Οι εκλογές στο Κίνημα Αλλαγής θα δείξουν εάν η ελληνική Κεντροαριστερά θα είναι επιδραστική στην πολιτική μας ζωή κατά την τρέχουσα δεκαετία ή αν θα καταστεί απλώς μια «πολιτιστική επιλογή» (όπως ήταν η ιταλική Κεντροαριστερά κατά τη δεκαετία του ’60).

Με άλλα λόγια: θα γίνει στις κάλπες του ΚΙΝΑΛ μία πολιτική επιλογή μέλλοντος και αυτοπεποίθησης ή μία αισθητική δοκιμή χρωματικής διαβάθμισης μεταξύ του μπλε και του αραιού κόκκινου;

Για να συμβεί το πρώτο, ίσως να ήταν χρήσιμο, μέσω των εκλογών, να απαλλαχθεί ο χώρος από τα εξής φαινόμενα:

1. Τη λατρεία της νοσταλγίας, όπου η καταφυγή σε τίτλους, σύμβολα και ονόματα λειτουργεί ως παρηγορία ή ως μαγική διαδικασία που επαναφέρει τη χαμένη δύναμη και το εξασθενημένο σφρίγος.
2. Τη νοσταλγία της λατρείας, επειδή ο κόσμος –θεωρείται ότι– αναπολεί τις εποχές που λάτρευε πρόσωπα και ονόματα, κατέθετε εκ των προτέρων συμφωνίες και δικαιολογούσε εκ των υστέρων αποτυχίες, εν ονόματι του ονόματος που λάτρευε.
3. Την πίστη σε πράγματα που δεν υπάρχουν πια, όπως για παράδειγμα οι περίφημες αναφορές για «κομματικούς μηχανισμούς» που αντιστρατεύονται τη βούληση της κοινωνίας. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ένας από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ του ΚΙΝΑΛ για να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένας κομματικός μηχανισμός (και ίσως όχι μόνο στο ΚΙΝΑΛ…). Ενδεχομένως, οι επόμενες εκλογές να είναι μια ευκαιρία για το κόμμα αυτό να κάνει επιτέλους, μετά από χρόνια, και μηχανισμό.

Από αυτά που φαίνονται προς το παρόν, στις εκλογές της 5ης Δεκεμβρίου το προβάδισμα το έχει όποιος:

• Εχει την κεντρικότερη θέση στον εσωκομματικό ανταγωνισμό, όσον αφορά τη θέση του έναντι των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ή την κομματική του πιστότητα σε συσχέτιση με την προσωπική αυτοδυναμία του, κατά πόσο είναι «ευνοημένος» ή «αποκλεισμένος» από μεγάλα μιντιακά συγκροτήματα κ.λπ.
• Δημιουργεί τις μεγαλύτερες προσδοκίες στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον για μία νέα, δυναμική αρχή τού κατεξοχήν φορέα της ελληνικής Κεντροαριστεράς, απευθυνόμενος σε ηλικιακές και κοινωνικές κατηγορίες όπου έως τώρα η δημοσκοπική επίδοση του Κινήματος είναι εξαιρετικά χαμηλή.
• Παρουσιάζει τη μεγαλύτερη πιστότητα ψηφοφόρων στο πρόσωπο του, καθιστώντας τον ασφαλή (κατά το δυνατόν) στις απρόβλεπτες αυξομειώσεις του εκλογικού σώματος.

Κατά την εκτίμησή μου, αυτά είναι τα ποιοτικά στοιχεία που θα προσδώσουν εκλογική δυναμική στον τελικό νικητή. Σε μία τέτοια περίπτωση, μπορεί το 2022 να σημάνει την αντιστροφή των τάσεων του 2012.

Πάντως, το βέβαιο είναι ότι όσοι πιστεύουν ότι αρκεί η εκλογή ενός προσώπου «για να γυρίσει ο ήλιος», θα διαψευσθούν. Είπαμε: «Θέλει δουλειά πολλή»…

********************************************************************************************

Ο Δημήτρης Κατσαντώνης είναι διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ερευνών To the Point  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News