Η αυθόρμητη πρόσκλησή της με χαροποίησε. Ηταν ένα ιδιαίτερο, ένα χάρμα οφθαλμών πλάσμα. Εξίσου αυθόρμητα αποδέχτηκα την πρόσκλησή μέχρι που μου έδωσε τη διεύθυνσή. «Στα εξωτικά Εξάρχεια μένουμε» έγραφε. «Οπα!» χτύπησε λαμπάκι συναγερμού το μέσα μου. Ενα «όπα» αμηχανίας, δευτερολέπτων καχυποψίας «βρε μήπως μου κάνει πλάκα», πρακτικής σκέψης «και πώς πας Εξάρχεια; Πώς αφήνεις αυτοκίνητο;», αστραπιαίων αποφάσεων «να φτάσω μέχρι ένα σημείο στο Κέντρο και μετά να πάρω ταξί. Το βράδυ όμως;».

Στο καπάκι χτύπησε το φιλαράκι μου. «Εχω ένα κάλεσμα για Εξάρχεια και σκέφτομαι πώς να πάω;». «Στα Εξάρχεια; Α πα πα! Μην πας».

Δεν είναι τρελό; Μιλάμε για καρδιά πρωτεύουσας. Η Αλεξάνδρας, η Πατησίων, το Πάρκο, τα Εξάρχεια… Πυκνοκατοικημένη περιοχή που έχει εγκαταλειφθεί στην έρμη, μαύρη μοίρα της. Το άβατο των Εξαρχείων! Το μέρος όπου δεν μπαίνει αστυνομία. Η περιοχή όπου έζησα όλη την παιδική και μέρος της εφηβικής μου ζωής. Σιγά την ανακοίνωση! Ολοι οι Αθηναίοι, σε ένα μεγάλο τετράγωνο ζούσαμε τότε!

Σαφέστατα συνυπολογίζω ότι η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα έχουν απλωθεί στο σύμπαν μας όλο. Η είδηση «συμβόλαιο θανάτου» είναι καθημερινότητα και τα νότια προάστια προπύργιο. Αλλά αναφέρομαι στην κατάντια μιας αντανακλαστικής αντίδρασης, ενός θλιβερού «Εξάρχεια; Ωχ!» όπως έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο μας.

Μελετάω με το ίδιο αντανακλαστικό ένστικτο τις υποψηφιότητες για τη δημαρχία. Ο κ. Γερουλάνος έχει στεφθεί υποψήφιος. Ο κ. Μπακογιάννης αναμένεται. Στον ΣΥΡΙΖΑ συσκέπτονται. Ας πιάσουμε τους δυο πρώτους. Ο Γερουλάνος με τη μορφή και την ηπιότητα Ιησού. Ως αποτυπωνόταν στα τετράδια της μνήμης. Ποιος συνομήλικος τα θυμάται; Από τη μια ο Ιησούς να ευλογεί και από την άλλη, στο οπισθόφυλλο, το πουλί της Επανάστασης. «Αγαπάτε αλλήλους» τον φαντάζομαι και μέχρις εκεί. Στην κυριολεξία, το «μέχρις εκεί». Πιέζω τον εαυτό μου να τον φανταστώ εν δράσει. Να «κατεβαίνει» δυναμικά Εξάρχεια, να καθαρίσει… Γελάνε και τα σπασμένα πεζοδρόμια.

Τον αδικώ; Στις δημοσκοπήσεις όμως των τραπεζιών (σας άρεσε το «δημοσκοπήσεις τραπεζιών»;) διαπιστώνω, ότι είναι μια εξαιρετική περίπτωση για όσους θέλουν να δείξουν την θυμωμένη αντίρρησή τους στην πιθανή υποψηφιότητα Μπακογιάννη. Ετσι ψηφίζουμε σε τούτα τα μέρη. Αγονα, αντίρροπα.

Οσο για τον Μπακογιάννη; Μελετάω πρόσφατες κινήσεις του… (Λατρεύω να διαβάζω «αγωνίες», πίσω από -και καλά- αυθόρμητες φωτογραφίσεις, «αθώες» συνεντεύξεις κλπ)… Θα αφήσω στην άκρη το «οικογενειακό», το φέουδο. Μην και πέσει σπορά άλλου ονόματος στα χωράφια μας, θα τη φάνε οι κάργες! Ας το αφήσω. Η τελευταία φωτογραφία του -επιλογής του- ήταν μια που τον εμφάνιζε εντός του παιδικού πάρκου του μωρού του, να υποδύεται τον χαζομπαμπά για τα γενέθλια του μικρού. Με εντυπωσίασαν οι αντοχές του παιδικού πάρκου.

Από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ήταν αυτή που παραχώρησε στον ένθερμο Δημήτρη Δανίκα. Μια συνέντευξη, που το θάμπος που λούζει τον δημοσιογράφο δεν προκύπτει μέσα από τα εμπνευσμένα σχέδια του συνομιλητή, τα όνειρα, τους στόχους που του εκθέτει για την πρωτεύουσα και τα καυτά της θέματα αλλά είναι, κάπως ως όραμα της Αγίας Πελαγίας. Είδε στο πρόσωπό του ανδρός τον αυριανό Δήμαρχο, με τη μία! «Ηρθε με χαμόγελο. Είναι κυτταρική η σχέση του με το χαμόγελο. Εξ όψεως, συμπεριφοράς, αντιδράσεων και δικής του κουλτούρας δεν εκπέμπει αιχμηρή γωνία. Κάπου εκεί (το «κάπου εκεί» σημειώστε αναγνώστες, είναι ο πρόλογος πριν από τη συνέντευξη) άρχισα να συνειδητοποιώ ότι, χωρίς να το θέλω, μπορεί να γινόμουν ο αγιογράφος του. Κάπου εκεί σκέφτηκα πως, αν ήμουν δημότης Αθηνών, θα τον ψήφιζα». ΟΛΕ!

Η τελευταία έμμεση διοχέτευση στον Τύπο για τον κ. Μπακογιάννη ήταν η άφιξή του στην Αθηναϊκή Λέσχη για να συναντήσει τον Νικόλαο και να γευματίσουν συνομιλούντες. Τον γιο του Βασιλέως Κωνσταντίνου, τον επίσης κυτταρικώς χαμογελαστό πρίγκιπα. Μάλιστα, όπως αναφερόταν μετ΄επιτάσεως, «χρειάστηκε για τη συνάντηση στο συγκεκριμένο χώρο να φορέσει τη γραβάτα του, αν και είναι αντίθετο στο cool ντύσιμό του»… Αλλος Τσίπρας μας βρήκε!… Ο πλανήτης χτυπάει 4η Βιομηχανική Επανάσταση, η πρωτεύουσά μας τινάζει πέταλα και εμείς παίζουμε τη γραβάτα…

Από ευλογία σε ευλογία! Αναρωτήθηκα αν ο περιφερειάρχης που προαλείφεται για δήμαρχος συνάντησε, με γραβάτα ή άνευ, όλες εκείνες τις ενώσεις πολιτών (σε αδιέξοδο) που αγωνίζονται χρόνια και χρόνια για το Πάρκο και του απόμενε ο πρίγκιπας. Την ίδια απορία έχω και για τον Γερουλάνο. Εν τέλει… Αλλη μια φορά, πολιτικά εγκλωβισμένη. Στα Τρίκαλα στα δυο στενά.

Ρέα Βιτάλη από Εξάρχεια. Παρεμπιπτόντως, το δείπνο ήταν σπουδαίο, ζεστό, αξέχαστο! «Σε περιμένουμε στις 17 του Νοέμβρη», το τερμάτισαν οι οικοδεσπότες. Χαμογέλασα «Γεροβασίλη». Το άφησα φλου.

ΥΓ1 Προβληματίζομαι αν ψάχναμε Δήμαρχο για την Αθήνα ή για τη Λίμνη Γενεύης.

ΥΓ2 Να ενημερώσω την νέα γενιά ότι η Πλάκα υπήρξε στα χρόνια μου, ένα αντίστοιχο «ψιλό-άβατο». Πιστέψτε με. Αλλά τότε είχε βρεθεί ένας εμπνευσμένος αστός, ο Στέφανος Μάνος, που σκεπτόταν και έπραττε «αιχμηρά». Δεν θα τον συναντήσετε στα έδρανα της Βουλής μας. Δεν θυμάμαι να του είχε πάρει συνέντευξη ο αγαπητός Δανίκας.

ΥΓ3 Η σκέψη του Κυριάκου Μητσοτάκη για επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου (που επίσης μας θλίβει για την τραγική του εγκατάλειψη) με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αναγέννηση της μεγάλης, κομβικής σημασίας περιοχής, είναι εμπνευσμένη. Η μάχη της πρωτεύουσας —σε μάχη είναι χρόνια και χρόνια η Αθήνα—, προϋποθέτει ηγέτη με όραμα, δυναμικές κινήσεις, πείσμα, αντοχή, τόλμη, θάρρος, επίμονη, συνεργασία με τις ομάδες των δυναμικών κατοίκων, των επίμονων, που άντεξαν και αντέχουν τη μάχη. Μακάρι οι υποψήφιοι να φέρονται ως έτοιμοι για μάχη, ετοιμοπόλεμοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News