Η σκηνή πράγματι σοκάρει: Δύο κύριοι να έχουν καθίσει στις πολυθρόνες τους και μία κυρία να στέκεται και να τους κοιτάζει αμήχανα, μέχρι και αυτή να αποφασίσει να καθίσει στον καναπέ. Και είναι ακόμα πιο σοκαριστική, όταν ο ένας από τους δύο κυρίους είναι ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, που έχει χυθεί στην πολυθρόνα, ο άλλος κύριος που έχει καθίσει στην άλλη πολυθρόνα είναι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, και η κυρία που μένει όρθια είναι η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Τα σχόλια πήγαν σύννεφο. Από τη μία βλέπουμε τον τούρκο φαλλοκράτη που κοιτάζει την γυναίκα έτοιμος να της πει «γιατί μωρή εσύ δεν βρίσκεσαι στην κουζίνα;». Από την άλλη ο ευρωπαίος φλώρος που αντί να αρνηθεί να καθίσει στην πολυθρόνα και να πάει με τη Φον ντερ Λάιεν στον καναπέ, γίνεται «Πάκης» και παρακολουθεί αμέτοχος την προσβολή στη γυναίκα.

Αργότερα φάνηκε ότι το θέμα είχε προκύψει από την εφαρμογή του πρωτοκόλλου. Με τον εκπρόσωπο της Φον ντερ Λάιεν να δηλώνει ότι η πρόεδρος της Κομισιόν θα έπρεπε να καθήσει σε πολυθρόνα δίπλα στον Ερντογάν και τον Μισέλ, αλλά τον εκπρόσωπο του τελευταίου να λέει ότι όλα προέκυψαν από την αυστηρή εφαρμογή του πρωτοκόλλου από τους Τούρκους, που δημιούργησε την ατυχή (χρησιμοποιεί το «desolate» στα αγγλικά, αλλά στη γαλλική του έννοια) κατάσταση. Αφήνοντας δηλαδή να εννοηθεί ότι οι Τούρκοι σωστά εφάρμοσαν το πρωτόκολλο –άλλο ότι εκ των συνθηκών θα έπρεπε να είχαν πράξει διαφορετικά.

Ως προς το πρωτόκολλο εκφράστηκαν και άλλες απόψεις, αλλά η πιο ενδιαφέρουσα ήταν του Ιαν Λέσερ, διευθυντή του German Marshall Fund. «Γι’ αυτό υπάρχει το πρωτόκολλο… Για να μη συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις». Προσθέτοντας όμως: «Ανεξάρτητα από το πρωτόκολλο, ας υπογραμμιστεί το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έβλεπε πώς θα φανεί το γεγονός».

Πάμε λοιπόν και σε κάτι άλλο. Η Τουρκία πρέπει να είναι περισσότερο προσεκτική από άλλες χώρες σε ένα γεγονός που αφορά την ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών; Και αν αυτό δεν είναι προκατάληψη, γιατί τότε να μη θεωρούμε ότι και κάποια άλλη χώρα θα πρέπει να είναι προσεκτική στο πώς εμφανίζεται σε θέματα βίας; Ή ακόμα και προσωπικής υγιεινής; Μήπως δηλαδή είμαστε στο σημείο που σε κάποια θέματα η εθνική προκατάληψη είναι θεμιτή, αλλά σε άλλα no, no; Και μην πει κάποιος ότι η προκατάληψη αφορούσε μόνο τη συμπεριφορά του Ερντογάν. Για παράδειγμα, στους New York Times το σχετικό ρεπορτάζ συνοδευόταν από στατιστικά στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών για την ενδοοικογενειακή βία στην Τουρκία. Στην εξέταση των προσωπικών αλλά και εθνικών συμπεριφορών το tabula rasa είναι κάτι το θεωρητικό.

Οσο για το πρωτόκολλο και τους Τούρκους, ισχύει το αξίωμα της λέσχης της περικνημίδας. Στα τέλη του 14ου αιώνα, σε έναν χορό της αγγλικής Αυλής, έπεσε η καλτσοδέτα της δούκισσας του Σόλσμπερι. Τη στιγμή που οι αυλικοί κρυφογελούσαν, ο Εδουάρδος Γ’ της Αγγλίας έσκυψε, τη σήκωσε και την επέστρεψε στη δούκισσα. Grace under unfortunate circumstances, που λένε και στο χωριό μου.

Το πρωτόκολλο θα ήταν χαμένο, αλλά η Τουρκία κερδισμένη, αν ο Ερντογάν, παρατηρώντας την αμηχανία, σηκωνόταν και παραχωρούσε την πολυθρόνα του στην κυρία. Ομολογώντας και τη δική μου προκατάληψη, κάτι τέτοιο είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα από τον κοντραπλακέ στις δημόσιες εμφανίσεις του Ερντογάν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News