Εσείς με ποιους είστε; Με αυτούς που τρέχουν και περπατούν σε αγώνες που γίνονται τα Σαββατοκύριακα μέσα στις πόλεις ή με εκείνους που πάνε με «βήμα σημειωτόν»; Δεν πιστεύω να είστε από τους ουδέτερους, που δεν παίρνουν θέση είτε στην αφετηρία είτε, συνήθως εν εξάλλω, στα σόσιαλ μίντια, όντας εγκλωβισμένοι σε κάποιο όχημα; Διότι, αν δεν το έχετε καταλάβει, έχουμε χωριστεί πλέον στα δύο:

• Από τη μία είναι όσοι συμμετέχουν στα αγωνίσματα και τις εκδηλώσεις.
• Από την άλλη, απέναντι, όσοι ταλαιπωρούνται λόγω των αποκλεισμένων δρόμων και περιοχών.

Καλή ώρα, αυτή την Κυριακή είχαμε στο κέντρο της πόλης το Santa Run. Μερικές εκατοντάδες ντυμένοι και ντυμένες Αγιοβασίληδες, έτρεξαν έναν γύρο σε ακτίνα 500 μέτρων περίπου από το Σύνταγμα. Δεν ήμουν παρών για να δω αν όντως ταλαιπωρήθηκαν οδηγοί και άλλοι, διάβασα ωστόσο οργισμένες ή ειρωνικές αναρτήσεις στα Social Media, όχι τόσο για τον συγκεκριμένο αγώνα (που έγινε νωρίς το πρωί και διήρκεσε λίγο, αν και σε ημέρα που τα καταστήματα ήταν ανοιχτά), αλλά για το φαινόμενο, που είναι βεβαίως επαναλαμβανόμενο και σταθερό.

Πριν από 40 ημέρες είχαμε άλλωστε τον Μαραθώνιο της Αθήνας, τον λεγόμενο και Αυθεντικό. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος από τους εκατοντάδες αγώνες που διεξάγονται πλέον σε όλη τη χώρα. Και καθώς ο ΑΜΑ, όπως είναι το αρκτικόλεξο, μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο (περίπου 60.000 έφτασαν οι δηλώσεις συμμετοχής φέτος), «πιάνει» μεγαλύτερο χώρο και περισσότερο χρόνο.

«Φέρτε μας πίσω τις Κυριακές μας, τους δρόμους και στις πόλεις μας», φωνάζουν οι ταλαιπωρημένοι οδηγοί, συνοδηγοί και, στο τέλος, αναγκαστικώς και κυριολεκτικώς συν-οδοιπόροι. Ποιος να τους ακούσει όμως;

• Οι υπεύθυνοι του κράτους και του κάθε δήμου είναι στον αγώνα, κάποιοι τρέχουν, κάποιοι φωτογραφίζονται μαζί με άλλους «επώνυμους» και με τους influencers βεβαίως, τους οποίους στέλνουν οι χορηγοί για να διαδώσουν το μήνυμα του αθλητισμού, του πολιτισμού και του καταναλωτισμού στους χιλιάδες followers τους.
• Οι της δημοσίας τάξεως εργάζονται και, θέλοντας και μη, κλείνουν τα αυτιά στις παρακλήσεις/ύβρεις/κατάρες των αποκλεισμένων στο κυκλοφοριακό κομφούζιο.
• Οι επαγγελματίες συνήθως τάσσονται με τους αγώνες – τουλάχιστον όσοι βλέπουν τον τζίρο τους να αυξάνεται από τις ορδές των αθλούμενων και των συνοδών τους.

Κάπως έτσι, οι διαμαρτυρόμενοι έμειναν με τα σόσιαλ μίντια, όπου και ξεσπαθώνουν. Εδώ που τα λέμε, και πολύ τους είναι! Διότι αν, σώνει και καλά, πρέπει να πάρουμε θέση σε έναν ακόμη σύγχρονο «εμφύλιο», αυτή θα ήταν με τους αγώνες.

Οι λόγοι ευνόητοι, με πρώτους τους αθλητικούς: Αγώνες ίσον αθλητισμός, μαζικός αθλητισμός (όπου μάλιστα δεν πληρώνει το κράτος), ίσον καλύτερη υγεία, ίσον θετικά πρότυπα για τα παιδιά κλπ. Υστερα τους οικονομικούς: τόνωση της τοπικής αγοράς (που όσο πιο μικρή, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη την έχει αυτή την τόνωση), τζίροι από μετακινήσεις, διαμονές, διατροφές, αγορά προϊόντων. Και τέλος τους συμβολικούς: τις Κυριακές, ειδικά τις Κυριακές, ας κάνουμε όλοι, αθλούμενοι και μη, κάτι διαφορετικό: ας περπατήσουμε.

Ας πάρουμε το μετρό οι εν Αθήναις – και να πιέσουμε για πιο τακτικά δρομολόγια. Ας κάνουμε ποδήλατο, με σχετική άνεση και ασφάλεια μάλιστα. Να ΜΗΝ πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο κέντρο για καφέ ή «βόλτα» ή, ακόμη, και για επαγγελματικό λόγο.

Ας κλείσουν οι κεντρικοί δρόμοι για τα οχήματα και ας αποδοθούν στους περιπατητές, τους αθλούμενους, τα παιδιά, τις οικογένειες, στα άτομα με κινητικά προβλήματα, σε όσους ΟΛΕΣ τις άλλες (και πολλές περισσότερες) ημέρες περνoύν τον δικό τους «μαραθώνιο» από δεινά, για να διασχίσουν μια πόλη που, ΟΚ, όλους μάς εκδικείται, μα τους πεζούς περισσότερο.

Βεβαίως να υπάρξει μέριμνα για τους κατοίκους, εφόσον χρειάζεται να μετακινηθούν (π.χ. ζώνες κυκλοφορίας σε συγκεκριμένες ώρες και με συγκεκριμένες προϋποθέσεις), αλλιώς ας μπουν και εκείνοι στο γενικότερο πλαίσιο, αφού θα έχουν άλλα οφέλη, όπως λιγότερη όχληση, ρύπανση κλπ. Λύσεις υπάρχουν, το μόνο βέβαιο και μια ματιά εκεί στο εξωτερικό, απαντάει σε πολλά ερωτήματα.

Οδηγώ για επαγγελματικούς λόγους περισσότερα από 1.500 χλμ/μήνα. Υποστηρίζω ωστόσο την άποψη πως το ιστορικό κέντρο της Αθήνας θα έπρεπε να έχει κλείσει για τα οχήματα πολλά χρόνια τώρα – προς όφελος των πολιτών, της αγοράς και, βεβαίως, του περιβάλλοντος. Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να την κάνουμε όταν τσακωνόμαστε για λίγες (ή και πολλές ακόμη) Κυριακές;

Φέρτε μας πίσω τους δρόμους μας, λοιπόν, όχι τα αυτοκίνητα.

ΥΓ1: Το παραπάνω δεν αφαιρεί από τους διοργανωτές και από τις αρχές την υποχρέωση της έγκαιρης και εντατικής ενημέρωσης των πολιτών για τα μέτρα που αφορούν στην κυκλοφορία οχημάτων. Πολλοί από τους διαμαρτυρόμενους δεν είναι «ιδεολογικά» αντίθετοι στους αγώνες, θα γίνουν όμως εφόσον τους αιφνιδιάζεις και τους ταλαιπωρείς…

ΥΓ2: «Η πόλη δεν έχει υποδομές, να μην κλείνουν οι δρόμοι», είναι το επιχείρημα που ανταγωνίζεται σε σαθρότητα το «κάθε μέρα έχουμε τις διαδηλώσεις και τις Κυριακές τους αγώνες». Δεν έχει υποδομές για να περπατήσεις αλλά έχει για να οδηγήσεις;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News