Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή, στο φεστιβάλ της Νεολαίας του, ο stand-up comedian εμφάνισε έναν δικτάτορα να υβρίζει τον Πρωθυπουργό; Φυσικά και δεν ευθύνεται, δεν επρόκειτο, δηλαδή, για συνειδητή πολιτική επιλογή. Ο comedian μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει, για όποιον θέλει. Υπάρχει ακροατήριο που αποδέχεται και απορρίπτει. Αλλωστε, μεγάλο μέρος του κοινού στο «Σπούτνικ» υιοθετεί και το σύνθημα και τον Πούτιν.

Ωστόσο, υπάρχει πρόβλημα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν στην Κουμουνδούρου νομίζουν ότι τους κάνει καλό η εικόνα που κυκλοφορεί στο δίκτυο, δεν εκτιμούν σωστά. Εντάξει, δεν τραυματίζει και το κομματικό προφίλ, ενδεχομένως να το ενισχύει και σε κάποιες κατηγορίες. Ομως, επειδή εκλογές κερδίζεις μόνο με τον κυρ Παντελή, ίσως χρειάζονται δεύτερες σκέψεις. Μπορεί να τον απεχθάνονται, αλλά τους είναι απαραίτητος περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται επειδή υιοθετεί υβριστικά συνθήματα και τα κομματικά τρολ καταφεύγουν σε αγοραίο λόγο. Εχει ενδιαφέρον αυτή η παρατήρηση γιατί θυμίζει την κότα και το αβγό. Δεν είναι ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνει το επίπεδο του δημοσίου λόγου. Είναι ένα δυναμικό κομμάτι του κοινού του που διαλέγεται πολιτικά με αυτό το ύφος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να το παρακολουθήσει. Και εν ανάγκη, να μιλήσει και στη γλώσσα του. Πού θα αφήσει, δηλαδή, την πιτσιρικαρία και τους wannabe επαναστάτες; Στους Βαρουφάκηδες; Πάντως το φαινόμενο προσφέρει στους μεγαλύτερους την ευκαιρία να παρατηρήσουν και την εξέλιξη της νεολαίας. Οι παππούδες των σημερινών παιδιών τραγουδούσαν Θεοδωράκη, διάβαζαν Μαρξ και απήγγειλαν τσιτάτα. Οι γονείς τους ήταν νέοι χλιαροί, όπως τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου. Και τώρα οι πιτσιρικάδες πολιτικολογούν με όρους social media. Είναι η εποχή. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εκφράσει αυτό που βρίσκει διαθέσιμο.

Είναι ένα κόμμα που ακολουθεί συγκεκριμένες κοινωνικές τάσεις, trends στη γλώσσα του λαού μας. Πριν από δέκα χρόνια καβάλησε το κύμα της οργής, το οποίο ήταν τόσο ψηλό, που τον οδήγησε στην εξουσία. Αντίστοιχα επιχειρεί να κάνει το ίδιο. Αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται. Σήμερα θα περίμενες να πουλήσει ένα προϊόν που θα φαίνεται, τουλάχιστον, καλύτερο από το ανταγωνιστικό του. Αυτό κερδίζει τις εκλογές σε κανονικούς καιρούς, όταν πείθεις ότι είσαι καλύτερος από τον αντίπαλό σου, πιο ικανός, πιο αξιόπιστος, με πιο στιβαρά χέρια. Η οργή βοηθάει, αλλά δεν φτάνει. Δεν μπορείς να πετάς πέτρες στα παράθυρα. Οφείλεις να βρεις κλειδί για την πόρτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News