Μετά τις διασπάσεις, κανένας δεν νιώθει ευτυχής. Ούτε αυτοί που φεύγουν ούτε αυτοί που μένουν. Αρα δεν πάνε να πιουν και να διασκεδάσουν. Αυτοί που φεύγουν βλέπουν ένα κομμάτι της ζωής τους να διαλύεται μέσα από απανωτές διαψεύσεις κι αυτοί που μένουν βλέπουν ένα κομμάτι του σπιτιού τους να αδειάζει ξαφνικά. Υστερα από μαχαιριές, κανένας δεν χαίρεται. Ακόμα και αν για λόγους πολιτικής επικοινωνίας αμφότερες οι πλευρές πρέπει να παριστάνουν τις αισιόδοξες για την προοπτική τους, μέσα τους κλαίνε. Ετσι είναι το κανονικό.

Βέβαια, εγώ είδα τον Κασσελάκη, μετά το τέλος της Κεντρικής Επιτροπής, να πίνει μπίρες με κάτι πιτσιρικάδες σε κάποιο υπαίθριο μαγαζί. Χαμογελαστά πρόσωπα, στιγμές χαλάρωσης και ολίγου χαβαλέ. Λες και δεν είχε τρέξει τίποτα στην πολιτική τους οικογένεια το προηγούμενο διήμερο. Το βράδυ, άλλη ανάρτηση από τον Πολάκη, να διασκεδάζει σε κρητικό μαγαζί. Φωτογραφίες με φίλους και με ανιψιούς, καταχαρούμενος και άνετος, γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια του. Λες και δεν είχε προηγηθεί απολύτως τίποτα ούτε για τον Σφακιανό.

Οι άλλοι που έφυγαν βέβαια, δεν έκαναν τέτοιες αναρτήσεις. Ως αριστεροί παλαιάς κοπής, είτε κλείστηκαν στα σπίτια τους για να κλάψουν τα γκρεμισμένα όνειρά τους, είτε μαζεύτηκαν στα μουλωχτά σε καμιά γιάφκα για να δουν τα «παρακάτω βήματα». Τα δικά τους και των αντιπάλων που εγκατέλειψαν. Ελαφρώς καταθλιπτικό κι αυτό, αλλά σαφώς πιο μέσα στη ζώσα συναισθηματική πραγματικότητα μιας ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς που πνέει τα λοίσθια. Ποιος χαμογελά ενώ νιώθει να κονιορτοποιείται;

Το ενδιαφέρον του πράγματος αφορά τους νικητές. Αυτούς που παρέμειναν με τη σφραγίδα, την (επί του παρόντος) πλειοψηφία και με την κρατική επιχορήγηση. Πραγματικά χαίρονται που αποχώρησαν οι παλιοί αριστεροί του κόμματος ή απλώς παριστάνουν τους ανακουφισμένους διότι έτσι πρέπει; Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε ζουν σε κάποιον άλλον πλανήτη, όπου το συναισθηματικό αποτύπωμα είναι μηδενικό. Ακόμα και κακό σπυρί να έχεις βγάλει στο κορμί, την ημέρα που το νυστερίζεις δεν γελάς, πονάς.

Αν, πάλι, λένε ότι είναι υποχρεωμένοι να παριστάνουν τους άνετους, τους «δεν τρέχει τίποτα» και τους «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου στον στάβλο», ενώ εντός τους θρηνούν και ανησυχούν, τότε να μου επιτρέψουν να μην τους πολυπιστεύω. Ενδεχομένως κάποιοι εκεί μέσα να διάλεξαν την παραμονή τους υπό τον Κασσελάκη ως το μη χείρον, βλέποντας ότι οι φευγάτοι θα πάνε κατά διαόλου. Αυτοί ίσως θλίβονται και ανησυχούν.

Αλλά δεν πιστεύω ότι ο Πολάκης έχει αυτή την πεποίθηση. Και όσο ακούγοντας τον Στέφανο νιώθω σαν να ακούω τον Παύλο, βεβαιώνομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που απέμεινε βαδίζει προς τον πολιτικό γκρεμό με την σιγουριά και την αναισθησία ενός υπνοβάτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News