Οταν μια χώρα δεν έχει ιστορικές εκκρεμότητες, ανεκπλήρωτους εθνικούς πόθους και εξωτερικούς κινδύνους, τότε δεν έχει κανέναν προφανή λόγο να διατηρεί έναν μεγάλο και πανάκριβο στρατό. Κρατά δυο λόχους με φανταχτερούς τσολιάδες για την εβδομαδιαία έπαρση της σημαίας μπροστά στους τουρίστες και κατά τα λοιπά γλιτώνει έναν σκασμό λεφτά, που τα κατευθύνει στην ικανοποίηση άλλων αναγκών.

Αν όμως έχει επιθετικούς γείτονες και βρίσκεται στη δίνη αναθεωρητικών πολιτικών, τότε και πανάκριβα F-35 θα αγοράσει, και εξωφρενικά υψηλού τιμήματος φρεγάτες θα ναυπηγήσει, και ύλες θηριωδών αρμάτων θα αποκτήσει, και χιλιάδες επαγγελματίες οπλίτες θα εκπαιδεύσει, ανεξαρτήτως τιμήματος. Είναι η ανάγκη που μας κάνει να αξιολογούμε διαφορετικά την έννοια του οικονομικού κόστους.

Το παράδειγμα με το στράτευμα ταιριάζει γάντι στην υπόθεση της Πολιτικής Προστασίας. Ναι, μέχρι το 2019 η Πολιτική Προστασία ήταν μια υποδιεύθυνση του υπουργείου Εσωτερικών, στεγασμένη σε έναν κακοβαμμένο διάδρομο, με γραφεία της δεκαετίας του ’60, όπου έστελναν υπαλλήλους σε δυσμένεια, ενώ σήμερα είναι ολόκληρο υπουργείο, με υπουργό, κτίρια, προσωπικό, αρμοδιότητες και κέντρα συντονισμού. Ο Μητσοτάκης δικαίως επαίρεται γι’ αυτή την πρόοδο.

Ως φαίνεται, όμως, η κλιματική κρίση τρέχει πολύ γρηγορότερα από την προσαρμογή του ελληνικού κράτους στα χούγια της. Τούτου δοθέντος και με βάση τη φετινή φρικτή εμπειρία μας από φυσικές καταστροφές, μήπως ήρθε η ώρα για την ελληνική Πολιτεία να πάρει μια πολύ σοβαρή απόφαση; Μήπως η Πολιτική Προστασία πρέπει να ξεφύγει τάχιστα από το επίπεδο μιας απλής σύγχρονης υπηρεσίας με φυσιολογικές αρμοδιότητες και λειτουργίες, για να μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο κράτος εν κράτει;

Να αποκτήσει δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες άτομα προσωπικό, στόλους από μηχανήματα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, drones και ό,τι άλλο χρειάζεται, με σχεδόν ανοικτό προϋπολογισμό, που δεν θα υπακούει σε οικονομικές ανάγκες ή σε νόμους περί κρατικής διαφάνειας. Να γίνει ένας μηχανισμός-μαμούθ με εκατονταπλάσιες δυνατότητες από τις σημερινές, θηριώδης και πολυέξοδος όσο και οι Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά εξίσου αποτελεσματικός. Το βλέπω να έρχεται, διότι όπως πάει η κατάσταση, το οικονομικό κόστος αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών και της μετέπειτα αποκατάστασης είναι πια τόσο τρομακτικό, που οποιαδήποτε λύση και αν προταθεί μοιάζει φθηνή.

Το βασικότερο όλων, όμως, είναι ότι οι τρομερές φωτιές, οι βιβλικές πλημμύρες και οι απρόσμενοι σεισμοί έχουν για τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς μεγαλύτερο πολιτικό κόστος ακόμα και από το οικονομικό. Κάθε οικονομικό κόστος είναι διαχειρίσιμο για τις κυβερνήσεις, το πολιτικό κόστος όμως, όχι. Είναι θανατηφόρο. Στέλνει πρωθυπουργούς στα σπίτια τους, κόμματα στην αντιπολίτευση και κυβερνήσεις στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Οπερ, προβλέπω να ξεπροβάλλει ένας καινούριος κρατικός Γαργαντούας. Η γιγαντιαία, πολυπλόκαμη και πολυέξοδη Πολιτική Προστασία του μέλλοντός μας. Με μεραρχίες προσωπικού, με στρατιές μηχανημάτων, με δική της δομή, οργάνωση και λογοδοσία, με θηριώδη προϋπολογισμό, με μέγεθος που μπροστά της οι Ενοπλες Δυνάμεις θα φαντάζουν υποϋπηρεσία. Που θα βάζει το στήθος της μπροστά για να βοηθάει λίγο περισσότερο τον κοσμάκη, αλλά κυρίως για να προλαμβάνει τις ζωντανές τηλεοπτικές και διαδικτυακές συνδέσεις με τόπους που φλέγονται και πνίγονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News