Γεια σου. Λέξη πληθωρική αφού χωράει αποχαιρετισμούς και καλωσορίσματα. Και είπα να γράψω και φέτος τα «γεια σου» τα δικά μου. 

Γεια σου στην ειρήνη. Ποιος να μας το έλεγε; Τόσο δεδομένη που την είχαμε, μέχρι και που γελάγαμε μ΄εκείνες τις καλλονές των καλλιστείων ενός «κάποτε», που στο μόνιμο ερώτημα «Τι θα ευχόσουν;» κοινότοπα απαντούσαν «Ειρήνη στον κόσμο». Μα, είναι αλλιώς οι μέρες μας. Αντί οι ηγεσίες ν΄ανασκουμπώνονται  για ειρήνευση  προετοιμάζονται για πολέμους. 

Γεια σου στα πολεμικά αδιέξοδα και στα ακυρωμένα αντανακλαστικά μας. Πώς μας το κατάφεραν; Λες και παρακολουθούμε έργο. Μα, είναι άνθρωποι. Μα, είναι παιδιά. Παιδιά που μπολιάζονται με όσα στοιχεία «πρέπει» για να εργαλειοποιηθούν  εν συνεχεία ως πολεμικές μηχανές. Τι ανακύκλωση μίσους διαρκείας; Πώς το αφήνουμε έτσι; Μέχρι πού, μέχρι πότε; 

Γεια σου στην Ευρώπη. Την τύχη μας να γεννηθούμε σ΄ετούτο το σημείο γης, πολιτισμού επί γης. Θα τη διαφυλάξουμε; Πώς μπατάρει έτσι; Τόσο δραματικά ακέφαλη; Τόσο βραδυκίνητη; Αμήχανοι και ανίκανοι νάνοι της πολιτικής ηγούνται λαών που ταξιδεύουν αταξίδευτα. Πού πάμε; 

Γεια σου στον λαϊκισμό. Πυροδοτημένος ύπουλα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί που όλοι εντοπίζουν τον όμοιό τους. Ο ανώμαλος συναπαντιέται με τον ανώμαλο και ελαφρώνεται η ανωμαλία του ως ομαλότητα, ο βλάκας θα ανδρωθεί σε βλάκας με άποψη, ο σκεπτόμενος, αχ κλάψε τον σκεπτόμενο, θα συναπαντηθεί με τον άλλον σκεπτόμενο και θα αποκλείσουν τον βλάκα… (Επί του υπολογιστή είναι εύκολο). Άρα δεν θα υπολογίσουν σωστά, θα υποτιμήσουν την δύναμή του βλακός, όταν μάλιστα έχει αυτό-εξυψωθεί σε βλαξ με άποψη (το πιο επικίνδυνο είδος)….Και ξαφνικά μια μέρα!…Θα ξυπνήσουμε όλοι αντάμα να ψηφίσουμε. Θυμόμαστε ακόμα πώς είναι να ζεις αντάμα; Υπάρχουν δυνατοί ηγέτες να περπατήσουν μπροστά από όλους μας και να φέρουν ισορροπία; Ή κατορθώσαμε ηγεσίες τσαρλατάνους που καθρεπτίζονται φιλήδονα στα μάτια των λαών; 

Γεια σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην Δημοκρατία. Στις ευκαιρίες για «ταξίδι» σε κάθε είδους μόρφωσης. Στις ευκαιρίες ανάδειξης ταλαντούχων. Οι δυο όψεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μα… Εύκολη την έχεις την Δημοκρατία; Η Δημοκρατία είναι το πιο απαιτητικό πολίτευμα. Είναι όλοι ικανώς προετοιμασμένοι,  έχουν «μορφωθεί» τάξη τάξη (σχολική); Ή απλώς σαλτάρουν; Αλλά ποιος τα λογαριάζει αυτά; Η Δημοκρατία εξευτελίζεται στο να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει. Δικαιωματισμός, λέγεται. Η απόλυτη μόλυνση της Δημοκρατίας. 

Γεια σου στην αντιμετώπιση των παιδιών ως εύθραυστα κινέζικα βάζα. Και συγχρόνως, στην αντιμετώπιση της ψυχής των παιδιών ως απόλυτης αντοχής στα πάντα. Το έχουμε χάσει με τα παιδιά; 

Γεια σου στη βία των παιδιών. Με τινάζει στον ύπνο μου ότι μπήκαν και τα κορίτσια στο κόλπο της βίας, της χειροδικίας. Υπολογίζοντας στο πρωτογενές «υλικό» της γυναίκας να διαφυλάσσει τη ζωή. Μα, υπάρχει ακόμα σύνδεση με τα πρωτογενή «υλικά» του ανθρώπινου είδους; Μπορώ ακόμα να αναφέρομαι σε αυτά; 

Γεια σου στην δραματική αύξηση των διαζυγίων. Γεια σου στο σταθερό έδαφος μιας σχέσης γονιών, που το κάθε παιδί έχει ανάγκη να πατάει γερά και αδιάκοπα τα ποδαράκια της ψυχής του.

Γεια σου στον ρόλο του πατέρα όπως εξελίχθηκε στις μέρες μας. Τόσο που με συγκινεί. Τους παρατηρώ στις συγκεντρώσεις γονέων στα σχολεία, στις παιδικές χαρές, στο σούπερ μάρκετ. Δεν είναι χομπίστες, είναι full time πατέρες. Γειά σου σε όσους παραμένουν βαθιά νυχτωμένοι. 

Γεια σου σε ανθρωπάρια γυναικοκτονιών. Αλλά και στη φράση εκείνης της γυναίκας «Μην ρωτάς γιατί έμενα. Ρώτα με πώς έφυγα». Περίπλοκο πράγμα η κακοποίηση. Και τόσων πολλών ειδών οι κακοποιήσεις. 

Γεια σου στον αυθάδη ενικό αριθμό «Θέλω ένα παιδί», «Ήρθε η ώρα που το βιολογικό μου ρολόι ζητάει παιδί». Σύντροφο ζωής ή δότη σπέρματος; Το βάρος ευθύνης ενός παιδιού είναι δυσθεώρητο στην πλάτη ενός. Έχουμε αντίληψη;  

Γεια σου στην είσοδο τσαρλατάνων στο λειτούργημα του ψυχοθεραπευτή. Αυτούς τους επικίνδυνα αστείους «Αξίζω- αξίζω- αξίζω», το ακοπίαστο . Αρχίδια αξίζεις. Είναι χρονοβόρα και κοπιώδης η διαδρομή κτισίματος ενός υγιούς «εγώ», με ύψιστο και μοναδικό στόχο να εξελιχθεί σε ένα «εμείς», υγιούς συμβίωσης. Επιτέλους ας διαφυλάξουν το λειτούργημά τους. 

Γεια σου στους σημαντικούς μου που συντροφεύουν τη ζωή μου. Και όσα μαζί τους, κοντά τους αξιώνομαι. Συχνά με πιάνω να ψιθυρίζω μέσα μου, φέρνοντας στη σκέψη μου τα πρόσωπά τους ένα ένα, κάπως ως μάντρα, ως προσευχή, έναν στίχο του Κωστή Παλαμά «Στην αργατιά, στη χωρατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι, ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη. Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου. Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά  μου». 

Γεια σου στις φωτογραφίες, όπως τις μελετάω στο κινητό μου, περιδιαβαίνοντας τη χρονιά που έφυγε… Με τον Κώστα μας στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί είχε ξεκινήσει ο χρόνος 2024. Η Λίλα μας στην Κένυα με ένα σωρό παιδάκια αγκαλιά, μοιάζει να είναι η ψυχή της όλη. Πιο κάτω; Η κόρη της Φωτεινής με το φόρεμα που της είχα κάνει δώρο. Αστράφτει! Βρήκε η καρδούλα της λιμάνι και αδελφό. Τον Αγγελο. Θυμάμαι τη φράση της Φωτεινής σε μια «ΚΕΡΑΙΑ»: «Μερικές στιγμές νομίζω θα σκάσω από ευτυχία». Πανύψιστο η υιοθεσία.

Μετά; Η μαμά μου με ανοιχτά τα χέρια, σαν αγκαλιά τεράστια, μπροστά σε ένα από τα καλοστρωμένα της τραπέζια. Την αγαπάω. Τι τεράστια η διαδρομή της σχέσης μάνας-κόρη! Εύκολη την έχεις; Με συγκινεί όπως με συστήνει στο γήρας.

Μετά; Με την Νίκη, την Άντα και τη Μαρία στο Παρίσι. Τι γέλια! Τι ευλογία τα γέλια! Λες να ξέχασαν οι άνθρωποι να γελάνε; Και η έκθεση του Ρόθκο. Και αξημέρωτα να γράφω, να γράφω, να γράφω το τέταρτο βιβλίο μου. «Το ψυχόμετρο». Ναι, αυτός θα είναι ο τίτλος. Αν υπήρχε μια μέτρηση για την ψυχή! Όπως για το ζάχαρο, για τη χοληστερίνη. Να ξέρουμε πότε σακατεύουμε τα όρια της, πότε αρρωσταίνουμε πριν αρρωστήσουμε…

Και μετά; Το ταξίδι μας στη Χάγη, όλοι μαζί. Το γεύμα στο «Catch by Simonis». Ο οικογενειακός μας σαματάς, η βαβούρα αγάπης που μου γαληνεύει την ψυχή. Ο αγώνας για να συντονίσουμε μια φωτογραφία που να χωράμε όλοι. Ο Γιάννη όπως στρέφει το κεφάλι του Μαξιμούλη προς τον φακό. Μεγάλη υπόθεση ότι κυρίως «χωράμε» ο ένας τον άλλον.

Μετά; Καλεσμένη σε σχολείο να παρακολουθήσω με τα παιδιά το επεισόδιο της «ΚΕΡΑΙΑΣ» «Μια Ελληνίδα στο Άουσβιτς» αφιερωμένο στη Βάσω Σταματίου με τον αριθμό 82224. Αχ βρε Βάσω μου! Αραγε βλέπεις από ψηλά; Υπάρχουν εκπαιδευτικοί σαν την Ξένια Κατσαρού που το οργάνωσε αυτό; Υπάρχουν. Υπάρχουν. Όπως και η δίψα των παιδιών να μάθουν. Υπάρχει, υπάρχει! Οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο.

Μετά; Τραγούδι «Ζωή ζωένια». Και με τον Τάσο Μελετόπουλο και τη Μάρθα Φλιτζήρα να γράφουμε στο στούντιο. Πρωτόγνωρα όλα. Στίχοι που γράφτηκαν από φανάρι σε φανάρι. Εκείνη τη μέρα που μαύρα συναισθήματα με κατέκλισαν. Και ξέρετε πώς είναι; Σαν μύγες που όσο τις διώχνεις τόσο πιο απειλητικές ξαναγυρίζουν πάνω σου. Και είπα μέσα μου «Κάνε τα συναισθήματα δημιουργία και μόνο έτσι θα ησυχάσεις». Κι έτσι έκανα. «Ζωή ζωένια είναι αυτή. Αυτή, πουλάκι μου, η ζωή. Να πέφτεις κάτω χαμηλά, μετά ν΄απλώνεις τα φτερά». Ανθρωπένια πράγματα. Έτσι δεν είναι; Και το τραγουδάει πια η εγγονή μου η Εριέττα (τι γούστο την κάνω!) και έχουμε ακόμα έναν δικό μας κωδικό συνεννόησης.

Μετά; Ταξίδι Πορτογαλία. Στην οικογένεια του Αριστείδη και της Μόνικας. Ωκεανός, καρδούλα μου! Ατλαντικός. Στ΄αφτιά μου ο ήχος του. Μαζί με έναν ωκεανό αναμνήσεων ευλογημένων. Τι να λέω; Ποια λέξη; Ποιες λέξεις; Όλα συναίσθημα. Και το βράδυ πάντα στο Por do sol. Μα απ΄όλα τα αξιοθέατα… Τα λακάκια της Ρέας Μαρίας όταν γελάει και τα ματάκια της Βικτώριας όταν βλέπει τσάντα…Πλήρης! Πλήρης στιγμών.

Μετά; Η Εύη! Εφτασε το θηρίο Ανταρκτική! Πριν τις χημειοθεραπείες αποφάσισε το «Όνειρο ζωής» της. Και έρχεται στη σκέψη μου η φράση της Μαρίας Κατσικαδάκου από μια «ΚΕΡΑΙΑ»: «Όλοι μας  έχουμε να ζήσουμε δυο ζωές. Την δεύτερη τη ζεις μόλις αντιληφθείς ότι έχεις μόνο μια». Αχ βρε Μαρία!

Μετά; Επανέκδοση του πρώτου μου βιβλίου «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» και μελέτη του εξώφυλλου από τον Γιάννη Τοκαλατσίδη. Με συγκίνησε. Μετά; Αίγινα. Εκείνο το κομβικό ταξίδι και η υπενθύμιση μέσω μιας σταγόνας. Τα όρια. Ξεχνιέται ο άνθρωπος.

Μετά; Καλαμάτα. Πώς προέκυψε στη ζωή μου ως αδυναμία; Και μυστήρια ενώθηκε με την κηδεία του μπαμπά της Αθηνάς. Και βρεθήκαμε οι φίλες χωρίς συνεννόηση. Η Άννα, η Δήμητρα. Καταφύγιο η φιλία. Τα περισσότερα τα έχουμε πει χωρίς ούτε λέξη. Μετά; Λονδίνο. Μαζί του ευτυχισμένη.

Μετά; Ιούνιο με τις εγγονές μας. Ευτυχισμένοι. Τήνος, πάντα και πάντα. Και μπαλαρίνες γύρω από την ελιά μας να χορεύουν. Και θάλασσα. Όλο τον χρόνο θάλασσα. Έτσι μόνο βαφτίζεται ο άνθρωπος «νέος άνθρωπος», αν και, όσο παλιός. Είναι δυνατόν να κολυμπιέται μόνο καλοκαίρι η θάλασσα η ελληνική; Τόσο δώρο άδωρο! Να, και σε μια άλλη φωτογραφία, μια άλλη παρέα. Η Λήδα, ο Νίκος, η Θεοδώρα, ο άλλος Νίκος. Τι να πρωτοθυμηθείς; Και σε άλλη ο Ηλίας με τον Κριστόφ και η Αθηνά με τον Ευριπίδη. Και το τραγούδι Felicita. Τα γέλια και τα βουρκώματά θα μας μείνουν από τη ζωή μας.

Μετά; Ο Γιώργος, η Λίλα, η Φωτεινή. Άραγε να βλέπει ο Διονύσης από τον ουρανό; Μετά; Ο Κώστας για σπουδές Ιαπωνία. Και λούζομαι την ευλογία. Μπροστά στο πέταγμα των παιδιών, τύφλα να έχει η πτήση των πουλιών. «Πάρε με όταν φτάσεις». «Έφτασες;». Ωχ! Ωχ! Αποκλείεται πια να πει γονιός αυτή τη φράση και να μην νοιώσει μπουνιά στην καρδιά. Πόσοι δεν έφτασαν… Θεέ μου!

Μετά; Σε μια φωτογραφία όλη η ομάδα της «ΚΕΡΑΙΑΣ». Χαμογελάμε. Σε ένα ταβερνάκι στο κλείσιμο και αυτού του κύκλου. Μόλις είχαμε τελειώσει το επεισόδιο για την Σκλήρυνση κατά πλάκας. Πόσους αξιόλογους ανθρώπους και πάλι γνωρίσαμε, συνομιλήσαμε, πόσα μας συνέδεσαν… Με πόσα βλέμματα σφιχτά αγκαλιαστήκαμε, πόσες φράσεις ανεξίτηλα έγραψαν μέσα μου… Τι ηρωϊκή περίπτωση ο κάθε άνθρωπος. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Να είμαστε χρήσιμοι. Ό,τι κάνουμε να έχει λόγο. Κλείνω τα μάτια, τρέιλερ περνάει η χρονιά… Από το 2024 στο 2025. Εν ζωή και εν ροή… Ευγνώμων, ευγνώμων, ευγνώμων….(Και αυτόματα ως μάντρα, ως προσευχή, ως επικάλυψη μιας περίεργης ντροπής… Ο στίχος από το ποίημα του Κωστή Παλαμά: «Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου. Ντρέπομαι για τη ζέστα μου…»)

Καλή χρονιά αναγνώστες μου. Χειμώνας έξω. Στα 8,025 δισεκατομμύρια πληθυσμό γης σας εύχομαι να αξιωθείτε τους ανθρώπους σας. Και να πληθύνετε συμπολίτες, συνανθρώπους σωστούς. Δεν διανοείστε πόση δύναμη έχουν δύο μαζί! Πόσοι πολλοί είναι το δυο. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News