Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα προβάλλεται ως μια χώρα πολύ θελκτική για τους ψηφιακούς νομάδες. Η αλήθεια είναι ότι οι ψηφιακοί νομάδες (πολύ παράξενη έκφραση αυτή για ανθρώπους που καμία σχέση δεν έχουν με σκηνές στην έρημο και καμήλες) υπάρχουν και είναι και πολλοί. Και είμαι μια από αυτούς. Και ως μια από αυτούς θέλω να πω ότι εμείς οι ψηφιακοί νομάδες αγαπάμε πολύ τις ωραίες παραλίες, ή τα αξιοθέατα, ή τα ταξίδια, ή ο,τιδήποτε, αλλά βασικά αγαπάμε πιο πολύ απ’ όλα ένα πράγμα που μας είναι παραπάνω από απαραίτητο: Το ίντερνετ… 

Κάθε πρωί η ίδια ιστορία: Κοιταζόμαστε οι ντίτζιταλ νομάδες, πάνω από τον καπουτσίνο μας, ανοίγοντας τα λάπτοπ μας, διασκορπισμένοι στα τραπεζάκια του καφέ και η αγωνία είναι ζωγραφισμένη στα μάτια μας: Ρεύμα δεν μας νοιάζει αν έχουμε, στην ελληνική επαρχία είσαι μην θες και ρεύμα συνέχεια. Εξάλλου έχουμε χρυσοπληρώσει όλοι το λάπτοπ με το μηλαράκι και κρατάει και 7 και 8 ώρες χωρίς ρεύμα, μην σου πω μπορεί να δώσει ρεύμα και στην ευρύτερη περιοχή άμα χρειαστεί. Αλλά ΙΝΤΕΡΝΕΤ; Τι εννοείς «δεν έχουμε ίντερνετ;». 

Η αγωνία κορυφώνεται καθώς ο πρώτος ανοίγει τη σύνδεση. Ολα τα βλέμματα καρφώνονται επάνω του. Εκείνος, σαν υπεύθυνος για τις ζωές όλων μας, παίρνει βαθιά ανάσα και τελικά δίνει το πολυπόθητο σήμα: Habemus Internet. Θα τη βγάλουμε και σήμερα. 

Αυτόμάτως η ατμόσφαιρα αλλάζει, όλοι χαρούμενοι χωνόμαστε στα λάπτοπ μας, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, άλλος κάνει ζουμ, άλλος σκάιπ, άλλος γράφει σαν μανιακός (α, εγώ είμαι αυτός), άλλος κοιτάει τα μέιλ και κλαίει, γενικά όλα αυτά τα ντίτζιταλ σημάδια ζωής. 

Και ξαφνικά μια εκκωφαντική σιγή εξαπλώνεται πάνω από την περιοχή. Τα βλέμματα σηκώνονται από τα λάπτοπ και αναζητούν με αγωνία των υπολοίπων: Κι εσύ; Σου έπεσε κι εσένα; Αρα δεν είναι μόνο το δικό μου; Οχι, δεν είναι… Χάσαμε το ίντερνετ. Πανικός. 

Μην γελάτε. Ο άλλος δίπλα μου είναι στις ναυλώσεις, παίζονται εκατομμύρια κάθε που του πέφτει η σύνδεση. Ο απέναντι είναι κάτι σε κάτι γερμανικές τράπεζες, δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς, έχω καταλάβει ότι βρίζει πολύ άσχημα στα γερμανικά· οι Γερμανοί είναι πολύ ψύχραιμοι άνθρωποι γενικώς, εκτός αν προκύψει εντελώς τυχαία κάποιος παγκόσμιος πόλεμος, ή τους πέσει το ίντερνετ. Πολύ τον φοβάμαι αυτόν μην μας διπλασιάσει το χρέος την επόμενη φορά που θα κοπεί η σύνδεση. 

Ο Αγγλος παραδίπλα κάνει σύσκεψη και διηγείται διάφορα και ξαφνικά μένει να διηγείται μόνος του στη μπουκαμβίλια, ο Ελβετός μιλάει με κάποιον στο Χονγκ Κονγκ ο οποίος έχει γραμμή μερικών εκατομμυρίων μεγκαμπάιτ κι εμείς παλεύουμε με τα 24 που πότε είναι 24 πότε είναι 4, ποτε δεν είναι τίποτε…

Να βάλεις 4G θα πείτε. Σωστά. Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Γυρίζουμε γύρω γύρω στα τραπέζια, ο ένας με τον άλλον και κάνουμε ακατάληπτες στον έξω κόσμο κουβέντες, όπως «εμένα έχει τρεις γραμμές αλλά καθόλου download», «δώσε λίγο Cosmote να σου δώσω λίγη Vodafone», «μπιπ ο Cosmote», «μπιπ και η Vodafone», κ.λπ.  

Στην Ελλάδα, στο μεταξύ, έχουμε πανάκριβη τηλεφωνία και ίντερνετ. Χρυσή. Το κόστος εδώ για υψηλές ταχύτητες είναι έως και 140% υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η έκθεση της Eurostat που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2022 διαθέτοντας στοιχεία μέχρι και τον Οκτώβριο του 2021, κατέγραψε ότι η Ελλάδα αποτελεί από τις ακριβότερες χώρες στην Ευρώπη στις χρεώσεις ίντερνετ, ειδικά σε αυτές με ταχύτητες από 100 Mbps και πάνω. Η έκθεση σημείωσε ότι στην Ελλάδα το 2021 υπήρξε μείωση τιμών στα πακέτα συνδέσεων με ίντερνετ έναντι του 2020, ωστόσο το κόστος για τους χρήστες 100-200Mbps σε 3Play πακέτα αυξήθηκε κατά 2%. Με λίγα λόγια, αν θες (σχετικά) γρήγορο ίντερνετ, θα πρέπει να βάλεις πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη, αλλιώς βολέψου το 2023 με 24Mbps. Γιατί άραγε;

Φταίει το γεγονός ότι δεν έχουμε υποδομές; Η πολιτική των εταιρειών; Η αντίληψη ότι «έλα μωρέ, ό,τι κι αν του πεις θα το πληρώσει, αν μπορεί ας κάνει κι αλλιώς»; Ολα τα παραπάνω; Και γιατί δεν έχουμε υποδομές; Δεν έχουν αρκετά κέρδη οι εταιρείες για να φτιάξουν; 

Η κάλυψη της χώρας με οπτικές ίνες είναι επίσης πάρα πολύ χαμηλή, με μόλις 1 στα 5 νοικοκυριά να έχει πρόσβαση σε αυτές. Εμένα, να σας πω την αμαρτία μου, με παίρνει η τηλεφωνική εταιρεία και μου λέει «βάλαμε οπτική ίνα στη γειτονιά σας, θέλετε;» και απαντάω «να την αφήσεις ήσυχη τη σύνδεσή μου, θα σου κόψω το χέρι αν την πειράξεις». Δεν φταίω. Διότι κάθε, μα κάθε φορά που πήγα να αναβαθμιστώ σε κάτι καλύτερο απ’ αυτό που είχα πριν, έμεινα για μέρες χωρίς το τίποτα. Τη μία έφταιγε το φερέσυχνο, την άλλη δεν ήταν ούριος ο άνεμος, την άλλη ήταν βαρύς ο στίβος και ο Ερμής ανάδρομος. Ο Ερμής είναι, ως γνωστόν, ο θεός της επικοινωνίας. Στην Ελλάδα προφανώς έχει γεννηθεί ανάδρομος και παραμένει τέτοιος μια ζωή. 

Και κάπως έτσι πορευόμαστε εδώ στο ντίτζιταλ χωριό μας, την Ελλάδα εννοώ, και μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται αστεία, αλλά δεν είναι. Οταν θέλεις ψηφιακούς νομάδες -και πολύ καλά κάνεις και τους θέλεις- πρέπει να φροντίσεις πρώτα απ’ όλα να έχεις ευρυζωνικό ίντερνετ παντού (δεν θυμάμαι καν από πότε το περιμένουμε αυτό, κατόπιν δεσμεύσεως κάποιου Πρωθυπουργού), να μην πέφτουν οι συνδέσεις, τα χρυσά μας 4G να πηγαίνουν σφαίρα ακόμη και τον 15αύγουστο στη βραχονησίδα τάδε. Κυρίως τον 15αύγουστο στη βραχονησίδα τάδε, εκεί το χρειαζόμαστε. Και να γίνει η τηλεφωνία πιο φτηνή. Δεν ξέρω πώς, δεν είναι δικό μου θέμα. 

«Μα, η αγορά αυτορρυθμίζεται». Ναι, αμέ. Πες το του Γερμανού που έχει πιει 40 μπύρες από τα νεύρα του, ή του ναυλωτή που τραβάει τα μαλλιά του, διότι πήγε χθες και πήρε ένα απ’ αυτά τα φορητά ίντερνετ με 50 ευρώ και σήμερα δεν πιάνει σήμα ούτε για δείγμα. Μιλάει με την εταιρεία τώρα. «Δεν με νοιάζει αν έχει πρόβλημα η κυψέλη», φωνάζει. «Κι εγώ έχω προβλήματα, αλλά δεν σας κόβω το ίντερνετ κάθε φορά που τσακώνομαι με τη γυναίκα μου»… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News