη σπρωξιά μέσα στο σπίτι, κάποια στιγμή θα βρεις τη δύναμη να φύγεις. Για κακή σου τύχη, οι «φίλοι» σου θα είναι αποδεκατισμένοι. Θα δηλώνουν «σοκαρισμένοι» με όσα συνέβησαν και «προδομένοι» επειδή τόσον καιρό δεν τους είχες πει τίποτα. Ευτυχώς, πάντα μένουν κάποιοι. Οι πιο θαρραλέοι, που θα σε πάρουν αγκαλιά χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις και χωρίς να σου κουνήσουν το δάχτυλο.

Ο κάθε άνθρωπος εκτίει την ποινή του σε μία φυλακή στην οποία τον έχουν κλείσει τα δικά του φαντάσματα. Το πότε θα βρει το κουράγιο να ανάψει τα φώτα και να συνειδητοποιήσει ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κάνει σκουπίδι, είναι δική του υπόθεση.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές γυναίκες που ζουν ή έχουν ζήσει στον δικό τους «Θάλαμο του τρόμου». Οι βασανιστές συνήθως κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, όχι απαραίτητα γιατί εκείνες δεν είπαν τίποτα. Αλλά επειδή και που είπαν, κανείς δεν είχε τη δύναμη να τις ακούσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News