Εκτυλίσσεται μια αδικία στο timeline μου τελευταία. Κι επειδή τη βλέπω συχνά, θέλω να την πω.

Ξεκίνησε από την ώρα που τα σχολεία έκλεισαν στην πρώτη καραντίνα, συνεχίστηκε όταν άνοιξαν κι από τότε άρχισε να μεγαλώνει σαν χιονόμπαλα που κατεβαίνει την πλαγιά. Τώρα, που τα σχολεία ξανάρχισαν, έπειτα από ένα ακόμα αναγκαίο κλείσιμό τους, η αδικία παίρνει τη μορφή πικρόχολων αναρτήσεων, που πάνε κάπως έτσι: «Φυσικά και οι μαμάδες θέλουν ανοιχτά σχολεία. Πώς αλλιώς θα πίνουν τις καφεδάρες τους;».

Ή κάπως αλλιώς, «πείτε στις μαμάδες να μην πιάνουν κουβέντα έξω από τα σχολεία και δημιουργείται συνωστισμός». Ή κι έτσι: «Ανοιξαν τα σχολεία γιατί κουράστηκαν οι μαμάδες και πιέζανε». Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα παραδείγματα, αν μη τι άλλο έχω πέσει επάνω σε πολλά, αλλά νομίζω δεν χρειάζεται. Καταλαβαίνετε πολύ καλά το νόημα των σχολίων. Αυτό που παραμένει ακατανόητο είναι γιατί κάποιοι άνθρωποι τα κάνουν. Γιατί έχουν αυτή την εντύπωση για τις μαμάδες; Γιατί τόσο μένος;

Προφανώς, οι παραπάνω αναρτήσεις είναι το θυμωμένο απόσταγμα της διαμάχης που μαίνεται για το άνοιγμα τομέων της καθημερινότητας μέσα στον κυκλώνα της πανδημίας. Να ανοίξουν τα σχολεία ή μήπως δεν πρέπει; Κι αφού ανοίγουν τα σχολεία, γιατί να μην ανοίξει και το λιανεμπόριο, που έχει ματώσει; Ε, τότε, ας ανοίξουν και τα κομμωτήρια. Και τα νυχάδικα. Και η εστίαση.

Αυτή η συζήτηση είναι το απόλυτο ντόμινο, και ο καθένας ρίχνει το επόμενο τουβλάκι, εκείνο που τον πονά περισσότερο. Οταν όμως το ντόμινο φτάνει στα σχολεία, το τούβλο πέφτει πολύ συχνά στις μανούλες. Λες και η απόφαση, για άνοιγμα ή κλείσιμο, εξαρτάται από αυτές ή γίνεται για χάρη τους και όχι για χάρη των παιδιών.

Φυσικά, κι εμείς ως μαμάδες, ως γονείς γενικότερα, έχουμε αστειευτεί με την κατάσταση. «Οι μαμάδες θα βρουν το εμβόλιο πριν από τους επιστήμονες», λέει μια viral χιουμοριστική ανάρτηση. Αν δεν είχαν βρει το εμβόλιο, τώρα θα έκαναν πειράματα στις κουζίνες, δεν έχω καμία αμφιβολία. Ας το παραδεχτούμε, η καθημερινότητα με κλειστά σχολεία δεν είναι εύκολη, ειδικά για τις γυναίκες. Και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, είναι να αστειευτείς μαζί της, για να μην τρελαθείς.

Οσο δύσκολη, όμως, κι αν είναι η κατάσταση άνευ σχολείου, το να λένε κάποιοι ότι θέλουμε να ξεφορτωθούμε τα παιδιά για να μείνουμε ήσυχες και να πίνουμε καφέδες, είναι άτοπο και χυδαίο.

Κατ’ αρχάς, το να λες κάτι τέτοιο σημαίνει ότι έχεις μια τελείως λάθος εικόνα για τις μαμάδες τού σήμερα, για τις γυναίκες τού σήμερα γενικότερα. Είναι δυνατόν να μη βλέπει κάποιος πόσο, απελπιστικά, τρέχουν και δεν φτάνουν οι σύγχρονες μαμάδες για να τα προλάβουν όλα;

Σε ποια πραγματικότητα ζουν όσοι τα πιστεύουν αυτά; Και πόσο αναχρονιστική, κομπλεξική και βαθιά σεξιστική η θέση τους απέναντι στο γυναικείο φύλο! Να θεωρείς a priori τη γυναίκα τεμπέλα και τόσο ρηχή, που ο καημός της είναι να στείλει τα παιδιά σχολείο για να πίνει καφέδες. Για τους μπαμπάδες δεν άκουσα ποτέ να λέγεται κάτι τέτοιο. Εκείνοι είναι βέβαιο ότι κοπιάζουν και δεν προλαβαίνουν να πίνουν καφέδες, πάνε – δεν πάνε τα παιδιά σχολείο. Ούτε είδα ποτέ να λένε ότι οι μπαμπάδες πιάνουν κουβέντα έξω απ’ τα σχολεία. Κι αυτό οι μαμάδες το κάνουν. Αλίμονο!

Δεν ξέρω αν η απόφαση για το άνοιγμα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι σωστή, και ως μαμά δύο νηπίων έχω και εγώ τους προβληματισμούς μου. Αναμένω την εξέλιξη και εύχομαι να αποδειχτεί ότι οι αρμόδιοι πήραν τη σωστή απόφαση. Οσο κι αν προβληματίζομαι, όμως, χαίρομαι γιατί ξέρω ότι τα παιδιά το χρειάζονται το σχολείο, είναι στον χώρο όπου πρέπει να βρίσκονται.

Στην τελική, αυτό έχει σημασία. Και όχι οι αναρτήσεις των πικρόχολων.

ΥΓ. Ξέρετε τι με πείραξε περισσότερο σε αυτές τις αναρτήσεις; Η λέξη «καφεδάρες». Σαν να ήθελε να μας απαξιώσει και να μας προσβάλει λίγο περισσότερο εκείνος που το έγραψε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News