Στο Λονδίνο, αν θες να καλέσεις ταξί, πρέπει να ευχηθείς η τύχη να είναι με το μέρος σου. Η μελαγχολική για μια μητρόπολη του κόσμου έλλειψη δεν εμφανίζεται στα παραδοσιακά μαύρα ταξί αλλά σε εκείνα που οδηγούν συνήθως μετανάστες και εξυπηρετούν, μέσω εφαρμογών, το ευρύτερο κοινό. Η έλλειψη εργατικού δυναμικού δεν είναι νέο πρόβλημα, αλλά η ύπαρξή του πια αρχίζει να παγιώνεται. Το Brexit μετέτρεψε το κάποτε φιλόξενο στους μετανάστες Νησί, σε ένα βασίλειο που επιμένει εμμονικά στην ίδια στείρα διαχείριση των προβλημάτων του.

Οι ουρές στα βενζινάδικα λόγω της δυσκολίας στη μεταφορά καυσίμων μπορεί να μην παίζουν πια στα δελτία ειδήσεων, στην καθημερινότητα, όμως, οι ελλείψεις αρχίζουν να είναι συνηθισμένες, ενώ συχνά ο πανικός ότι κάτι αρχίζει να λείπει, αρκεί για να αδειάσει τα ράφια. Τα κακά μαντάτα δεν σταματούν εδώ.

Η τιμή της στερλίνας τελευταία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά και δεν λείπουν και κοινωνικά προβλήματα, που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα οξύνονταν: λες και κάποιος αποφάσισε να φτιάξει το μαρτίνι του Τζέιμς Μποντ ταρακουνώντας και όχι αναδεύοντας ευγενικά τα υλικά που συνέθεταν την επιτυχημένα πολυπολιτισμική βρετανική κοινωνία.

Οι περισσότερο ξενοφοβικοί πήραν θάρρος μετά το Brexit. Ενισχύθηκε η επιστροφή στις φυλετικές εμμονές και η ρητορική εναντίον της μετανάστευσης και, όπως ήταν αναμενόμενο, τα εγκλήματα ρατσισμού αυξήθηκαν.

Σε παρακμή

Οι ίδιοι οι πολίτες, σε υψηλά ποσοστά, απαντούν σε γκάλοπ ότι αισθάνονται τη χώρα τους να βρίσκεται σε παρακμή, ενώ η επιχειρηματολογία υπέρ του Brexit είναι πλέον ισχνή: ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως τώρα τα πράγματα είναι επιτέλους καλύτερα;

Η Βρετανία μπορεί να «γλίτωσε» από ευρωπαϊκούς περιορισμούς και οδηγίες, ελέγχει πλέον το χρηματοοικονομικό της σύστημα, όμως για τις περισσότερες επιχειρήσεις η αλλαγή έφερε γραφειοκρατία, προβλήματα και οικονομικό κόστος που δεν αντισταθμίζεται από γόητρο και αυτοκυριαρχία.

Εταιρείες μετέφεραν μέρος των δραστηριοτήτων τους εντός της ΕΕ, άλλες έφυγαν, παρασύροντας μαζί τους και εργαζομένους. Το τέλος της πλήρους ανεμπόδιστης πρόσβασης στην ΕΕ έκανε ευρωπαίους πολίτες που ζούσαν και εργάζονταν στο Λονδίνο να αισθανθούν απομονωμένοι, να απογοητευθούν και να φύγουν. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν ακόμη ευκολότερο να μην επιστρέψουν και να συνεχίσουν να εργάζονται από τις πατρίδες τους. Αλλοι, μεταξύ των οποίων και Βρετανοί, χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τη χώρα επειδή η δουλειά τους μεταφέρθηκε εντός Ε.Ε ή προτίμησαν οι ίδιοι να εγκατασταθούν σε πιο ηλιόλουστες γωνιές της Ευρώπης, όπου τα ενοίκια είναι χαμηλότερα. Ο κορονοϊός έφερε σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο εργασίας που, μαζί με το Brexit, προκάλεσαν μια χιονοστιβάδα για την οποία κανείς δεν ήταν έτοιμος.

Η κρίση του κόστους ζωής πιέζει συνεχώς περισσότερο και οι απαιτήσεις για αυξήσεις μισθών είναι ένα θέμα που η Λίζ Τρας θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Για πρώτη φορά, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν την άνοιξη, οι πολίτες που μετανάστευσαν εκτός Βρετανίας ήταν κατά 12.000 περισσότεροι από τους μετανάστες που εισήλθαν, με τους Ευρωπαίους να δείχνουν να είναι οι λιγότερο πρόθυμοι.

Εσωτερικά σύνορα

Ενα είδος υπόκωφης έντασης εμφανίζεται και εσωτερικά. Αν και με το πρωτόκολλο για την Ιρλανδία και τη Βόρεια Ιρλανδία αποτρέπονταν τα μεταξύ τους σκληρά σύνορα λόγω της ευαισθησίας της περιοχής, το Brexit είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σύνορα μέσα στην ίδια τη Μεγάλη Βρετανία, καθώς επιβλήθηκαν έλεγχοι στην είσοδο από τη Βόρεια Ιρλανδία στην υπόλοιπη επικράτεια, προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στους πολίτες.

Και οι Σκωτσέζοι δεν είναι ευχαριστημένοι. Το 2014 απέρριψαν την ανεξαρτησία τους στο σχετικό δημοψήφισμα, με ποσοστό 55% έναντι 45%, σήμερα όμως η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ δεν αποτελεί επιθυμία του ίδιου λαού, γεγονός από το οποίο απορρέει, όπως διατείνεται η κυβέρνηση της Σκωτίας, ισχυρός λόγος για ένα δεύτερο δημοψήφισμα που θα είναι όμως αμφίβολης συνταγματικότητας.

Το ποιοι εξακολουθούν σήμερα να προτιμούν να ζήσουν στην Βρετανία δεν φαίνεται ωστόσο να είναι από τους βασικούς προβληματισμούς της νέας πρωθυπουργού Λιζ Τρας. Η βασική αποστολή της είναι να συγκρουστεί με την Ευρώπη και όχι να αποκαταστήσει αυτό που η Βρετανία υπήρξε για μερικές από τις πιο χρυσές δεκαετίες της ιστορίας της. Το ίσως ακόμη πιο παράδοξο είναι πως η πρωθυπουργός, πάρα τη κρίση που βρίσκεται μπροστά της, δεν αναμένεται να κριθεί αυστηρά, τουλάχιστον στην αρχή, ακόμη και από τους πιο απογοητευμένους πολίτες. Η πλειονότητα των Βρετανών θα είναι ευχαριστημένη αν απλώς καταφέρει να σταθεί κάπως αξιοπρεπέστερα από τον προκάτοχό της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News