Στην υπέροχα σουρεαλιστική δεκαετία του ’90 είχα γνωρίσει τον Γιώργο Σακελλαρόπουλο. Είχαμε πιει καφέ στο Ψυχικό και του είχα πάρει συνέντευξη για κάποιο περιοδικό με το οποίο συνεργαζόμουν τότε. Είχε μόλις τελειώσει η πολύ δημόσια σχέση του με την τρανσέξουαλ celebrity, πρώην εκδιδόμενη και τότε μοντέλο, Τζένη Χειλουδάκη, και ο ίδιος έπινε εκείνο το πρωί καφέ στον ήλιο μεν, χωρίς στον ήλιο μοίρα δε· χωρίς δουλειά, χωρίς την Τζένη, χωρίς την οικογένειά του και χωρίς την αξιοπρέπειά του.

Ο Σακελλαρόπουλος, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει πολύ θαρραλέα τη δημόσια κατακραυγή, είχε απολυθεί από τη δουλειά του, τον είχε εγκαταλείψει η σύζυγός του με τα παιδιά τους, είχε γίνει πανελλαδικά περίγελος και τραγούδι από τον Ρασούλη, και τελικά τον άφησε και η Τζένη, η οποία λίγο αργότερα παραδέχτηκε ότι απλώς τον εκμεταλλεύτηκε. Εκείνος, όμως, την είχε ερωτευτεί. Και αποφάσισε να το ζήσει.

Θυμάμαι ότι όσο μιλούσαμε –κυρίως εκείνος μιλούσε, όχι μόνο επειδή ήταν ο συνεντευξιαζόμενος, αλλά περισσότερο επειδή ήθελε τόσο πολύ να «τα πει» σε ένα αυτί που τον άκουγε με συμπάθεια και κατανόηση– η βασική μου σκέψη ήταν μια:

Μετά από όσα είχαν συμβεί, ακόμη κι εγώ που είμαι πάρα πολύ ανοιχτός άνθρωπος, ή, τουλάχιστον, έτσι μου αρέσει να πιστεύω, έβλεπα μπροστά μου ένα θύμα, έναν ευάλωτο άνθρωπο, έναν συμπαθέστατο άντρα, έναν σοβαρό αν και ίσως λίγο βαρετό συνομιλητή, κάποιον που βρίσκεται άδικα σε τόσο δυσμενή θέση, αλλά αδυνατούσα να δω το βασικό. Την επαγγελματική του ιδιότητα.

Δεν μπορούσα να δω στο πρόσωπό του έναν εισαγγελέα.

Σαν να είχε απογυμνωθεί από αυτήν την ιδιότητα, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ δικαστικός, σαν να ήταν αδύνατον ένας άνθρωπος τόσο ανθρώπινος και άρα με ανθρώπινες αδυναμίες να μπορούσε να είναι ταυτόχρονα κάποιος που δικάζει και αποφασίζει για τις τύχες των άλλων ανθρώπων.

Ο Σακελλαρόπουλος κατέληξε όπως κατέληξε όχι επειδή ερωτεύτηκε την Τζένη Χειλουδάκη και εκείνη τον εργαλειοποίησε, σιγά το πρωτότυπο… Συμβαίνει καθημερινά με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού σε όλον τον κόσμο.

Το δικό του πρόβλημα ήταν ότι ήταν εισαγγελέας. Κι εγώ, όπως πολλοί από εμάς, είχα πάντα στο μυαλό μου τους δικαστικούς σαν κάποια μορφή Τεχνητής Νοημοσύνης, που απομονώνει τα γεγονότα και τα δεδομένα και παράγει αποτελέσματα με βάση αυτά και μόνο, χωρίς προσωπική προκατάληψη και ανθρώπινη αδυναμία. Ή, και αν την έχει, δεν μας τη δείχνει.

Κανείς δεν εξέτασε τότε, στην περίπτωση του Σακελλαρόπουλου, εάν ήταν ένας καλός δικαστής. Είχε παραβεί δημοσίως έναν κανόνα πιο σημαντικό από εκείνους που καθόριζαν την επαγγελματική του επάρκεια: είχε αποκαλύψει τις ανθρώπινες αδυναμίες του.

Ο πρώην αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Αναστάσιος Κανελλόπουλος, κάνει ακριβώς το ίδιο, με πολύ διαφορετικές, βέβαια, παραμέτρους. Και δεν το κάνει τώρα, που ήρθε στη δημοσιότητα λόγω του Κασιδιάρη. Το έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό, από τότε που είχε ιδρύσει τον περιθωριακό πολιτικό σχηματισμό ΕΑΝ, ξεκάθαρα εθνικιστικό, ξενοφοβικό και πολύ δεξιό, στα όρια αυτού που αποκαλούμε δημοκρατικό τόξο, ίσως και πέρα από αυτά.

Κανείς δεν είχε δώσει τότε σημασία, όπως κανείς δεν θα έδινε και στον Σακελλαρόπουλο, εάν είχε κάνει τα ίδια που έκανε όχι με την Τζένη Χειλουδάκη, αλλά με κάποια γειτόνισσά του.

Ξέρουμε αν ήταν καλός δικαστής ο Κανελλόπουλος; Προσωπικά δεν έχω ιδέα. Καλό θα ήταν να το μαθαίναμε. Επηρέασε η ιδεολογία του τις αποφάσεις του; Ούτε αυτό το ξέρω, αν και πιθανώς ναι, είπαμε οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, όχι ΤΝ. Που και η ΤΝ ακόμη είναι προκατειλημμένη, όπως βλέπουμε πλέον, ακριβώς επειδή την προγραμματίζουν άνθρωποι.

Τι κάνεις, λοιπόν, σε αυτήν την περίπτωση; Περνάς τους υποψήφιους δικαστικούς από ορό της αλήθειας για να αποκαλύψουν τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους ή ρίχνεις τα χαρτιά να δεις αν θα κάνουν κάποτε παράνομο δεσμό με τρανσέξουαλ μοντέλο του Κωστέτσου;

Αντίστοιχα, τι κάνεις με τους δασκάλους; Που επάνω τους θα πέσει η διαμόρφωση του παιδιού σου στις πιο κρίσιμες ηλικίες και κινδυνεύεις να του λένε τα τέρατα, όπως συχνά συμβαίνει;

Τι κάνεις με τους γιατρούς, που από αυτούς εξαρτάται συχνά η ζωή σου και αυτοί μπορεί να είναι παρανοϊκοί αντιεμβολιαστές;

Σε τι βαθμό μπορείς να αποκλείσεις τους δημόσιους λειτουργούς –σε όποιο μετερίζι– λόγω των ιδεολογικών τους απόψεων και ανεξαρτήτως των επιδόσεών τους; Πόσο δημοκρατικό είναι να διορίζεις μόνο απόλυτα δημοκρατικούς δικαστές και μάλιστα με την έννοια της δημοκρατίας όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ προσωπικά ή η πλειοψηφία καθ’ εκάστην;

Είναι πολύ σημαντικά ερωτήματα και μη βιάζεστε, δεν απαντώνται ελαφρά τη καρδία, όχι επειδή θέλουμε να «ξεπλύνουμε» τους κασιδιαρικούς, αλλά ακριβώς επειδή εμείς δεν είμαστε κασιδιαρικοί. Είμαστε από την άλλη πλευρά, εκείνη της δημοκρατίας και η δημοκρατία το έχει αυτό το «κουσούρι»: κανιβαλίζει συχνά τον εαυτό της, επιτρέποντας και στους ιδεολογικούς της αντιπάλους να υπάρχουν και να την αμφισβητούν και να την πολεμούν. Αλλιώς δεν θα ήταν δημοκρατία.

Η δημοκρατία, όμως, έχει και ένα πανίσχυρο όπλο απέναντι σε όλα αυτά και όλους αυτούς: τους θεσμούς και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Εάν αυτά δουλεύουν αποτελεσματικά, τότε κανένας εισαγγελέας και κανένας δάσκαλος και κανένας γιατρός και κανένας οτιδήποτε δεν μπορεί να την υπονομεύσει.

Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι στον κάθε Κανελλόπουλο, Κανελλόπουλοι υπάρχουν και θα υπάρχουν, 7% πήρε η Χρυσή Αυγή, γιατί το ξεχνάμε μονίμως αυτό; Δεν είχε και δικαστικούς και δασκάλους και γιατρούς και τα πάντα όλα αυτό το 7%; Γιατί όχι; Επειδή σπουδαγμένος σημαίνει και δημοκρατικός; Αλήθεια; Από πότε;

Αυτό το 7% είναι εκεί έξω και δικάζει και διδάσκει και κάνει ό,τι κάνει και δεν το ξέρεις καν, απλώς διότι δεν αποκαλύπτεται με τόσο κραυγαλέο τρόπο. Υπάρχει όμως. Και μπορείς να θέσεις εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή, όχι όμως και όσους την ψήφισαν…

Το ζήτημα είναι οι μηχανισμοί της δημοκρατίας.

Το ζήτημα είναι η λειτουργία των θεσμών. Με τέτοιον τρόπο ώστε να μην εξαρτώνται από τους λειτουργούς τους, αλλά οι λειτουργοί τους από αυτούς.

Δεν είναι οι δικαστικοί, με λίγα λόγια, που πρέπει να είναι ντε και σώνει δημοκρατικοί ή προοδευτικοί στις απόψεις τους, είναι η Δικαιοσύνη που πρέπει να λειτουργεί σωστά και να υπηρετεί τη δημοκρατία.

Αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι:

Το κάνει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News