Δεν ξέρω τι ερέθισε τον Κώστα Γαβρά στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Ενήλικοι στο δωμάτιο» και αποφάσισε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Και πολύ θα ήθελα να τον ρωτήσω, αν μου δινόταν η ευκαιρία να έχω μια πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία μαζί του: «Μα, πώς σας ήρθε να κάνετε ταινία αυτό το βιβλίο; Δεν το καταλαβαίνω.. Γιατί; »

Του ήρθε όμως. Μπορούμε να σχολιάζουμε όσο θέλουμε το πώς του ήρθε, μπορούμε να απορούμε και να αναρωτιόμαστε γιατί το κάνει, και βέβαια, μπορούμε να ασκήσουμε όση κριτική θέλουμε στην ταινία του, όταν βγει. Δεν μπορούμε όμως να λέμε ότι «η κυβέρνηση δίνει €630.000 στον Γαβρά για τον Βαρουφάκη», όπως είδα να αναφέρεται σε πολλούς τίτλους δημοσιευμάτων που παρουσίαζαν την είδηση.

Ο Γαβράς δεν πήρε λεφτά από την κυβέρνηση, όπως διαβάζω από ‘δω κι από ‘κει, μαζί με βαρύγδουπες κατηγορίες για τον ίδιο. Ο Γαβράς πήρε λεφτά από το κράτος, κάνοντας χρήση της νομοθεσίας. Είναι το λεγόμενο cash rebate, από το πρόγραμμα του ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας), το οποίο επιστρέφει ένα μέρος των χρημάτων που έχει δαπανηθεί στη χώρα, σε παραγωγές που πληρούν κάποιες προϋποθέσεις. Το ποσό της επιστροφής καταβάλλεται το αργότερο μέσα σε έξι μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών παραγωγής, με δεδομένο ότι έχουν τηρηθεί όλες οι προϋποθέσεις του νόμου.

Η ταινία του Γαβρά κοστίζει συνολικά 6,85 εκατομμύρια, από τα οποία τα 1,8 εκατομμύρια έχουν δαπανηθεί εδώ, σε γυρίσματα που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα. Το cash rebate τού επέστρεψε αυτό που δικαιούταν βάσει νομοθεσίας. Θα μπορούσε να πάρει αυτή την επιστροφή είτε έκανε ταινία τους «Ενήλικες στο δωμάτιο» του Βαρουφάκη, είτε το «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα» της Χρυσηίδας Δημουλίδου, είτε το  «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Και δεν έχει σημασία αν ήταν ο Γαβράς, ο Όμηρος Ευστρατιάδης ή ο Γούντι Άλεν. Όποιος ανταποκρίνεται στα κριτήρια, το δικαιούται.

Κριτήρια τα οποία, απ’ ό,τι διαβάζω, είναι αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά. Κρίνουν με βάση το επιχειρηματικό και εμπορικό όφελος. Με δυο λόγια, δεν τους αφορά η ποιότητα του σεναρίου και σε τι αναφέρεται, αν λέει μπούρδες ή είναι αριστούργημα, αν το έχει γράψει ο Γιάνης ή ο Σπίλμπεργκ, τους ενδιαφέρει πόσα η παραγωγή θα αφήσει στη χώρα. Απλά πράγματα.

Το cash rebate είναι ένα χρηματοδοτικό κίνητρο, ανάλογο με αυτά που ισχύουν σε Αμερική και Ευρώπη, το οποίο επιτέλους ισχύει και στην Ελλάδα. Και, φυσικά, λειτουργεί σαν πόλος έλξης για ξένες παραγωγές ώστε να επενδύσουν στον δημιουργικό τομέα της χώρας. Τρέχει εδώ και ένα χρόνο και έχει προσελκύσει ήδη παραγωγές, οι οποίες έχουν ξοδέψει συνολικά 35 εκατομμύρια στη χώρα. Αν κάτι καλό βγήκε από την ιστορία με την επίθεση στον Κώστα Γαβρά, είναι ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να μάθουμε για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο μας συμφέρει, ασυζητητί.

Βέβαια, είναι ειρωνικό να καταλήγει ένα μέρος του κρατικού χρήματος σε μια ταινία που βασίζεται στο βιβλίο ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει μερίδιο ευθύνης για όσα συνέβησαν στη χώρα το 2015. Σαν να έπαιξε η μοίρα μια μικρή φάρσα πάνω στις πλάτες μας, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, πάνω στο κρατικό μας πορτοφόλι.

Συνοφρυώνεσαι με την ειρωνεία της τύχης, και με το δίκιο σου.

ΥΓ. Αλλά… that’s life, που λένε και στο χωριό μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News