Ο μόνος ontime πόνος είναι αυτός που έχει να κάνει με το παιδί μας. Τι σπουδαία μου το είπε εκείνη η γυναίκα: «Ακουγα τη λέξη “σπλάχνο” αλλά δεν γνώριζα ακριβώς τη σημασία της. Μόνο όταν αρρώστησε το παιδί μου αντιλήφθηκα. Πονούσαν τα σπλάχνα μου. Ενιωσα τον σπλαχνικό πόνο». Τι σοφά σπαρακτικά μού το είπε. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά, δεν έχεις λέξη. Παραδίνεσαι. Αλλά όλοι οι άλλοι πόνοι; Λες, αλλού σε περιμένει ο πόνος, αλλού στέκεσαι εσύ και εκεί που δεν δώσατε ραντεβού, ξαφνικά συναντιέστε. Ο πρώτος μεγάλος πόνος που βίωσα ήταν η απώλεια του πατέρα μου.

Κι όμως δεν συναντήθηκα με τον πόνο απευθείας. Στην αρχή σαν να μην το πίστευα, μετά σαν να έτρεχα πιο μπροστά από τον πόνο μην και με πιάσει. Λαίμαργα, βουλιμικά, αχόρταγα ζούσα, όλα αχόρταγα, 15 ετών. Γρήγορα ό,τι τσιρότο. Βουτάς και σε έρωτα. Ζεσταίνει εξαιρετικά. Κι έρχεται ένα τσακ, χαζό συνήθως, μιας στιγμής. Μπορεί μετά από χρόνο! Περνάς έξω από μια εκκλησία και σου τυχαίνει μια νύφη να κρατιέται από το χέρι του πατέρα της και να την παραδίδει. Και σπας. Πονάει ο πόνος. Τρελό δεν είναι; Ακούς την κόρη σου, μάνα είσαι πια κι εκείνη μικρό παιδί να λέει «Θα το πω στον μπαμπά μου» και τσακ. Σε βρίσκει γλυκός ο πόνος.

Τον βλέπεις, παππούς αυτός κι εσύ γιαγιά να λέει στην εγγόνα του που τρέχει κορόμηλα δάκρυα –και κροκοδείλια– για κάποιον «Μόνο το όνομά του πες μου και θα δει!». Και γελάς. Πολύ γελάς. Ετσι όπως τον βλέπεις να υποδύεται κάποιον που δεν είναι, αλλά την ίδια στιγμή βουρκώνεις. Θυμάσαι κάτι που ποτέ δεν είχες χρόνο να θυμηθείς. Οτι δεν είχες κανέναν να φοβερίσει για ό,τι σε πλήγωνε. Και το έβγαλες πέρα μια χαρά, γιατί καθάριζες μόνη για τον εαυτό σου, αλλά είναι η στιγμή, είναι η στιγμή που σε βρίσκει ένας πόνος μακρινός.

Πόνο έχει και ο έρωτας. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν ήμουν ερευνητής, θα ήθελα να κατορθώσω τη μέτρηση του πόνου τού έρωτα. Οταν τελειώνει ή όταν ξεστολίζεται. Να τον μετατρέψω σε «μονάδα» σωματοποιημένου πόνου, επί της καρδιάς για παράδειγμα. Σας ακούγεται παλαβό; Πονάει η καρδιά σου. Αλλά πόσο πονάει; Μα κοιτάζοντας τη ζωή προς τα πίσω… Σε πόσα μέρη σε ταξίδεψε, πόσους δρόμους σού άνοιξε ο πόνος; Ούτε που το είχες φανταστεί! Τι αδιανόητη ανακάλυψη ο εαυτός σου ολόκληρος, γυμνός ολόγυμνος; Σου δίνει αυτή την ευκαιρία ο πόνος, να δεις τον εαυτό σου στην ακραία αλήθεια του.

Μην ακούτε αυτά που λένε. Δεν γίνεσαι «καλύτερος». Γίνεσαι εσύ, ό,τι είσαι εσύ, στο μέγιστό σου. Ο αισιόδοξος διπλά αισιόδοξος και ο γρουσούζης διπλά. Με μελαγχολεί, μη σου πω με θυμώνει, ότι δεν δίνουμε σημασία στην αργή επούλωση του πόνου, στην «αποκατάσταση» της πληγής. Είναι… Πώς να το πω; Να, ένα παράδειγμα. Οι σύγχρονοι ρωτάμε για κάθε επέμβαση: «Πόσες μέρες θα μείνω στο νοσοκομείο, γιατρέ;», «Δεν είναι τίποτα» συνήθως σου λένε «Μία, δύο μέρες το πολύ». Στα χρόνια μας, όλα έτσι. Και ‘μείς το περνάμε απλό. Κανένας δεν σου λέει τι θα αντιμετωπίσεις στο σπίτι.

Ετσι και με τον πόνο της ψυχής. Κανένας δεν δίνει σημασία στο τι θα αντιμετωπίσεις στο «σπίτι». Κανένας γιατρός δεν σε παραδίδει στον γιατρό της ψυχής για την επούλωση και της δικής της πληγής. Λες και δεν περιλαμβάνεται στο σώμα. Το πιο σημαντικό μας όργανο! Θα μου πεις, γέμισε ο τόπος ψυχολόγους. Και ούτε ξέρω πόσα παιδιά –κυρίως κορίτσια– ακούω ότι θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία… «Αρα, έχεις κάνει ψυχανάλυση; Εχεις επισκεφτεί…» ρωτάω δήθεν αθώα, «Οχι ακριβώς» μου απαντούν. «Τότε πώς;».

Αλλά ακόμα και σ’ αυτό έχουμε άλλο θέμα… Από τη μία άνθρωποι που θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία χωρίς να έχουν λάβει την ευεργεσία της ψυχανάλυσης και από την άλλη «γιατροί» κάπως ως σύμβουλοι «χαράς». Μην και διαβείς το μονοπάτι του πόνου! Μην και τον περπατήσεις νύχτα στο σκοτάδι του. Πάρτε χάπια. Αλλη μάστιγα. Με τη μία! Ολα για το γρήγορον της υπόθεσης. Ολα εν τάχει. Πόσο λίγοι οι σωστοί επαγγελματίες! Ο πόνος έχει στρώσεις δέρματος. Μην τον βιάζεστε. Είναι πανέξυπνος. Δεν ξεγελιέται. Μόνο να τον σεβαστείτε και να τον μελετήσετε. Για του λόγου το αληθές… Δείτε τη ζωή σας με την όπισθεν. Είδατε πού σας πήγε;          

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News